Όπως αποδείχθηκε στην πράξη με την σύντομη διακυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι διαχωριστικές γραμμές δεξιάς και αριστεράς και μνημονιακών - αντιμνημονιακών είναι θολές και καταργούνται από την βιαιότητα της πραγματικότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που εκπορσωπεί την αριστερά και μάλιστα τη ριζοσπαστική δεν κατάφερε να αντισταθεί στις αποφάσεις που επέβαλε η διεθνής κοινότητα και δεν κατάφερε να το κάνει επειδή δεν είχε κανένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα.

Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο που υπάρχει και που υπήρχε πάντα, είναι αυτό της αποχώρησης από το Ευρώ αλλά και την Ευρώπη αναγκαστικά, με κακούς όρους αφού για να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο προηγείται η ρήξη με τους Ευρωπαίους, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η απώλεια όλων των παραδοσιακών συμμάχων μας και η πολιτική, οικονομική και ηθική απομόνωση της χώρας. Αυτό είναι που προτείνει σήμερα το κόμμα του Λαφαζάνη και όλες οι αντιμνμονιακές δυνάμεις. Είναι ένα σχέδιο ντροπής και καταστροφής που θα απομονώσει την Ελλάδα και θα την καταστρέψει οικονομικά. Ενδεχομένως μάλιστα να προκαλέσει και εθνική καταστροφή διότι χωρίς συμμάχους η Ελλάδα θα πρέπει να αντιμετωπίσει την επιθετικόττα των γειτόνων αλλά και τις ορδές των μεταναστών από τις διαλυμένες χώρες της Μέσης Ανατολής. Ακόμη και αν ο λαός επέλεγε ένα τέτοιο σενάριο, οι Έλληνες πολιτικοί που το προτείνουν δεν θα είχαν τη δύναμη να το εφαρμόσουν διότι η καταστροφή θα ήταν αναπόφευκτη. 

Κάποιοι πιστεύουν οτι υπάρχει τρίτη εναλλακτική οδός, αυτή της αποχώρησης από την Ευρωζώνη με τη σύμφωνη γνώμη και την βοήθεια από τις Ευρωπαικές χώρρες. Πράγματι υπάρχει αυτή η επιλογή, είναι η επιλογή που πρότεινε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι όμως μια επιλογή που απαιτεί την εφαρμογή του μνημονίου. Σύμφωνα με τους Ευρωπαικούς κανονισμούς, μια χώρα μπορεί να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη, με την προυπόθεση οτι για δυο χρόνια πρίν την οριστική αποχώρηση θα έχει εφαρμόσει όλα τα μέτρα που οι εταίροι θα της επιβάλουν και έναντι αυτών των μέτρων θα δοθεί κάποια (μικρή) οικονομική βοήθεια και θα στηριχτεί η οικονομία της για να μην καταρρεύσει. Μέσω της αποχώρησης λοιπόν δεν αποφεύγεται το μνημόνιο, αντίθετα εφαρμόζεται το μνημόνιο, απλώς η οικονομία προσγειώνεται ομαλά σε ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο αντί να τσακιστεί όπως θα συμβεί στην περίπτωση της ρήξης.

Κάθε σενάριο αποχώρησης από το Ευρώ καταδικάζει την οικονομία, το ένα την διαλύει, το άλλο την συρρικνώνει. Κάθε σενάριο αποχώρησης απομονώνει την Ελλάδα από τους συμμάχους της και την αφήνει απροστάτευτη να αντιμετωπίσει τη σύγκρουση των γεοπωλιτικών "τεκτονικών πλακών" που έχει ξεκινήσει μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής.

Η μόνη επιλογή που μπορεί να εξασφαλίσει κάποιες ελπίδες για το μέλλον είναι η παραμονή στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαική Ένωση και αυτή είναι μια επιλογή με κόστος για όλους. Η επιλογή αυτή έχει κόστος οικονομικό και κοινωνικό, αλλά δημιουργεί ελπίδα για το μέλλον. Προυποθέτει όμως οτι ο λαός την θέλει και αυτή τη στιγμή ο λαός μοιάζει διχασμένος. Ο διχασμός προέρχεται από τους πολιτικούς, οι οποίοι αντί να πούν στους πολίτες τι ακριβώς διακυβεύεται, συνεχίζουν να πολιτεύονται με τα δυο ψευδοδιλήμματα, δηλαδή δεξιός - αριστερός και μνημονιακός - αντιμνημονιακός.  

