Οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης σε πολλές από τις κόκκινες γραμμές που έλεγε οτι έχει, μπορούν να θεωρηθούν σημαντικά βήματα πίσω από τους εταίρους. Χωρίς να έχουμε πλήρη και ακριβή ενημέρωση για το τι ακριβώς θα συμφωνηθεί και τι απορρίπτεται από ελληνικής πλευράς, πάντως σε κάθε περίπτωση η ελληνική κυβέρνηση έχει εκλογικευθεί και συζητά, αντί να αρνείται τα πάντα και να δίνει μαθήματα οικονομικής πολιτικής προσπαθώντας να αλλάξει την Ευρώπη.
Οι κόκκινες γραμμές που παραμένουν, δεν είναι παράλογες. Στις ιδιωτικοποιήσεις για παράδειγμα, η συμφωνία της για τα λιμάνια, για τα αεροδρόμια, για τον ΟΣΕ κλπ, είναι σημαντικές υποχωρήσεις από τις αρχικές ιδεοληπτικές θέσεις της και αυτό πρέπει να αξιολογηθεί σωστά και από τους εταίρους. Στο ζήτημα της ΔΕΗ και της ΕΥΔΑΠ, πάλι υπάρχει λογική στο να μείνουν υπό κρατικό έλεγχο τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Πρέπει βέβαια εκεί να σπάσει το μονοπώλιο της ΔΕΗ (διότι ουσιαστικά ακόμη για μονοπώλιο μιλάμε) και να σπάσει η εταιρία στα δυο, όπως έχει γίνει και σε άλλες χώρες. Όμως το Δημόσιο δικαίως θέλει να διατηρήσει μεγάλο ποσοστό. Καλύτερα εξάλλου να πουλήσει άλλες εταιρίες τις οποίες ούτε μπορεί να τρέξει και είναι ζημιογόνες, ή να πουλήσει γή και παραλίες που φέρνουν χρήμα χωρίς να υπάρχει απώλεια ελέγχου διότι δεν μπορούν να μετακινηθούν και να φύγουν από τη χώρα.
Στο ζήτημα του ασφαλιστικού που είναι μια πραγματική βόμβα για την οικονομία μας πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα από όσα αποδέχεται σήμερα η κυβέρνηση. Και μου προκαλεί εντύπωση γιατί όλοι μιλάνε για μείωση των συντάξεων γενικώς, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτή και τις χαμηλές συντάξεις και δεν μιλάνε για ένα ανώτατο όριο εθνικής σύνταξης. Εαν πχ μπεί μια ανώτατη σύνταξη 1.000 ή 1.500 ευρώ και μειωθούν οι επικουρικές, το πράγμα βελτιώνεται σημαντικά. Δεν είναι ανάγκη να πληγούν οι χαμηλοσυνταξιούχοι που πράγματι υποφέρουν περισσότερο από όλους τους άλλους. Και φυσικά, ότι παράλογο υπάρχει στις επικουρικές από την εποχή της αστακομακαρονάδας, δεν μπορεί πλέον να διατηρηθεί σήμερα.
Με λίγα λόγια, αν αφαιρέσουμε από την εικόνα τις ιδεοληψίες του Λαφαζάνη και άλλων ακραίων στελεχών της κυβέρνησης, τις ψευδαισθήσεις περί ανάπτυξης σε περίπτωση αλλαγής νομίσματος, την ψευδεπίγραφη "διαπραγμάτευση" Βαρουφάκη που ήταν σκέτη άρνηση και έβλαψε πολύ τη χώρα, την αλλαζονεία που επεκράτησε τις πρώτες 100 ημέρες και η οποία πάλι σε μεγάλο βαθμό εκφράστηκε από τον Βαρουφάκη και μερικά άλλα στελέχη της κυβέρνησης, μπορούμε να πούμε οτι σήμερα η κυβέρνηση προσγειώνεται και οτι επιτέλους για πρώτη φορά συζητά κανονικά και με κάποια επιχειρήματα.
Βέβαια αυτό δεν θα λύσει άμεσα το πρόβλημα, αφού είναι τόσος ο εκνευρισμός που έχει ήδη προκληθεί στους εταίρους από την ακατάσχετη μπαρουφολογία, αλλά τελικά η διαπραγμάτευση μπαίνει πλέον σε μια ρεαλιστική βάση από πλευράς μας και αυτό δεν μπορει να αγνοηθεί.
Το μόνο που μένει να γίνει - και θα γίνει αν δεν υπάρξει άμεσα συμφωνία - είναι να ενεργοποιηθούν οι περιορισμοί στις τραπεζικές συναλλαγές, τα περίφημα capital controls για να σταματήσει επιτέλους η εκροή καταθέσεων και να προστατευθεί το τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο από τους καταθέτες που σηκώνουν τα λεφτά τους αλλά και από τους πολιτικούς οι οποίοι προκαλούν με τις δηλώσεις τους και με τις αλλοπρόσαλες πολιτικές τους αποφάσεις, αυτές τις εκροές κεφαλαίων.