Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Τι πρέπει να γίνει για να ορθοποδήσει η οικονομία; να μειωθούν τα ελλείμματα και οι αιτίες που τα προκαλούν. Πώς γίνεται αυτό; Με τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Μέχρι σήμερα το μόνο που κάνουν οι κυβερνήσεις είναι να αυξάνουν τους φόρους. Και όταν κόβουν μισθούς και συντάξεις κόβουν οριζόντια φέρνοντας τα πιο αδύναμα στρώμματα σε απελπιστική κατάσταση. Αυτό δεν έχει καμία λογική. Λογικό θα ήταν να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις και να κλείσει τους άχρηστους οργανισμούς του Δημοσίου. Λογικό θα ήταν να απελευθερώσει τις αγορές για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και να γίνουν επενδύσεις, ελληνικές και ξένες. Ούτε αυτό το κάνει. Λογικό θα ήταν, αφού δεν θέλει η κυβέρνηση να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, να αυξήσει την παραγωγικότητα τους και να βελτιώσει τις προσφερόμενες υπηρείες. Όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά κάνει το αντίθετο. Αποκλείει την αξιοκρατία και κομματικοποιεί ακόμη περισσότερο το κράτος, όταν μάλιστα η αποκομματικοποίηση του είναι βασικός όρος του τελευταίου μνημονίου. Η περίπτωση Καρανίκα είναι ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα ενός ανθρώπου χωρίς προσόντα, χωρίς εμπειρία, που προσελήφθει ώς σύμβουλος του πρωθυπουργού. Δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτή την πρόσληψη, όπως και σε πολλές άλλες που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση.
Τώρα υποτίθεται οτι “διαπραγματεύεται” ξανά με τους δανειστές. Παράλογο. Γιατί; Διότι δεν μπορείς να διαπραγματευτείς μια συμφωνία που έχεις ήδη υπογράψει από το καλοκαίρι. Η διαπραγμάτευση γίνεται πριν την υπογραφή της συμφωνίας, όχι μετά.
Όπως δεν έχει λογική η διαρκής αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών και αντί της εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων. Οι πολίτες δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τους φόρους τους. Οι επιχειρήσεις κλείνουν και όσες δεν κλείνουν δεν βγάζουν κέρδη οπότε δεν πληρώνουν φόρους. Και όμως η κυβέρνηση ώς μοναδικό εργαλείο οικονομικής πολιτικής χρησιμοποιεί την αύξηση των φόρων.
Ας δούμε το προσφυγικό.
Η κυβέρνηση το αντιμετωπίζει με όρους “ανθρωπιάς”. Το προσφυγικό είναι σύνθετο πρόβλημα, αλλά η λύση του δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά λογική.
Καταρχήν η κυβέρνηση δεν ξεχωρίζει πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες. Οι πρόσφυγες είναι Σύριοι, οι οικονομικοί μετανάστες είναι από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Αφρική, από οπουδήποτε. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να υποδεχθεί και να δώσει χαρτιά στους πρόσφυγες ώστε να μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι υποχρεωμένη να δεχτεί απεριόριστους αριθμούς οικονομικών μεταναστών και να τους δώσει χαρτιά για να κυκλοφορούν ελεύθερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό όμως κάνουμε. Μέσα στην βάρκα είναι κάποιοι πρόσφυγες και κάποιοι μετανάστες. Φυσικά και δεν βυθίζεις τη βάρκα - όπως πολλοί ακραίοι θεωρούν οτι πρέπει να κάνουμε - φυσικά και τους μαζεύεις όλους από τη θάλασσα και τους πας πχ στη Μυτιλήνη. Εκεί όμως πρέπει να κάνεις το ξεκαθάρισμα ποιός είναι πρόσφυγας, οπότε παίρνει χαρτιά και έρχεται στην Αθήνα ή πάει στην Ευρώπη και ποιός είναι μετανάστης οπότε τον στέλνεις πίσω. Όταν εμείς δίνουμε χαρτιά στους Πακιστανούς και τους Αφρικανούς που δηλώνουν “Syriano” ενώ είναι φώς φανάρι οτι δεν είναι Σύριοι, τότε έχουμε πρόβλημα. Και εμείς και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Έχουμε λοιπόν και εδώ μια παράλογη συμπεριφορά την οποία ονομάζουμε “ανθρωπισμό”. Νοιώθουμε οτι είμαστε “καλοί άνθρωποι” και οτι όλοι οι άλλοι είναι “κακοί”. Δεν είμαστε όμως καλοί άνθρωποι. Αν είμασταν, θα είχαμε οργανωμένα κέντρα υποδοχής των προσφύγων, με γιατρούς, με αστυνόμευση, με εξασφαλισμένη τη σίτηση, την θέρμανση και τις συνθήκες υγεινής. Δεν κάνουμε ούτε αυτό. Τους αδειάζουμε στον Πειραιά και αυτοί μην έχοντας που να πάνε και πώς να ζήσουν κοιμούνται στους δρόμους και τρέφονται με ότι τους δίνουν οι εθελοντές. Αυτός ο παραλογισμός οδηγεί στα προβλήματα που έχουμε σήμερα, όμως η κυβέρνηση προτιμά να ονομάζει την απάνθρωπη πολιτική της ανθρώπινη και να κατηγορεί όλους τους άλλους για ανάλγητους και απάνθρωπους.
Είναι επίσης εντελώς παράλογο, όταν έχεις όλα αυτά τα προβλήματα, αντί να δείς πως θα τα αντιμετωπίσεις να ασχολείσαι αποκλειστικά και μόνο με τις άδειες της τηλεόρασης. Χωρίς να διαφωνώ με τη λογική της αδειοδότησης, αντίθετα μάλιστα, θεωρώ οτι δεν είναι το σημαντικότερο και πιο επείγον θέμα. Το κακό είναι οτι η κυβέρνηση ασχολείται μόνο με αυτό το θέμα προκειμένου να φιμώσει τις φωνές που την αντιπολιτεύονται. Αντί δηλαδή να φτιάξει πχ έναν σοβαρό αναπτυξιακό νόμο για να γίνουν επενδύσεις, αντί να φροντίσει - αφού δεν θέλει να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων - να αυξήσει με κάθε τρόπο την παραγωγικότητα του δημοσίου, αντί να ευνοήσει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα αφού το δημόσιο είναι πτωχευμένο, προσπαθεί να ελεγξει τα κανάλια ελπίζοντας οτι θα μείνει για πάντα στην εξουσία. Δεν θα κερδίσει τίποτα με αυτή την τακτική. Αντίθετα, μη λύνοντας τα μεγάλα προβλήματα θα προκαλέσει τελικά την οργή των πολιτών και θα καταρρεύσει. Από τον παραλογισμό της.