Τώρα οι εταίροι απαιτούν να κλείσουμε τις δημοσιονομικές τρύπες, να προχωρήσουμε σε μια ουσιώδη και μακράς πνοής μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και σε ένα δίκαιο φορολογικό που περιλαμβάνει και την φορολόγηση των αγροτών και εμείς λέμε οτι δεν θα κάνουμε τίποτα από όλα αυτά αλλά θα βάλουμε νέους μεγάλους φόρους στους έντιμους φορολογούμενους (δηλαδή σε αυτούς που πληρώνουν και όχι στους φοροφυγάδες). Είναι απολύτως λογική η στάση των εταίρων που δεν δέχονται αυτά τα μπαλώματα, αλλά επιμένουν στην προώθηση των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων. Την μοναδική εναλλακτική που έχουμε μας την προτείνει ο σκληρότερος εκ των εταίρων, ο κυνικός Σόιμπλε, ο οποίος μας δείχνει την πόρτα εξόδου από την ΟΝΕ λέγοντας οτι αφού δεν θέλετε να τα κάνετε αυτά, φύγετε από το Ευρώ και εμείς θα σας βοηθήσουμε να σταθείτε. Εννοεί ανθρωπιστική βοήθεια. Κάθε άλλου είδους βοήθεια θα απαιτούσε εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων ακόμη και αν είμασταν εκτός Ευρώ. Και αυτό είναι που δεν λαμβάνουν υπόψη τους όσοι συμφωνούν με τον Σόιμπλε και θεωρούν οτι η έξοδος από την ΟΝΕ είναι λύση. Οτι δηλαδή και εκτός ΟΝΕ τις ίδιες μεταρρυθμίσεις θα πιεστούμε να εφαρμόσουμε. Αν δεν τις εφαρμόσουμε θα έχουμε ένα νόμισμα κουρελόχαρτο χωρίς καμμία διεθνή αξία και το επίπεδο ζωής μας θα κατρακυλήσει σε επίπεδα Μέσης Ανατολής. Πάνω σε όλα αυτά τα προβλήματα έχουμε και το προσφυγικό το οποίο η Ευρώπη το αντιμετωπίζει - και ορθώς ώς ευρωπαικό πρόβλημα - αλλά εμείς δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση που να προστατεύει και την Ελλάδα και την Ευρώπη από τις μαζικές μετακινήσεις προσφύγων. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που η Ευρώπη αρχίζει να βλέπει ολοένα και πιο ευχάριστα την αποπομπή της Ελλάδας αφού αν φύγουμε από την Σενγκεν, θα μπλοκαριστούν όλοι οι πρόσφυγες μέσα στα ελληνικά σύνορα. Τότε θα προσπαθούμε να λύσουμε το τεράστιο αυτό πρόβλημα μόνοι μας, χωρίς την βοήθεια των εταίρων.
Περίπου αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, επτά χρόνια μετά το ξεκίνημα αυτής της κρίσης. Η κατάσταση αυτή υπάρχει επειδή εμείς αρνηθήκαμε να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις από την αρχή. Την δε τελευταία χρονιά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προσπαθήσαμε να ακυρώσουμε και όποια πρόοδο είχαμε κάνει. Έγιναν ξανά πολλές προσλήψεις με αυστηρά κομματικά κριτήρια, ακυρώθηκε στην πράξη η ανεξαρτησία όσων θεσμών ήταν ανεξάρτητοι, σπαταλήθηκαν λεφτά για την κομματική πελατεία, το δε πρώτο εξάμηνο του 2015 χάθηκαν και πάρα πολλά λεφτά και πάρα πολλές ευκαιρίες, ενώ το όνομα της χώρας στο εξωτερικό και η αξιοπιστία όλων των Ελλήνων καταβαραθρώθηκε.
Προκειμένου να αποφύγει τη μεταρρύθμιση του αφαλιστικού η κυβέρνηση προτείνει νέους απαράδεκτα υψηλούς φόρους που πλήτουν κυρίως τους ελεύθερους επαγγελματίες. Δεν είναι ασφαλιστική μεταρρύθμιση αυτό, είναι φόροι υπέρ τρίτων.