Το πραγματικό δίλημμα είναι πρόοδος ή οπισθοδρόμηση, Ευρώπη ή Μέση Ανατολή.

Τελικά λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές,  αυτό που πρέπει να αποφασίσουμε είναι ποιό μέλον θέλουμε για την χώρα μας και να διαλέξουμε ποιός πολιτικός μπορεί με ασφάλεια να μας πάει σε αυτό το μέλλον.

Η ψήφος διαμαρτυρίας είναι κατανοητή, πρός όλες τις πλευρές. Όμως τελικά δεν έχουν μείνει επιλογές που να δίνουν διέξοδο σε όσους θέλουν να διαμαρτυρηθούν. Εννοώ οτι δεν έχουν μείνει ανώδυνες επιλογές, δεν έχουν μείνει επιλογές που να δημιουργούν κάποια προοπτική για όσους επιλέξουν να τιμωρήσουν με την ψήφο τους, τους πολιτικούς. Η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ και το κόμμα του Λαφαζάνη είναι κόμματα που οδηγούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν εκλεγούν αυτά τα κόμματα, δεν θα ξαναγίνουν εκλογές, θα έχουμε χούντα δεξιά ή αριστερά. Θα πρέπει να γίνει επανάσταση για να ξεφύγουμε από αυτούς.

Τα υπόλοιπα κόμματα, με εξαίρεση το Ποτάμι έχουν δοκιμαστεί και έχουν κυβερνήσει. Νέο είναι μόνο το Ποτάμι, όλα τα άλλα είναι παλιά. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το Ποτάμι δεν έχει αυτή τη στιγμή "ρεύμα", δεν έχει πείσει οτι μπορεί να κυβερνήσει κυρίως επειδή έχει χαρακτηρισθεί - και είναι- "μνημονιακό" κόμμα. Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι, όταν όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα είναι ακραία;

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν οτι το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Δυο "μνημονιακά" πλέον κόμματα που ξεκίνησαν και τα δυο ώς αντιμνημιακά, δημιούργησαν αυτό το ψευτοδίλημμα, έκαναν και τα δυο "κωλοτούμπα" και τώρα διεκδικούν την εξουσία χωρίς κανένα ουσιαστικό επιχείρημα, κατηγορώντας απλώς το ένα, το άλλο, ότι είναι ανίκανο να κυβερνήσει, παλιό και μνημονιακό!

Οι πολίτες πρέπει να ξεπεράσουν αυτά τα ψευδοδιλήμματα και να αποφασίσουν ποιός έχει την ικανότητα να διαχειριστεί την κατάσταση καλύτερα. Και προφανώς επειδή δεν έχουν σε κανέναν εμπιστοσύνη, θα οδηγήσουν με την ψήφο τους σε μια κυβέρνηση συνεργασίας η οποία θα κληθεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Αυτό εξάλλου βολεύει και όλους τους πολιτικούς που θα μοιραστούν τις ευθύνες, αφού κανείς δεν διαθέτει το ειδικό βάρος για να αναλάβει την ευθύνη μόνος του.

Όποιος και αν κερδίσει σε αυτές τις εκλογές, τελικά θα έχουμε μια κυβένρηση συνεργασίας, ή μια οικουμενική κυβέρνηση η οποία θα προσπαθήσει να κρατήσει τη χώρα στο Ευρώ και στην Ευρώπη. Τα "αντιμνημονιακά" ακραία κόμματα θα συνεχίσουν να πλακώνονται στους δρόμους και να μάχονται τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Και κάποια στιγμή, όλο αυτό θα καταλήξει σε μια τραγωδία που θα φέρει και το οριστικό τέλος της περιόδου της μεταπολίτευσης. Εννοείται οτι οι πολιτικοί που θα προσποιούνται οτι στηρίζουν την κυβέρνηση συνεργασίας ή την οικουμενική, μόλις νοιώσουν οτι έχουν ένα μικρό πλεονέκτημα θα τη διαλύσουν και θα πάμε ξανά σε εκλογές, πάλι με κραυγές, πάλι με ένταση και πόλωση. 

Συνεπώς η περιπέτεια δεν θα τελειώσει εδώ, ούτε θα ξεπεραστεί με τις εκλογές. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, για να παραμείνει η χώρα στο Ευρώ και στην Ευρώπη, θα πρέπει να δώσει πολλές μάχες ακόμη, απέναντι κυρίως στην ανευθυνότητα των πολιτικών μας που θα επαναφέρουν διαρκώς τα ψευδοδιλήμματα, μην έχοντας τη δυνατότητα να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους επί της ουσίας.