Εφόσον θέλουμε να έχουμε ένα υγιές ασφαλιστικό για πολλά χρόνια στο μέλλον πρέπει να το φτιάξουμε και αυτό απαιτεί θυσίες από όλους. Δηλαδή και από όσους έχουν υψηλές ή και περισσότερες από μια συντάξεις και από αυτούς που έχουν μεσαίες ή και χαμηλές συντάξεις. Είναι επίσης λογικό οτι οι θυσίες θα είναι ανάλογες του μεγέθους της σύνταξης, δηλαδή δεν μπορεί ο χαμηλοσυνταξιούχος να χάσει περισσότερο από κάποιον με υψηλή σύνταξη. Θυσίες θα γίνουν και από όσους επιθυμούν να πάρουν σύνταξη στο μέλλον και από τους εργοδότες. Αλλά και πάλι πρέπει να γίνουν με μέτρο και δίκαια. Δίκαια σημαίνει οτι δεν επιτρέπεται να επιβαρρύνονται με πολύ μεγάλο μέρος της εξυγίανσης μόνο οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ούτε μόνο οι επιχειρήσεις. Δεν γίνεται να πληρωθεί το κόστος του ασφαλιστικού κυρίως από την αύξηση των εισφορών. Οι εισφορές θα πρέπει να αυξηθούν εκεί που είναι χαμηλές, αλλά δεν μπορούν να σηκώσουν όλο το βάρος. Ξεκινά λοιπόν τώρα μια διαπραγμάτευση με την ελληνική πρόταση να έχει ρόλο αναδιανεμητικό και το βάρος να πέφτει στις εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών. Αυτό δεν θα γίνει δεκτό από τους εταίρους διότι πρώτον δεν στέκει λογικά και δεύτερον θα προκαλέσει χειροτέρευση της ύφεσης και αύξηση της παραοικονομίας. Θα καταλήξουμε λοιπόν μετά από τη διαπραγμάτευση σε μείωση των συντάξεων αναλογικά και σε μικρή αύξηση των εισφορών. Σε κάποιο αντίστοιχο αποτέλεσμα θα καταλήξει και η διαπραγμάτευση για τους αγρότες και η διαπραγμάτευση για το φορολογικό νομοσχέδιο και η διαπραγμάτευση για τις ιδιωτικοποιήσεις και η διαπραγμάτευση για το δημοσιονομικό κενό και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να κλείσει.
Τι είδους διαπραγμάτευση λοιπόν είναι αυτή αν ξέρουμε όλοι που θα καταλήξει;
Είναι μια διαπραγμάτευση που το ένα μέρος δηλαδή η κυβέρνηση προτείνει πρόχειρες λύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα, ενώ το άλλο μέρος, δηλαδή οι ξένοι, απηυδησμένοι από την αποφυγή των μεταρρυθμίσεων επί μια εξαετία, τηρούν ιδιαίτερα σκληρή στάση.
Θα μπορούσε η Ελλάδα να προτείνει κάποιες λύσεις λογικές που να γίνουν αποδεκτές από τους εταίρους;
Ασφαλώς. Όμως δεν το κάνει διότι η κυβέρνηση επιμένει να ψεύδεται. Προτιμά να παριστάνει οτι δίνει τη μάχη, οτι χύνει αίμα υπουργών της, οτι αντιστέκεται, οτι προασπίζεται τα συμφέροντα των πολιτών, παρά να λύσει το πρόβλημα μια και έξω και για πολλές δεκαετίες. Το απαιτεί εξάλλου το εκλογικό της ακροατήριο. Ή μάλλον το απαιτούσε μέχρι τώρα και δεν ξέρουμε σε ποιό βαθμό το απαιτεί ακόμη. Ίσως επειδή ο κόσμος πιστεύει οτι με τη διαπραγμάτευση που γίνεται κάτι θα γλυτώσουμε, κάτι θα αποφύγουμε, η ζημιά θα είναι μικρότερη. Λάθος μέγα. Για να διασώσει έστω και κάτι μια διαπραγμάτευση, πρέπει να γίνεται σε λογική βάση με μελετημένα και σοβαρά επιχειρήματα.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πετύχει διαπραγμάτευση σαν αυτή που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση, όπως δεν πέτυχε και η ψευτοδιαπραγμάτευση του Βαρουφάκη που όπως ο ίδιος πλέον ομολογεί στηριζόταν σε μια μπλόφα. Αρνείτο τα πάντα δήθεν διαπργματευόμενος και έσκασε στον τοίχο και όλοι μας μαζί του. Τώρα ο Βαρουφάκης δεν είναι πιά εδώ - ευτυχώς- αλλά το μοντέλο της διαπραγμάτευσης του μάλλον ζεί στα μυαλά πολλών μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Θα εξαντλήσουν λοιπόν όλα τα χρόνικά περιθώρια, θα καθυστερήσει η αξιολόγηση, θα φτάσουν διαπραγματευόμενοι στο σημείο που θα είμαστε κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο και τότε θα υποχωρήσουμε και θα τα δεχτούμε όλα. Γιατί; Διότι πάλι θα μας τελειώνουν τα λεφτά και δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς του δημοσίου και συντάξεις. Στο ενδιάμεσο θα έχουμε μείνει πάλι πίσω, ότι έχουμε πετύχει θα έχει χαθεί και φτού και από την αρχή.
Γιατί; Για το θεαθήναι.
Για να κάνουν οι Συριζαίοι πως διαπραγματεύονται. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο αυτή τη φορά να επιχειρήσουν να την κοπανήσουν δια εκλογών. Να πούν δηλαδή οτι δεν έχουν την πλειοψηφία για να περάσουν τέτοια μέτρα και να προσπαθήσουν να φορτώσουν το πρόβλημα - και το πολιτικό κόστος - σε μια άλλη κυβέρνηση, ή του Μητσοτάκη, ή Οικουμενική. Δύσκολο να το πετύχουν, αλλά δεν αποκλείεται να είναι στους σχεδιασμούς τους.
Η ουσία είναι οτι πάλι θα κάνουμε - και θα πάθουμε - τα ίδια. Έχουμε λεφτά για ένα τρίμηνο και θα διαπραγματευόμαστε μέχρι να μας τελειώσουν τα λεφτά και να αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε. Οι ξένοι το ξέρουν, οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος το αντιλαμβάνεται, η κυβέρνηση όμως προτιμά να κάνει ξανά το ίδιο πανάκριβο σόου. Εξάλλου δεν πληρώνουν αυτοί, οι πολίτες το πληρώνουν.