Με λίγα λόγια, οι μισοί ΄Ελληνες χρωστάνε στην εφορία και δεν μπορούν να την πληρώσουν. Αν σκεφτεί κανείς οτι τα κόκκινα δάνεια πνίγουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις και οτι οι τράπεζες δεν δίνουν ακόμη νέα δάνεια, όπως και το γεγονός οτι το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας είναι ουσιαστικά πτωχευμένο, αντιλαμβάνεται οτι η κατάσταση οδηγείται άμεσα σε πτώχευση.

Τα σενάρια για το άμεσο μέλλον μας είναι τρία:

Το αισιόδοξο σενάριο είναι οτι θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, θα μπούμε στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και θα αρχίσουν τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι να εμπιστεύονται την ελληνική οικονομία και να επενδύουν σε αυτήν, ώστε σε λίγα χρόνια να αρχίσει να επανέρχεται στις αγορές και σε ομαλή λειτουργία. Αν αυτό συμβεί, η ελληνική οικονομία θα υποβοηθηθεί και από το φαινόμενο του “ελατηρίου”, δηλαδή επειδή είναι συμπιεσμένη επί επτά χρόνια και οι αξίες βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα, θα εκτιναχθεί επιταχύνοντας την ανάπτυξη.
Οι πιθανότητες αυτού του σεναρίου είναι περιορισμένες τουλάχιστον με την υπάρχουσα κυβέρνηση διότι δεν έχει δώσει κανένα δείγμα οτι επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις ή οτι μπορεί να διευκολύνει την επιχειρηματικότητα. Αυξάνονται όμως αν η κυβέρνηση αυτή πάρει τα αναγκαία μέτρα για την αξιολόγηση και αν μετά γίνουν εκλογές και εκλεγεί μια κυβέρνηση με μεγαλύτερη μεταρρυθμιστική διάθεση, όπως αναμένεται να είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και αυτό υπό την αίρεση οτι ο Μητσοτάκης θα έχει τη δύναμη να επιβάλει στο κόμμα του τις μεταρρυθμίσεις (τις οποίες το κόμμα του δεν θέλει διότι απαρτίζεται κυρίως από κρατιστές πολιτικούς). Αν τελικά επικρατήσει αυτό το σενάριο μπορούμε να ελπίζουμε σε σταδιακή μείωση των φόρων στα επόμενα δυο - τρία χρόνια, καθώς η αύξηση του ΑΕΠ θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα και δεν θα χρειάζεται να διατηρηθούν οι υψηλοί φόροι. Και πάλι με την προυπόθεση οτι οι κυβερνήσεις δεν θα αρχίσουν αμέσως τις παροχές εκτινάσσοντας τις δαπάνες και κατά συνέπεια τις ανάγκες για φόρους.

Το δεύτερο σενάριο που είναι πολύ πιθανό, είναι οτι θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε έτσι, χωρίς ρευστότητα, χωρίς προοπτικές, για αρκετά χρόνια ακόμη, αφού ακόμη και αν η σημερινή κυβέρνηση καταφέρει να ολοκληρώσει την αξιολόγηση, θα κολλήσει ξανά στην επόμενη “στροφή” αρνούμενη να περάσει μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο. Σε αυτή την περίπτωση οι φόροι θα παραμείνουν υψηλοί (και απλήρωτοι) για πολλά χρόνια.

Το τρίτο σενάριο, του οποίου οι πιθανότητες εξαρτώνται από τον βαθμό ανευθυνότητας του πολιτικού συστήματος και κυρίως της σημερινής κυβέρνησης, είναι το σενάριο της Δραχμής. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά καταφύγει σε ένα δημοψήφισμα λέγοντας οτι ώς εδώ μπορούμε, πάμε στη Δραχμή, ενδέχεται να συσπειρώσει το αντισυστημικό μπλόκ, Χρυσή Αυγή, άκρα Αριστερά, διάφορους απογοητευμένους και πολλούς “πονηρούς” και να οδηγήσει τη χώρα εκτός ΟΝΕ. Αν αυτό συμβει η φτώχια που θα ακολουθήσει θα είναι πρωτοφανής και για να συνέλθει η οικονομία θα χρειαστεί δεκαετίες. Το σενάριο αυτό θυμίζει την περίπτωση της Αργεντινής η οποία επί πολλά χρόνια προσπαθούσε να αποφύγει την πτώχευση την οποία δεν απέφυγε και ακόμη δεν έχει συνέλθει.

Όποιο σενάριο από αυτα τρία και αν επικρατήσει, το ζήτημα είναι οτι χωρίς μεταφορά του βάρους της ανάπτυξης από τον δημόσιο τομά στον ιδιωτικό, χωρίς ριζικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και τη λειτουργία του, καμία πρόοδος δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τις οποίες όλα τα κόμματα αποφεύγουν είναι το κλειδί για την ανάπτυξη της χώρας. Όλα τα άλλα, απλώς παρατείνουν το δράμα.