Γιατί δεν θέλει;
Διότι δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία της, διότι είναι όλα αυτά τα οποία πολέμαγε επί δεκαετίες, διότι άλλα έλεγε οτι θα κάνει πριν γίνει κυβέρνηση και διότι αν τα κάνει, σβήνει δια παντός τον ήδη μισοσβησμένο μύθο της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Προκειμένου να βγεί από αυτό το σχιζοφρενικό αδιέξοδο, η κυβέρνηση αναζητεί επικοινωνιακά κόλπα. Πώς δηλαδή θα κάνει αυτά που την αναγκάζουν οι ξένοι - και η πραγματικότητα - να κάνει, αλλά θα πεί οτι δεν τα έκανε.
Πώς θα επιβάλει μέτρα λιτότητας, παρουσιάζοντας τα ώς “δημοσιονομικά ουδέτερα”. Πώς θα εξαγοράσει τους ψηφοφόρους των αδύναμων οικονομικά ομάδων, ενώ παράλληλα θα μειώνει το αφορολόγητο όριο. Πώς θα προσελκύσει επενδύσεις από τις επιχειρήσεις διατηρώντας παράλληλα την επιθετικότητα της εναντίον των επιχειρήσεων.
Μοιάζει σήμερα η κυβέρνηση με ταχυδακτυλουργό που έχει πετάξει ταυτόχρονα πολλές κορίνες στο αέρα και προσπαθεί να τις πιάσει όπως όπως για να μη του πέσουν κάτω. Και το απογοητευμένο κοινό ανέχεται αυτό το αποτυχημένο σόου προς το παρόν, αλλά τον αρχικό ενθουσιασμό διαδέχτηκε ένα χλιαρό χειροκρότημα ευγενείας για την προσπάθεια και τώρα βρισκόμαστε στη φάση που αρχίζουν τα Ουουου από τους θεατές.
Η αλήθεια είναι οτι οι στόχοι που θέτει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι σωστοί. Ο Αντιπρόεδρος της κ. Γιάννης Δραγασάκης περιέγραφε σε μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων έξω από το συνεδριακό κέντρο των Δελφών που έγινε το - πολύ πετυχημένο πραγματικά - Forum των Δελφών, οτι στόχος της κυβέρνησης είναι να προκαλέσει ένα επενδυτικό σοκ και παράλληλα να τονώσει την απασχόληση.
Στόχοι σωστοί και αναγκαίοι. Αλλά δεν ξέρει πώς να τους πετύχει.
Ο ίδιος ο κ. Δραγασάκης έλεγε οτι αυτο δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο που υποδεικνύουν οι δανειστές, αλλά με έναν πρωτότυπο τρόπο. Το πρόβλημα είναι οτι ακόμη δεν έχει βρεθεί ο πρωτότυπος τρόπος.
Η κυβέρνηση δεν θέλει να μειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων, αλλά θέλει επενδύσεις. Η κυβέρνηση θέλει αύξηση της απασχόλησης, αλλά αν δεν υπάρξουν επενδύσεις αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Ποιός είναι ο πρωτότυπος τρόπος που αναζητεί ο κ. Δραγασάκης και η κυβέρνηση;
Ο πολύ παλιός κλασσικός τρόπος, ανάπτυξη μέσω δημοσίων επενδύσεων και τόνωσης της κατανάλωσης και μείωση της απασχόλησης μέσω προσλήψεως στο Δημόσιο.
Αυτό θεωρεί πρωτότυπο τρόπο ο κ. Δραγασάκης, αλλά γνωρίζει οτι είναι ανέφικτος.
Πώς θα πετύχει η κυβέρνηση την προσέλκυση επενδύσεων, ελληνικών και ξένων αν δεν κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη των αγορών; Πώς θα έρθουν επενδύσεις αν δεν είναι σταθερό και βελτιούμενο το φορολογικό καθεστώς των επιχειρήσεων;
Προφανώς το DNA του κ. Δραγασάκη και συνολικά του ΣΥΡΙΖΑ τους προκαλεί αλεργία όταν συζητιέται η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των “πλουσίων”.
Όμως αν δεν υπάρξει απόλυτη βεβαιότητα στην επενδυτική κοινότητα οτι η φορολόγηση των επιχειρήσεων θα σταθεροποιηθεί, οτι αποκλείεται να αυξηθεί και ακόμη καλύτερα οτι θα κινηθεί πτωτικά, επένδυση δεν πρόκειται να γίνει. Διότι οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν όταν υπάρχει αβεβαιότητα. Και στην Ελλάδα σήμερα, εξαιτίας της αντίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ με τη μεσαία τάξη την οποία υπερφορολόγησε μέχρι θανάτου και των επιχειρήσεων τις οποίες απλώς ανέχεται ώς αναγκαίο κακό, υπάρχει τόσο αρνητικό επενδυτικό κλίμα που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπάρξει σοβαρή και βιώσιμη ανάπτυξη μέσω επενδύσεων.
Και καθώς δεν μπορεί να πετύχει τον πρώτο στόχο, δηλαδή των επενδύσεων, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτυγχάνει και στον δεύτερο, δηλαδή στην αύξηση της απασχόλησης.
Αντιλαμβάνονται οτι το μοντέλο που είχαν πάντα στο μυαλό τους για την οικονομία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να λειτουργήσει, αλλά αδυνατούν να εφαρμόσουν μια πολιτική την οποία πολεμούσαν και θεωρητικά και στους δρόμους επί δεκαετίες.
Είναι πράγματι δυσάρεστο να βρίσκονται οι άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση, αλλά κάποια στιγμή πρέπει ο ρεαλισμός να επικρατήσει. Πρέπει να πάρουν οι ίδιοι γενναίες αποφάσεις, αποφάσεις που τους φέρνουν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αλλά πρέπει να τις πάρουν για να προχωρήσει η χώρα.
Ή αν δεν θέλουν να πάρουν αυτές τις αποφάσεις, πρέπει να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Το να ψάχνουν πρωτότυπες λύσεις τις οποίες ενώ αναζητούν τελικά δεν βρίσκουν, δημιουργεί πρόβλημα στη χώρα. Καθυστερεί την έξοδο από την κρίση και την προοπτική κάποιας έστω και στοιχειώδους ανάπτυξης.