Όλοι αυτοί βράζουν στο ίδιο καζάνι. Έχουν τα ίδια πλεονεκτήματα, τις ίδιες αμοιβές, τα ίδια επιδόματα, αλλά δεν παράγουν το ίδιο. Οι ήρωες και οι εργατικοί παράγουν και προσφέρουν πολλαπλάσια από τα λαμόγια και τους τεμπέληδες. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να υπάρχει ένα σ΄συτημα αξιολόγησης των δημοσίων Υπαλλήλων, όπως αξιολογούνται και όλοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομεά.
Όμως οι συνδικαλιστές του δημοσίου, η ΑΔΕΔΥ, απορρίπτει την αξιολόγηση και καλεί τους δημόσιους υπαλλήλους σε “αντίσταση”, ζητώντας τους να επιστρέψουν τα φύλλα αξιολόγησης στις αρμόδιες διοικητικές αρχές.
Δεν έχει σημασία ποια είναι η αιτιολογία που προβάλει η ΑΔΕΔΥ, είναι επανλαήψη της μόνιμης δικαιολογίας οτι οι “δοτοί” θα κρίνουν αδίκως τους υπαλλήλους με στόχο τις απολύσεις – που απαγορεύονται βέβαια. Τέλος πάντων η δικαιολογία δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που ε΄χει σημασία είναι οτι η ΑΔΕΔΥ δεν θέλει να υπάρχει αξιολόγηση των δημοσίων Υπαλλήλων. Αν ήθελε, θα συνεργαζόταν ώστε να βρεθεί ένας σωστός τρόπος αξιολόγησης. Σωστός τρόπος σημαίνει να αξιολογούνται αξιοκρατικά με βάση την εργασία τους, την παραγωγικότητα τους και την προσφορά τους οι Δημόσιοι υπάλληλοι.
Όμως οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ που είναι τα πιο κακομαθημένα παιδιά της Μεταπολίτευσης, αρνούνται να αντιληφθούν οτι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει πλέον το “τσουβάλιασμα” όλων στο ίδιο καζάνι. Δεν έχει την πολυτέλεια να συντηρεί άχρηστους.
Αν η ΑΔΕΔΥ προσδιορίσει ένα σύστημα με το οποίο θα τιμωρούνται τα λαμόγια των δημοσίων υπηρεσιών, θα πρέπει να γίνει δεκτό από την πολιτική ηγεσία. Όμως δεν το προτείνει. Ότι προτείνει έχει σκοπό να προστατεύσει όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και κυρίως τα λαμόγια και τους τεμπέληδες. Διότι οι υπόλοιποι δεν χρήζουν προστασίας. Δεν χρειάζονται την προστασία της ΑΔΕΔΥ οι ικανοί, οι εργατικοί, οι έντιμοι. Αντιθέτως η πρστασία που παρέχεται από τους συνδικαλιστές σε ολόκληρο το “ποίμνιο” τους, αδικεί τους καλύτερους και ευνοεί τους σειρότερους.
Η αναδιάρθρωση της Δημόσιας διοίκησης θα έπρεπε να απασχολεί βασική προτεραιότητα των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων. Η συνδικαλιστική τους ηγεσία θα έπρεπε να έχει δώσει ήδη λύση στο πρόβλημα αυτό. Όχι μόνο να εμποδίζει την διοικητική αναδιάρθρωση αλλά να την επιδιώκει. Θα έπρεπε να επιδιώκει την ανάδειξη των ικανότερων δημοσίων υπαλλήλων και την αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου.
Το αντίθετο ακριβώς κάνει.
Οι πολιτικές ηγεσίες, ποτέ δεν τα έχουν βάλει με την ΑΔΕΔΥ, ούτε επιθυμούν τη ρήξη με τους δημοσίους υπαλλήλους και αυτό είναι κατανοητό. Όμως οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να βρούν λύσεις για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες προς τους πολίτες και να μειωθεί το κόστος τους.
Εφόσον δεν το κάνουν οι ίδιοι, θα φτάσει μια στιγμή, σίως πολύ σύντομα πλέον, που οι πολιτικές ηγεσίες θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα πολύ χειρότερα και πολύ πιο άδικα και ισοπεδωτικά για τους δημοσίους υπαλλήλους από αυτά που θα επιλέγονταν αν η ΑΔΕΔΥ είχε διάθεση να συμβάλει στην διοικητική αναδιάρθρωση.
Κάποιοι λένε οτι δεν μπορεί να γίνει διοικητική αναδιάρθρωση τώρα που έχει μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων λόγω συνταξιοδοτήσεων. Και πρίν μειωθεί, όταν οι υπάλληλοι ήταν υπεράριθμοι δέχτηκε η ΑΔΕΔΥ την διοικητική αναδιάρθρωση; Και αν υπάρχουν πράγματι ελλείψεις στις βασικές υπηρεσίες του Δημοσίου, γιατί η ίδια η ΑΔΕΔΥ δεν εισηγείται το κλείσιμο των άχρηστων και των παρασιτικών οργανισμών και υπηρεσιών του Δημοσίου και τη μετάταξη των υπαλλήλων τους στις υπηρεσίες που έχουν ανάγκη; Δεν θα ήτανα υτό προς το συμφέρον και των δημοσίων υπαλλήλων και της οικονομίας; Ασφαλώς και θα ήταν. Όμως δεν λειτουργούν έτσι οι συνδικαλιστές. Τουλάχιστον όχι οι δικοί μας συνδικαλιστές του δημοσίου οι οποίοι επιμένουν σε πρακτικές της δεκαετίας του ’80, πρακτικές που ακόμη και τότε οπισθοδρομικές ήταν.
Δυστυχώς η άρνηση της ΑΔΕΔΥ να προσαρμοσθεί στις συνθήκες και στις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας θα καταλήξει τελικά εις βάρος όλων των δημοσίων υπαλλήλων, χρήσιμων και άχρηστων, έντιμων και ανέντιμων. Και αυτο είναι κακό για τους ικανούς και έντιμους όπως είναι κακό και για τη χώρα συνολικά.