Η αιτία είναι απλή: Αν δεν συμφωνούμε κάθε τόσο με τους δανειστές μας και δεν εφαρμόζουμε όσα συμφωνούμε, αυτοί δεν θα μας χρηματοδοτούν και έτσι εμείς θα βρισκόμαστε συχνά - πυκνά να μη μπορούμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας. Οι υποχρεώσεις μας αφορούν στην πληρωμή των τόκων των δανείων μας προς τη διεθνή κοινότητα και την πληρωμή των άλλων υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους που αφορούν μισθούς και συντάξεις, προμήθειες πετρελαιοειδών, φαρμάκων, τροφίμων κλπ αλλά και τις πληρωμές του κράτους προς τους πολίτες δηλαδή επιστροφές φόρων, πληρωμές υπηρεσιών και αγαθών που καταναλώνει το κράτος.
Αν λοιπόν δεν εφαρμόζουμε αυτά που συμφωνούμε με τους εταίρους, εκείνοι δεν μας θα χρηματοδοτούν και εμείς αναγκαστικά θα καταλήξουμε σε παύση πληρωμών, δηλαδή σε πτώχευση. Ήδη το ελληνικό κράτος μπορεί να θεωρείται πτωχευμένο από όλους τους πολίτες που περιμένουν να εισπράξουν αυτά που τους χρωστάει. Το ποσό αυτό είναι πάνω από 6 δισ Ευρώ μέχρι στιγμής.
Η κυβέρνηση πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις και τις δόσεις των δανείων για να μη πτωχεύσει έναντι της διεθνούς κοινότητας.
Όμως αν δεν εφαρμόζει αυτά που έχει συμφωνήσει, οι δανειστές δεν θα μας χρηματοδοτούν και θα ξεμείνουμε από λεφτά, δηλαδή θα πτωχεύσουμε.
Αυτό μπορεί να συμβεί στην τρέχουσα συγκυρία το καλοκαίρι. Η κυβέρνηση ίσως να έχει μαζέψει κάποια λεφτά μη πληρώνοντας αυτά που χρωστάει στους πολίτες για να τα έχει ώς “καβάτζα” αν και όταν φτάσουμε στην πτώχευση, προκειμένου να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για τελευταία φορά πριν προκηρύξει εκλογές.
Ενδέχεται λοιπόν, αν φτάσουμε χωρίς συμφωνία στο καλοκαίρι και πρέπει να πληρώσουμε τόκους, μισθούς και συντάξεις, αυτή να είναι η τελευταία πληρωμή που θα μπορέσουμε να κάνουμε.
Αν η κυβέρνηση προκηρύξει εκλογές και κάνει την τελευταία πληρωμή, η επόμενη κυβέρνηση θα βρεί εντελώς άδεια ταμεία και δεν θα μπορεί από τον πρώτο μήνα να πληρώσει ούτε μισθούς, ούτε συντάξεις, ούτε τόκους δανείων. Η πτώχευση θα είναι αναπόφυεκτη εκτός αν οι δανειστές συμφωνήσουν με τη νέα κυβέρνηση σε ένα έκτακτο δάνειο “γέφυρα” και σε ένα νέο μνημόνιο με πολύ σκληρότερους όρους.
Αν όχι, η χώρα θα πτωχεύσει εντός Ευρώ, δηλαδή το νόμισμα μας θα παραμείνει το Ευρώ αλλά κανείς δεν θα το έχει εδώ. Όλες οι τσέπες θα είναι άδειες. Σε αυτή την περίπτωση η τότε κυβέρνηση θα αναγκαστεί να τυπώσει κάτι για να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις και αυτό το κάτι θα είναι μια “υποσχετική χρέους” δηλαδή το “I Owe You” ή ένα εθνικό νόμισμα, ας πούμε Δραχμή.
Το νόμισμα μιας πτωχευμένης χώρας φυσικά δεν έχει καμία αξία στο εξωτερικό και δεν μπορεί να αγοράσει απολύτως τίποτα, ούτε να εξοφλήσει τα χρέη της χώρας. Στο δε εσωτερικό το νόμισμα αυτό θα υποτιμάται διαρκώς συνεπώς οι τιμές των προιόντων θα ανεβαίνουν και ο πληθωρισμός θα εκτιναχθεί στα ύψη. Οι καταθέσεις που θα έχουν μετατραπεί σε Δραχμές θα εξαφανιστούν λόγω πληθωρισμού και τα δάνεια που επίσης θα έχουν γίνει Δραχμές θα αντιμετωπίσουν σχεδόν άμεσα διψήφια υψηλά επιτόκια. Οι πολίτες δεν θα μπορούν να καταναλώσουν, ούτε θα μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια τους και οι κατασχέσεις θα είναι μαζικές.
Το σύνολο των πολιτών θα πτωχεύσει.
Υπό αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνεται κανείς γιατί είμαστε με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο και γιατί θα παραμείνουμε έτσι αν δεν εφαρμόσουμε όσα έχουμε συμφωνήσει.
Υπάρχει λοιπόν περιθώριο διαπραγμάτευσης; Ασφαλώς και υπάρχει αλλά δεν είναι αυτό που προσπαθεί η κυβέρνηση. Η μείωση του αφορολογήτου θα φέρει μεγαλύτερα έσοδα από ανθρώπους που δεν πληρώνουν καθόλου φόρο, και η μείωση κάποιων πολύ υψηλών συντάξεων (όχι των χαμηλών συντάξεων) μειώνει το κόστος του δημοσίου. Το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων οργανισμών επίσης μειώνει το κόστος του δημοσίου και αφήνει χρήμα για τις υπόλοιπες πληρωμές, οι αποκρατικοποιήσεις αφενός μειώνουν το χρέος και αφετέρου μειώνουν το κόστος του δημοσίου και το άνοιγμα των αγορών μπορεί να φέρει ελληνικές και ξένες επενδύσεις.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν που γίνεται θα έπρεπε να αφορά τα οφέλη που θα έχουμε από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και όχι την αποφυγή των μεταρρυθμίσεων. Ο μόνος λόγος που οι ελληνικές κυβερνήσεις αποφεύγουν τις μεταρρυθμίσεις είναι οτι θέλουν να διατηρήσουν τις πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες και για να συνεχισθεί ο ασφυκτικός έλεγχος της οικονομίας από τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα προς ίδιον όφελος.