Για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό η κυβέρνηση προτείνει την αύξηση των φόρων εισοδήματος σε επίπεδο άνω του 50% για τους “πλούσιους” κατεβάζοντας τον πήχυ για το ποιός είναι πλούσιος προκειμένου να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους. Οι Έλληνες πλούσιοι είναι για την κυβέρνηση αυτοί που εισπράττουν 30.000 το χρόνο, όσο δηλαδή είναι ο πρώτος μισθός ενός φοιτητή που αποφοιτά από τα Πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας και πιάνει δουλειά εκεί.
Το μόνο λοιπόν που προτείνει η κυβέρνηση είναι φόροι. Και αυτή, όπως και οι προηγούμενες αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που είναι οι μεγάλες και παράλογες δαπάνες του ελληνικού κράτους. Αρνούνται να δεχτούν το γεγονός οτι έχουμε άχρηστους οργανισμούς που πληρώνουμε για να βολεύονται εκεί τα κομματικά στελέχη και να χρησιμοποιούνται ώς κανάλια διαπλοκής. Αρνούνται να δεχτούν οτι η γραφειοκρατία που γεννά ο δημόσιος τομέας είναι η βασική αποτρεπτική δύναμη για τις επενδύσεις, οτι η υπερφολόγηση διώχνει και τις ελληνικές επιχειρήσεις και φυσικά δεν προσελκύει τους ξένους, οτι η κομματικοποίηση δημιουργεί διαπλοκή και διαφθορά, οτι ο κομματικός συνδικαλισμός εμποδίζει την αξιοκρατία και την πρόοδο. Αρνούνται να δεχτούν οτι δεν μπορεί οι λίγοι εργαζόμενοι να πληρώνουν όλους τους άνεργους και τους άεργους, όλες τις συντάξεις, όλους τους μισθούς των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, όλα τα έξοδα του μεγάλου κράτους, την υπερμεγέθη Βουλή, το παμφάγο πολιτικό σύστημα, την διαφθορά και τη διαπλοκή. Δεν βγαίνουν τα νούμερα και κανείς δεν ασχολείται με αυτό. Πηγαίνει η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρώπης και με τους οικονομολόγους του ΔΝΤ και όταν αυτοί τους εξηγούν οτι δεν βγαίνουν οι αριθμοί οι Έλληνες διαπραγματευτές απαντάνε οτι θα σας διδάξουμε ένα νέο ευρωπαικό πολιτισμό, θα σας διδάξουμε την ανθρωπιά. Δεν μιλάνε καν την ίδια γλώσσα με τους εταίρους, δεν υπάρχει καν πεδίο συνεννόησης. Αυτό η κυβέρνηση το παρουσιάζει ώς διαπραγμάτευση. Δεν είναι όμως. Είναι η μέθοδος του να στέλνεις τη μπάλα στην κερκίδα και τελικά να χάνεις με 10-0, όπως έχει γίνει όλες τις φορές μέχρι σήμερα.
Αυτή η νεά διαπραγμάτευση που ξεκίνησε τώρα αν κρατήσει καιρό θα δημιουργήσει νέες τρύπες στον προυπολογισμό και νέα προβλήματα. Αν - ακόμη χειρότερα - η κυβέρνηση αποφασίσει να πάει σε εκλογές η κατάσταση θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Η χώρα δεν έχει ξεφύγει από τα προβλήματα, δεν έχει αποφύγει το Grexit και για αυτό ο Σόιμπλε το επαναφέρει. Η Ελλάδα κινείται διαρκώς στο χείλος του γκρεμού φιλοσοφώντας σχετικά με το αν πρέπει να βουτήξει ή όχι. Όποιος όμως κόβει βόλτες στην άκρη του γκρεμού (και δεν είναι αγριοκάτσικο) μπορεί και να γλυστρήσει.