Το αν θα συμφωνήσουμε με τους Ευρωπαίους ή όχι, δεν εξαρτάται ούτε από το πακέτο των μέτρων στο οποίο θα καταλήξουμε, ούτε από τις ικανότητες της διαπραγματευτικής μας ομάδας, ούτε από το αν θα υποχωρήσουν οι εταίροι. Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το τι θα αποφασίσει το Μαξίμου, από το ποιά εντολή θα δώσει ο Τσίπρας στον Τσακαλώτο. Από το αν θα του πεί δηλαδή να συμφωνήσει με τους εταίρους ή όχι. Το αν θα του πεί να συμφωνήσει ή όχι, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τους μικροπολιτικούς στόχους του ΣΥΡΙΖΑ. Από το αν θα κρίνει η «πεφωτισμένη» ηγεσία του κόμματος, δηλαδή ο Τσίπρας, ο Βούτσης, ο Παπάς, ο Δραγασάκης, ο Φλαμπουράρης και κάποιοι άλλοι, οτι συμφέρει το κόμμα να συμφωνήσει ή να μη συμφωνήσει με τους εταίρους.

Το τι θα αποφασίσουν αυτοί εξαρτάται από πλήθος παραμέτρων που σχετίζονται με φαντασιώσεις, με εκτιμήσεις για το τι νομίζουν ότι θα ψηφίσουν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, με το τι νομίζουν οτι θα πεί και θα κάνει ο Τράμπ, με το τι νομίζουν οτι θα κάνει ο Ερντογάν και ο Πούτιν και με πλήθος άλλων εικασιών.

Εξαρτάται επίσης από το πόσα λεφτά έχει το Δημόσιο ταμείο και πόσο καιρό αντέχει να μη πληρώνει αλλά και από ... τις διακοπές.

Για τους αιώνιους καφενόβιους, τους αιώνιους φοιτητές, τους ηγέτες των καταλήψεων, τους αιωνίως διαφωνούντες και τους κατ’επάγγελμα συνδικαλιστές, αυτά είναι τα κριτήρια με τα οποία αντιμετωπίζουν όλα ανεξαιρέτως τα ζητήματα. Και αυτό κάνουν και σήμερα που κυβερνούν.

Σκεφτείτε τους καταληψίες, των οποίων ηγέτης ήταν ο πρωθυπουργός. Η χρονιά ξεκίναγε τον Σεπτέμβριο με «ανηφόρα» (όταν άνοιγαν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, ξεκίναγαν οι σχεδιασμοί των καταλήψεων και βρισκόντουσαν οι αφορμές) κατά το Νοέμβριο ξεκίναγαν οι καταλήψεις, φτάναμε στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα με καταλήψεις, μετά ξεκίναγε η «κατηφόρα» εν’ αναμονή των καλοκαιρινών διακοπών και των «συγχωρητικών» αποφάσεων για να μη χάσουν οι καταληψίες τη χρονιά και ξεκίναγαν οι καλοκαιρινές διακοπές. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη...

Αυτή ήταν η ζωή των καταληψιών και των αιώνιων φοιτητών αυτή ήταν η ζωή του Αλέξη Τσίπρα και των άλλων καφενόβιων που είναι σήμερα υπουργοί και βουλευτές.

Αυτά λέει το ετήσιο πρόγραμμα, αυτός είναι ο προγραμματισμός δράσης τους.

Όλη μέρα βρίσκονταν στα καφενεία όπου ανέλυαν τις εξελίξεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τις αναλύουν και σήμερα στο Μαξίμου. Έλεγαν δηλαδή τι νόμιζαν οτι θα ψηφίσουν οι Γάλλοι, τι νόμιζαν οτι θα ψηφίσουν οι Γερμανοί, τι νόμιζαν οτι θα πούν και θα κάνουν ο Τράμπ, ο Ερντογάν και ο Πούτιν.

Όλα όσα νόμιζαν, ήταν αυτά που θα ήθελαν να συμβούν. Και είτε τα πετύχαιναν, είτε όχι, δεν είχε απολύτως καμία σημασία. Διότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία το αν θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευσθούν οι προβλέψεις ενός καφενόβιου. Ο κόσμος συνεχίζει ερήμην του ούτως ή άλλως, αυτός απλώς συντηρεί οικονομικά το καφενείο. Αυτή είναι η συνεισφορά του στην οικονομία, η κατανάλωση καφέδων, μπύρας, τόστ και αναψυκτικών.

Όσοι από τους καφενόβιους είχαν την ατυχία να ξεκινήσουν μια δουλειά  επειδή έτυχε να έχουν «δόντι» σε κάποια κυβέρνηση ή σε κάποιον οργανισμό του δημοσίου – εννοείται οτι στον ιδιωτικό τομέα δεν δούλεψε ποτέ κανείς εξ΄αυτών -  γίνονταν αμέσως συνδικαλιστές. Αυτό τους εξασφάλιζε την αναγκαία για την αναπνοή παπαρολογία, τους έδινε μια ψευδαίσθηση επαναστατικότητας και αντίστασης στο κατεστημένο και φυσικά τους προσέφερε το κυριότερο, την μη υποχρέωση εργασίας. Οι συνδικαλιστές δεν δουλεύουν, συνδικαλίζονται. Δεν είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στο γραφείο, πληρώνονται ανελιπώς και μιλάνε με τα «αφεντικά» όχι απλώς σαν ίσος προς ίσο αλλά έχοντας το πάνω χέρι διότι εκβιάζουν με απεργίες. Λένε πως μάχονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, στην ουσία εξασφαλίζουν χρήμα χωρίς να εργάζονται και ψευδαισθήσεις ηγεσίας. Και όταν πλησίαζε το καλοκαίρι, έκλειναν μια συμφωνία με τις πολιτικές ηγεσίες, σταμάταγαν τις απεργίες, έφευγαν διακοπές και από Σεπτέμβρη ξανά τα ίδια.

Ότι κάνει δηλαδή σήμερα η κυβέρνηση, η οποία παριστάνει τη σκληρά διαπραγματευόμενη – για το καλό μας πάντα – περιμένοντας να έρθει η ώρα για τα μπάνια του λαού και από Σεπτέμβρη βλέπουμε.

Υ.Γ. Ούτε τους καταληψίες και τους αιώνιους φοιτητές τους ενδιέφερε αν θα μείνουν αγράμματοι οι ίδιοι και οι συμμαθητές τους, ούτε τους συνδικαλιστές τους ενδιέφερε αν θα λειτουργεί σωστά η υπηρεσία τους ή αν θα δημιουργηθεί πρόβλημα στους πολίτες από τη δράση τους.

Ούτε τώρα φυσικά τους ενδιαφέρει αν θα πτωχεύσουν επιχειρήσεις, αν θα αυξηθεί η ανεργία, αν η χώρα θα πάει κατά διαόλου όσο αυτοί «διαπραγματεύονται».

Όλα είναι στο ...ετήσιο πρόγραμμα.