Η αριστερή πλατφόρμα έδωσε βέβαια την απάντηση: "Η πιο βαθιά κόκκινη γραμμή είναι μια Αριστερά που δεν θα είναι κεντροαριστερά". Αυτό ήταν το αντικείμενο της συζήτησης στη χθεσινή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ (και το ότι δεν αρέσει ο Λάμπης Ταγματάρχης στη Πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου) και όχι το πώς θα ξεφύγει η χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο την έφεραν οι λανθασμένες στρατηγικές και οι κακοί χειρισμοί της κυβέρνησης.
Ο Πρωθυπουργός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο από τις πιέσεις των δανειστών και αντί να βρεί συμπαράσταση από τους "συντρόφους" του, πιέζεται εσωκομματικά να ακολουθήσει μια πορεία την οποία ο έλληνικός λαός ούτε θέλει, ούτε του έδωσε εντολή να ακολουθήσει. Ο λαός τον ψήφισε για να διαπραγματευτεί όσο μπορεί και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από το μνημόνιο. Αυτό το έκανε ο κ. Τσίπρας. Μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει σε αυτή τη διαπραγμάτευση, αλλά στο κάτω - κάτω της γραφής, ήταν από την αρχή μια "χαμένη υπόθεση". Η μόνη "νίκη" που θα μπορούσε να πετύχει θα ήταν μια Πύρρειος νίκη, μια ολέθρια εξέλιξη που θα προερχόταν από τη ρήξη με όλους τους συμμάχους μας, μια ρήξη που θα οδηγούσε σε μια μίζερη, μοναχική, καταστροφική πορεία τη χώρα. Αυτή είναι η πορεία που του προτείνουν σήμερα οι βουλευτές της αριστερής πλατφόρμας και των υπολοίπων συνιστωσών.
Όμως ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ δεν του έδωσε αυτή την εντολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε προεκλογικά οτι θα βγάλει τη χώρα από το Ευρώ. Δεν είπε οτι θα φύγει η Ελλάδα από τον Δυτικό κόσμο, δεν είπε οτι θα γίνουμε ούτε Κούβα, ούτε Βενεζουέλα, ούτε Βόρεια Κορέα. Είπε οτι θα διαπραγματευτεί σκληρά και οτι θα χτυπάει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν στο ρυθμό του. Διαπραγματεύτηκε, χτύπησε τα νταούλια, οι αγορές δεν χόρεψαν, πέτυχε ότι πέτυχε, τώρα η παρτίδα έληξε, ο διαιτητής ετοιμάζεται να σφυρίξει, το σκόρ είναι εις βάρος μας, χάσαμε. Το ματς. Δεν είναι ανάγκη να χάσουμε τα πάντα, επειδή κάποιοι φανατικοί που μάλιστα είναι και μειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ασήμαντη μειοψηφία στους ψηφοφόρους τους και ανύπαρκτοι στο σύνολο της κοινωνίας, θέλουν πάση θυσία την ρήξη με τους εταίρους για να προστατεύσουν την υστεροφημία τους στα καφενεία , εκεί που επί δεκαετίες ασκούσαν πολιτική.
Βεβαίως, αυτοί που ασχολούνται περισσότερο με την αριστερά και μιλάνε με όλους τους βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, λένε οτι ο καθένας δίνει το δικό του σόου μέσα στην Κεντρική Επιτροπή για να πετύχει την προσωπική του διαφοροποίηση από αυτό που έρχεται, δηλαδή από μια πολύ σκληρή συμφωνία που έγινε σκληρότερη από ότι ήταν, εξαιτίας της καθυστέρησης και των κακών χειρισμών της κυβέρνησης και ότι τελικά δεν πρόκειται ούτε να ρίξουν την κυβέρνηση, ούτε να δημιουργήσουν μεγαλύτερο πρόβλημα στον Πρόεδρο του κόμματος. Θέλαν απλώς να καταγραφεί επισήμως η διαφωνία τους για να βάλουν υποθήκη για το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αυτό λένε οι έμπειροι πολιτικοί αναλυτές που είναι σε επαφή με την αριστερή πλατφόρμα και εμείς τους πιστεύουμε μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Εν πάση περιπτώσει ότι και να λένε, για όποιον λόγο και να το λένε, ο Πρωθυπουργός πρέπει να δεί τι θα κάνει και να πάρει τα μέτρα του. Διότι είτε υπογράψει, είτε δεν υπογράψει συμφωνία με τους εταίρους, να διοικήσει με αυτές τις συνθήκες μέσα στο κόμμα του, δεν μπορεί. Ούτε μπορεί να έχει σε θέσεις κλειδιά υπουργούς σαν τον Λαφαζάνη, που εντίμως μεν αλλά επιμόνως και δημοσίως διαφωνούν ριζικά και φανερά με την πολιτική που φαίνεται οτι επιλέγει να ακολουθήσει η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος και ο Πρωθυπουργός.
Ο κ. Τσίπρας πρέπει να ξεκαθαρίσει το κόμμα του και να ομοιογενοποιήσει την κυβέρνηση του μέσω ενός ευρύτατου και θαρραλέου ανασχηματισμού ώστε να μπορεί να δουλέψει πάνω σε όποια πολιτική τελικώς επιλέξει.
Και για να πώ την αλήθεια, απορώ με τον Λαφαζάνη και με άλλους, γιατί αφού διαφωνούν τόσο βαθειά και αγεφύρωτα με τις επιλογές Τσίπρα, δεν παραιτούνται από τα υπουργεία και τις διοικητικές θέσεις. Δεν λέω να φύγουν από το κόμμα τους, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουν να κάθονται στις υπουργικές καρέκλες. Ίσως δεν είναι σίγουροι ακόμη τι θα επιλέξει ο Πρωθυπουργός, ίσως δεν είναι σίγουρος ακόμη ούτε και ο ίδιος.
Υ.Γ. Για περισσότερη εμβάθυνση στους αριστερούς προβληματισμούς, διαβάστε εδώ το άρθρο του Γ. Χατζηδημητρίου. Τους καταλαβαίνει καλύτερα.