Τόσο το υπερταμείο, όσο και ο κόφτης, αλλά ακόμη και η ανεξαρτησία των υπηρεσιών είσπραξης δημοσίων εσόδων, είναι παραχωρήσεις τις οποίες δεν έκανε καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Είναι οι σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα. Τις έκανε αυτή η κυβέρνηση παρόλο που δεν ήθελε, παρόλο που δεν πιστεύει στην χρησιμότητα τους και αυτό οι ευρωπαίοι πρέπει να το αναγνωρίσουν και να της δώσουν μια συμφωνία για το χρέος, μια συμφωνία για την οποία άλλωστε πιέζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Αμερικανική κυβέρνηση και την οποία ούτως ή άλλως θα αναγκαστούν οι Ευρωπαίοι να δεχθούν σε λίγα χρόνια αν όχι σήμερα.
Το βασικό επιχείρημα των Ευρωπαίων είναι ότι το χρέος δεν αποτελεί σήμερα πρόβλημα για την Ελλάδα και οτι μπορεί να εξυπηρετείται χωρίς να επηρεάζει τον προυπολογισμό μας αισθητά. Ακόμη και αν έχουν - δίκιο οτι το χρέος δεν είναι άμεσο πρόβλημα αφού δεν πληρώνουμε ακόμη μεγάλα τοκοχρεολύσια αλλά θα αρχίσουμε να τα πληρώνουμε μετά το 2020 - και πάλι τη συμφωνία οι Ευρωπαίοι πρέπει να τη δώσουν τώρα. Αυτό απαιτούν οι ¨καλοί τρόποι” στις διαπραγματεύσεις. Αυτό επιβάλουν τα καλά συναλλακτικά ήθη. Αυτό ζητάει η ελληνική κυβέρνηση και αφού έκανε μια τόσο μεγάλη υποχώρηση από τις αρχές και τις πεποιθήσεις της - ακόμη και αν θεωρούμε τις πεποιθήσεις της ιδεοληπτικές - δικαιούται να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα με μια επιτυχία. Εφόσον θεωρεί επιτυχία μια συμφωνία για το χρέος, πρέπει να γυρίσει πίσω με αυτήν, ακόμη και αν θα μπορούσε να επιτύχει πολύ σημαντικότερα πράγματα στις διαπραγματεύσεις της. Και δικαιούται αυτή η κυβέρνηση να εισπράξει τη συμφωνία που ζητάει και όχι οι επόμενες, διότι αυτή η κυβέρνηση ψήφισε τα μέτρα.
Υπάρχει άραγε πραγματικό πρόβλημα στους Ευρωπαίους για να μη δώσουν τώρα τη συμφωνία; Όχι, εκτός αν θεωρούν οτι η Βουλή ψήφισε μεν αυτά τα μέτρα που της ζήτησαν, αλλά δεν θα τα εφαρμόσει ποτέ. Αυτός είναι ένας κίνδυνος ο οποίος στηρίζεται στην παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης της διεθνούς κοινότητας προς την ελληνική κυβέρνηση. Είναι μεν ένας κίνδυνος δικαιολογημένος από την αναξιοπιστία που η κυβέρνηση έχτισε συστηματικά με τις παλινωδίες και τα ψέμματα της, όμως οι Ευρωπαίοι δεν τον αναφέρουν. Δεν λένε δηλαδή, εφαρμόστε τα και μετά θα ρυθμίσουμε το χρέος σας, δεν λένε ουσιαστικά τίποτα εκτός του ότι το χρέος δεν είναι άμεσο πρόβλημα, απλώς δεν μας δίνουν τη συμφωνία που ζητάει η κυβέρνηση.
Η στάση αυτή των Ευρωπαίων θα συνεκτιμηθεί από τους Έλληνες ψηφοφόρους όταν στην επερχόμενη κλιμάκωση της κρίσης που πλήττει την Ευρωπαική Ένωση πολλοί λαοί ίσως κληθούν να διαλέξουν το αν θα παραμείνουν ή αν θα φύγουν από αυτή την Ευρώπη. Και θα φτάσουμε εκεί σύντομα, εφόσον οι μεν Έλληνες έχουν απηυδήσει από τη λιτότητα, οι Γάλλοι είναι έξω φρενών με την πολιτική που τους επιβάλουν οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί θα έβγαζαν προχθές ακροδεξιά εθνικιστική κυβέρνηση αν δεν υπήρχαν οι ομεγενείς Αυστριακοί που ανέτρεψαν τελευταία στιγμή την τραγωδία αυτή, οι Άγγλοι πασχίζουν για μια πλειοψηφία παραμονής στην Ευρωπαική Ένωση παρόλο που είναι εκτός Ευρωζώνης και πολλοί άλλοι ευρωπαικοί λαοί αναρωτιούνται πώς κατήντησαν να ακολουθούν μιας γερμανικής νοοτροπίας αυτοβασανιστική πολιτική χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, οτι αν η Αγγλία έφευγε , θα ακολουθούσαν αμέσως η Γαλλία και η Ιταλία, και εμείς θα φεύγαμε χωρίς καν να τους το ανακοινώσουμε. Και οτι αν έφευγαν οι Άγγλοι, όλοι εμείς εδώ που γράφουμε υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, θα είχαμε πολύ γρήγορα αλλάξει οπτική. Διότι άλλο είναι να φύγει η Ελλάδα μόνη της από την ΟΝΕ και άλλο είναι να φύγει η Ελλάδα μαζί με την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ιταλία και άλλες χώρες.
Και η αλήθεια είναι οτι ενώ σε πολλά - κυρίως σε όσα αφορούν την Ελλάδα - οι Γερμανοί έχουν δίκιο και οτι εμείς πρέπει να συμμαζευτούμε και να περιορίσουμε το σπάταλο δημόσιο, γενικότερα όμως η εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ (διότι αυτή κρύβεται πίσω από αυτή την βασανιστική λιτότητα) δεν δικαιολογείται σήμερα, όπως δεν δικαιολογείτο ούτε τότε που ψηφίστηκε.
Αν μπορεί κανείς να εξηγήσει γιατί το έλλειμμα μιας χώρας πρέπει να είναι μικρότερο από το 3% του ΑΕΠ της και δεν πρέπει να είναι 4%, 5% ή 10%, ή το χρέος της στο 60% του ΑΕΠ της, ας μας το εξηγήσει. Γιατί οι Γάλλοι πχ που έχουν καταθέσεις τριπλάσιες από το χρέος τους θα πρέπει να έχουν χρέος στο 60% του ΑΕΠ τους; Γιατί οι Έλληνες που πάντα ήταν μικροεπιχειρηματίες πρέπει να γίνουν υπάλληλοι μεγάλων επιχειρήσεων;
Αυθαίρετα νούμερα, άσκοπη λιτότητα, παράλογες απαιτήσεις, αφόρητη καταπίεση λαών, χωρίς λόγο. Μια καταπίεση που δεν μπορεί να διαρκέσει και την οποία πάλι θα πληρώσουν οι Γερμανοί, οι οποίοι πάλι θα μετανοιώνουν και θα περάσουν δεκαετίες αναλογιζόμενοι γιατί τα έκαναν ξανά μούσκεμα και βρέθηκε όλος ο κόσμος εναντίον τους.