Ας δούμε μερικά βασικά σημεία: Πρώτον και κύριον, ενώ ο νόμος περιγράφει τις διαδικασίες και τις προυποθέσεις για έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό, δηλαδή για μια συμφωνία που κλείνεται μεταξύ τράπεζας και οφειλέτη εκτός Δικαστηρίου, ο νόμος που έφερε η κυβέρνηση ορίζει οτι η συμφωνία αυτή πρέπει να επικυρωθεί από δικαστήριο! Αυτομάτως λοιπόν ο εξωδικαστικός χαρακτήρας της συμφωνίας καταργείται. Όπως παρατηρεί ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, Νίκος Καραμούζης, τα δικαστήρια είναι υπερφορτωμένα και οι επόμενες ελεύθερες δικάσιμοι, είναι το 2025 το νωρίτερο. Συνεπώς η δικαστική επικύρωση αναβάλει όλα τα αποτελέμσατα των συμφωνιών αυτών για το 2025 και βλέπουμε. Δεν θα χρειαζόταν να πούμε τίποτα άλλο, αυτό αρκεί για να καταλάβει κανείς οτι πρόκειται περί νόμου - φάρσας.
Παρόλα αυτά, ο Καραμούζης ώς εκπρόσωπος των ελληνικών τραπεζών επισημαίνει και αρκετές άλλες αδυναμίες του νόμου τις οποίες οι τράπεζες είχαν θέσει στη διαβούλευση με την κυβέρνηση και αγνοήθηκαν.
Η ουσία όμως είναι οτι ο νόμος αυτός δεν θα λειτουργήσει, όπως λένε οι τραπεζίτες, άρα το πρόβλημα των κόκκινων δανείων δεν θα λυθεί, αν δεν γίνουν δυο στοιχειώδη πράγματα: Πρώτον αν δεν καλυφθούν από ποινικές ευθύνες τα στελέχη των τραπεζών που θα αποφασίσουν να μειώσουν το ποσόν του χρέους και να υπογράψουν τον συμβιβασμό. Κανείς δεν θα πάει φυλακή για να ρυθμίσει ένα δάνειο κάποιου άλλου. Δεύτερον αν δεν οριστεί μια μέγιστη διάρκεια διαπραγμάτευσης για την επίτευξη του συμβιβασμού. Αν δεν οριστεί μέγιστη διάρκεια οι διαπραγματεύσεις θα τραβάνε για πάντα. Πρέπει λοιπόν να μπεί ένα χρονικό όριο, πχ τρείς ή έξι μήνες, ώστε αν δεν έχει επιτευχθεί μέχρι τότε συμβιβασμός, να σταματάει η διαπραγμάτευση και να οδεύουν οι διαπραγματευόμενοι πλέον στα δικαστήρια για την επίλυση της διαφοράς τους.
Αυτά είναι απλά και κατανοητά και το ερώτημα είναι γιατί δεν γίνονται.
Η απάντηση ποτέ δεν είναι εύκολη, αλλά οι εκτιμήσεις είναι πως η κυβέρνηση (με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή η κρατική γραφειοκρατία) και φοβάται και θέλει να το εκμεταλευτεί πολιτικά και θέλει να εκβιάζει τους τραπεζικούς για να μη ρυθμίζουν χρέη “πολιτικών αντιπάλων” της.
Με λίγα λόγια, ο νόμος αυτός δεν θα λειτουργήσει και όσοι ελπίζουν οτι μέσω αυτού θα διευκολυνθεί η επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, θα απογοητευτούν.
Η περίπτωση αυτή είναι μια από τις πολλές που δείχνουν οτι η ανικανότητα του ελληνικού κράτους εμποδίζει κάθε πρόοδο. Όποια και αν είναι η πρόθεση, είναι βέβαιον οτι θα υπάρξουν τρόποι τους οποίους θα σκαρφιστεί η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία για να βάλει εμπόδια.
Έτσι φυσικά δεν πηγαίνουμε πουθενά, αλλά αυτό το ξέραμε πάντα. Το κακό είναι οτι αυτό δεν αλλάζει, ποτέ. Ούτε μετά από επτά χρόνια κρίσης, ούτε με παγκόσμια πρωτιά στην ανεργία, ούτε με χαμένο το μισό εισόδημα, ούτε με παγκόσμια πρωτιά στα χρέη, ούτε με κλειστές τις επιχειρήσεις, δεν αλλάζει τίποτα.
Η ελληνική γραφειοκρατία, αυτός ο μηχανισμός οπισθοδρόμησης, θα κρατάει τη χώρα πίσω, θα καταδικάζει τους πολίτες σε φτώχια και ανεργία, θα εμποδίζει την ανάπτυξη και την πρόοδο. Όπως έκανε πάντα, σε συνεργασία με τον πολιτικό κόσμο που το μόνο που επιθυμεί είναι η διατήρηση των πελατειακών σχέσεων για να κρατάει σε ομηρία τους πολίτες και τις επιχειρήσεις ώστε να εισπράττει χρήμα και εξουσία εις βάρος όλων.
Δεν είναι τυχαίο, ούτε αδυναμία των μνημονίων, οτι μετά από επτά χρόνια κρίσης, ανεργίας, φτώχειας αποεπένδυσης και ύφεσης, η κυβέρνηση συζητά σήμερα τη λήψη μέτρων μετά απο μια τριετία. Αυτό και μόνο αποδεικνύει οτι δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα σήμερα. Προτιμά να μη κάνει τίποτα σήμερα και να αναγκάσει μια μελλοντική κυβέρνηση να πάρει ξανά σκληρά μέτρα για να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα το οποίο αναμφίβολα θα συνεχίσει να υπάρχει και τότε.
Η χώρα είναι καταδικασμένη από το πολιτικό της προσωπικό και από τη δημόσια διοίκηση της. Και φυσικά και οι μεν, δηλαδή οι πολιτικοί και οι δε, δηλαδή η δημόσια διοίκηση, δεν κινδυνεύουν διότι απλούστατα αυτοί θα κρατήσουν και τις θέσεις τους και τους μισθούς τους και τα προνόμια τους ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα διαλύονται.
Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή αυτοί είναι στο απυρόβλητο, θα συνεχίσουν να διαλύουν τη χώρα. Δεν τους καίγεται καρφί.