Τα ταμειακά διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, τα ρευστά διαθέσιμα των τραπεζών, τα χρήματα του ΕΣΠΑ για έργα που έχουν ήδη ξεκινήσει και για άλλα που προγραμματίζονται, τα διαθέσιμα των ΔΕΚΟ και των δημοσίων οργανισμών, ακόμη και τα κονδύλια για την έρευνα και την τεχνολογία των Πανεπιστημίων, όλα μεταφέρονται με υπουργικές αποφάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος ώστε να πληρωθούν τα ομόλογα που λήγουν και τα έχει το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις. Παράλληλα, η κυβέρνηση διακόπτει κάθε άλλη πληρωμή του δημοσίου προς οποιονδήποτε, δηλαδή επιστροφές ΦΠΑ στους εξαγωγείς, επιστροφές φόρων, πληρωμές προμηθευτών κλπ.
Η κατάσταση έχει φτάσει σε σημεία που δεν έχουμε ξαναδεί ούτε το 2012, όταν η ελληνική οικονομία είχε στραγγίξει από μετρητά.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία όσων ερωτώνται, είναι ευχαριστημένοι με τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Πολιτικά, αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υπάρχει, εναλλακτική πρόταση δεν υπάρχει και οι ερωτώμενοι στις δημοσκοπήσεις νοιώθουν ένα αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας από τους χειρισμούς της κυβένρησης η οποία επιμένει να λέει όχι στις απαιτήσεις των ευρωπαίων δανειστών για κοστολογημένα μέτρα και μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν τη χώρα από την ύφεση. Από την άλλη μεριά, οι εταίροι ξαφνικά αρχίζουν και πάλι να σκληραίνουν τη στάση τους, απορρίπτοντας το ελληνικό πρόγραμμα στο Euroworking Group που προετοιμάζει το έδαφος για το Eurogroup της ερχόμενης Δευτέρας, η Μέρκελ επαναφέρει τη λέξη τρόικα στη συζήτηση (κατά λάθος λέει η ελληνική κυβέρνηση) και ο Πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής Γιουνκέρ, "ξεχνάει" τις δικές του προβλέψεις για νέο δάνειο 30 δισ ευρώ στην Ελλάδα.
Αυτή χονδρικά είναι η κατάσταση σήμερα, η οποία συνοδεύεται και από ένα πλήθος άλλων αστοχιών, όπως στην υπόθεση των μεταναστών που η κυβέρνηση "άδειασε" έναν υποστράτηγο που εφήρμοσε την εξαγγελθείσα πολιτική παίρνοντας εντολή από κυβερνητικό στέλεχος, αλλά όχι από τον αρμόδιο υπουργό.
Η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει ακόμη να συντονιστεί σε μια ενιαία πολιτική γραμμή, ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να επιβάλει σιγή ασυρμάτου στους υπουργούς του που δίνουν συνετεύξεις και ο καθένας λέει διαφορετικά πράγματα, δεν έχει αποφασιστεί τι θα γίνει σε κρίσιμους τομείς πολιτικής, όπως πχ πότε θα αντικαασταθεί ο ΕΝΦΙΑ από το νεό φόρο και πότε θα αρχίσουν να εισπράττονται οι δόσεις του νέου αυτού φόρου τις οποίες άμεσα χρειάζεται η κυβέρνηση για να πληρώνει τις υποχρεώσεις της.
Ο μήνας αυτός όπως και οι επόμενοι είναι εξαιρετικά κρίσιμος για την οικονομία και είναι αμφίβολο αν και πώς θα αποφευχθεί ένα πιστωτικό γεγονός το οποίο απλώς θα επισημοποιήσει μια πραγματικότητα, δηλαδή οτι η χώρα έχει πτωχεύσει - πράγμα που ομολογεί δημοσίως ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης.
Ανεξαρτήτως πάντως του αν θα συμβεί το πιστωτικό γεγονός και αν η Ελλάδα θα αθετήσει τις υποχρεώσεις της προς τους ξένους ομολογιούχους, η αλήθεια είναι οτι έχει πάψει να πληρώνει στο εσωτερικό της χώρας οποιονδήποτε εκτός συνταξιούχων και δημοσίων υπαλλήλων. Και για να τους πληρώσει αυτούς, προκαλεί ασφυξία στην αγορά και μεγεθύνει σε βαθμό ακραίο την ύφεση. Αυτό που έχουμε να περιμένουμε τους επόμενους μήνες, είναι ο εκμηδενισμός όλων των εμπορικών συναλλαγών, η διακοπή κάθε χρηματοδότησης από τις τράπεζες, η κατάρρευση πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων, η αύξηση της ανεργίας και η εξαθλίωση ακόμη μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.
Η συνταγή που ακολουθεί η κυβέρνηση αποδεικνύεται οτι είναι λανθασμένη. Δεν υπάρχει καν συνταγή, δεν υπάρχει όχι μόνο Plan B, αλλά ούτε Plan A, δηλαδή δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική και σχέδιο που να οδηγεί κάπου. Γίνονται τυχαίες κινήσεις, πυροσβεστικές, για να μαζευτούν χρήματα να πληρώσουμε τις δόσεις μας στους ξένους δανειστές και να μην μείνουν απλήρωτοι οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε μια προσπάθεια να κερδίσουμε χρόνο, χωρίς να ξέρουμε τι θα τον κάνουμε τον χρόνο που κερδίζουμε. Μια μεγάλη παρεξήγηση προφανώς επικρατεί στην κυβέρνηση. Οτι ο χρόνος είναι υπέρ μας. Λάθος μέγα. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας, όσο δεν προχωράμε σε μεταρρυθμίσεις και σε συμφωνία με τους εταίρους, μας σπρώχνει ολοένα και βαθύτερα στο πηγάδι της κρίσης και θα απαιτηθεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να βγούμε από αυτό, αν ποτέ το αποφασίσουμε.