Προσπαθώντας να είμαι όσο πιο "ψυχρός" στις εκφράσεις μου και όσο πιο αντικειμενικός μπορώ, θέλω να θέσω ένα ερώτημα:
Πώς είναι δυνατόν ο Πρωθυπουργός να γελάει, να αστειεύται στη Βουλή, να φεύγει διακοπές, να είναι γενικά ψύχραιμος και ευδιάθετος αυτές τις ημέρες;
Οι μισοί Έλληνες δεν μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ αγωνιώντας για την επιβίωση τους. Το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού είναι άνεργοι. Οι επιχειρήσεις κλείνουν ή υπολειτουργούν, δεν υπάρχει φράγκο στην αγορά, οι εργαζόμενοι φοβούνται οτι θα χάσουν τη δουελιά τους και οι συνταξιούχοι μετράνε απώλειες στις ήδη χαμηλές συντάξεις τους. Η χώρα έχει διαλυθεί εντελώς και ο κίνδυνος για άτακτη χρεοκοπία και Grexit δεν έχει εκλείψει - σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του Τσίπρα. Την διοίκηση της χώρας έχει αναλάβει μια Ρουμάνα του ΔΝΤ, επικεφαλής δεκάδων αν όχι εκατοντάδων στελεχών της Ευρωπαικής Ένωσης και του ΔΝΤ. Οι ξένοι ηγέτες ασχολούνται όλη μέρα με το πρόβλημα της Ελλάδας, η κυβέρνηση δεν έχει πλειοψηφία στη Βουλή και περνάει τα νομοσχέδια με ψήφους της αντιπολίτευσης, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός φέρνει στη Βουλή και ψηφίζει νομοσχέδια που δεν τα πιστεύει και μέτρα που δεν θέλει να εφαρμόσει. Ας μην ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το τι γίνεται στο κόμμα του, που ο μισός ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πόρτα εξόδου από την κυβέρνηση, ο βασικός συνέταιρος του στο κόμμα ο Λαφαζάνης ετοιμάζεται να φτιάξει νέο κόμμα και η Κωνσταντοπούλου το σκέφτεται πολύ σοβαρά.
Τι είδους άνθρωπος είναι τελικά αυτός ο Τσίπρας;
Πώς μπορεί και αστειεύεται; Πώς μπορεί και είναι ευδιάθετος; Πώς τολμά ακόμη και να σκεφτεί να πάει σε παραλία για μια βουτιά αυτές τις μέρες;
Ποιός άλλος, αναρωτιέμαι από όλους όσους γνωρίζω, όχι μόνο πολιτικούς, αλλά απλούς πολίτες θα είχε κέφια αυτές τις στιγμές;
Χωρίς καμμία υπερβολή σας διαβεβαιώνω οτι οι περισσότεροι από όσους γνωρίζω και πιστεύω οτι οι περισσότεροι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν θα μπορούσαν να κοιμηθούν περισσότερο από δυο τρεις ώρες από το άγχος τους αν είχαν κάνει έστω και ένα πολύ μικρό κλάσμα της ζημιάς που έκανε ο Τσίπρας.
Η μεγάλη πλειοψηφία θα είχε παραιτηθεί ζητώντας ταπεινά συγγνώμη. Πολλοί θα είχαν κλειστεί στο Άγιον Όρος και σε άλλα μοναστήρια και θα πέρναγαν όλόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους εκεί, μετανοώντας και προσπαθώντας να ξεχαστούν από την κοινωνία. Κάποιοι θα είχαν αυτοκτονήσει μην αντέχοντας την ντροπή και τις τύψεις.
Ο Τσίπρας όμως, έχει κέφια. Αστειεύεται, πηγαίνει διακοπές, ετοιμάζεται να κάνει εκλογές και να διεκδικήσει ξανά την ψήφο του λαού σε λίγους μήνες. Έχει, με χαρακτηριστική χαλαρότητα και ευκολία απορρίψει τους μισούς βουλευτές του, θεωρείται προδότης από το μισό του κόμμα, έχει διαψεύσει τον εαυτό του όσο κανένας άλλος, αλλά δεν έχει ιδρώσει το αυτί του. Και το βασικότερο όλων, έχασε τη χώρα, τη γκρέμισε στα βράχια, κατέστρεψε χιλιάδες ανθρώπους, διέλυσε τα πάντα και όμως γελάει και αστειεύεται.
Ας πούμε λοιπόν οτι δεν πήρε χαμπάρι το τι έκανε, δεν έχει καταλάβει τις επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις του. Ας πούμε οτι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πάει να διαπραγματευτεί τσάτρα - πάτρα και να ορθώσει το ανάστημα του στη Μέρκελ και τους Ευρωπαίους. Και πάλι, την έχασε τη μάχη της διαπραγμάτευσης, ηττήθηκε παταγωδώς, συνθηκολόγησε κλαίγοντας. Ακόμη και αν το μόνο του ενδιαφέρον ήταν αυτή η μάχη, η ήττα του ήταν συντριπτική, ήταν εξευτελιστική και για τη χώρα και για τον ίδιο. Ο ίδιος έγινε ρεζίλι διεθνώς, τον κοροιδεύουν και οι πέτρες, μπήκε εξώφυλλο σε διεθνή περιοδικά με τίτλο "Ο Τσαρλατάνος". Αυτά και μόνο, θα έπρεπε να του έχουν δημιουργήσει βαριά κατάθλιψη. Ούτε όμως αυτά τον πείραξαν. Μια χαρά είναι, κεφάτος και χαλαρός.
Πολλοί θεωρούν οτι είναι κουλ, σαν τον φλεγματικό Γουίνστον Τσώρτσιλ. Με μια διαφορά όμως: Ο Τσώρτσιλ κέρδισε τον Δέυτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν τον έχασε.
Δεν είναι θέμα κουλ λοιπόν, ούτε θέμα στυλ. Αλλιώς το λέμε αυτό εδώ στην Ελλάδα, σκεφτείτε το και πείτε μόνοι σας την σωστή λέξη. Αυτά που θέλω να πώ δεν γράφονται και εξάλλου είπα στην αρχή του άρθρου οτι θα είμαι ψυχρός στις εκφράσεις μου…