Με το νέο μνημόνιο ορίζεται οτι ιδιωτική χρηματοδότηση θεωρείται μόνο αυτή από φυσικά πρόσωπα – και όχι από ιδιωτικές επιχειρήσεις – και περιορίζεται το ύψος των μετρητών, δηλαδή των «μαύρων» χρημάτων που μπορεί να δώσει ένας ιδιώτης σε κόμμα στα 500 Ευρώ. Λογικό και αναγκαίο. Υπάρχουν πολλές σημαντικές παρεμβάσεις στο μνημόνιο για να διακοπεί η μαύρη χρηματοδότηση των κομμάτων και μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ.
Υπάρχουν αρκετά μέτρα στο μνημόνιο που βάζουν σε μια τάξη το χάος των ελληνικών δημοσίων οικονομικών και πάρα πολλά από αυτά τα αναβάλουμε από την αρχή της κρίσης. Τα αναβάλουν δηλαδή οι πολιτικοί διότι προστατεύουν αυτό το χάος το οποίο έχουν οι ίδιοι φτιάξει μαζί με τη δημόσια διοίκηση για να ευνοούνται οι ίδιοι και οι υμέτεροι.
Βεβαίως οι πολιτικοί μυαλό δεν βάζουν και συνεχίζουν να εμποδίζουν τις σωστές μεταρρυθμίσεις, που αν είχαν εφαρμοστεί από την αρχή, η χώρα θα είχε βγεί από την κρίση πρίν από χρόνια.
Δείτε πχ την περίπτωση Σπίρτζη.
Το υπουργείο του (Υποδομών) εξαιρείται διαρκώς από την υποχρέωση ένταξης στο Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημοσίων Συμβάσεων.
Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα Δημόσια Έργα δίδονται χωρίς διαφάνεια και κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα. Δεν μπορεί δηλαδή να ελέγξει ούτε τις υπερτιμολογήσεις, ούτε τις μίζες, ούτε τις πελατειακές εκχωρήσεις δημοσίων έργων. Όλα αυτά παραμένουνσ τη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε Υπουργού που “κάνει παιχνίδι” για την κυβέρνηση.
Η υποχρώση συμμετοχής των δημοσίων έργων στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, αποφασίστηκε για πρώτη φορά το 2013. Έκτοτε, ενώ σταδιακά διάφορες προμήθειες του δημοσίου εντάχθηκαν στις πλατφόρμες αυτές από άλλους φορεις, τα δημόσια έργα εξαιρούνται. Τα δημόσια έργα όπως καθένας αντιλαμβάνεται είναι το σημαντικότερο μέρος των κρατικών δαπανών με εξαίρεση μισθούς και συντάξεις.
Πήραν αναβολή αρχικά τον Ιούλιο του 2014 για τον Ιούλιο του 2015, μετά για τον Δεκέμβριο του 2017, μετά για τον Απρίλιο του 2017 και τώρα για τον Οκτώβριο του 2017 και βλέπουμε. Η επίσημη δικαιολογία όπως αναφέρεται στις αιτιολογικές εκθέσεις είναι να εκπαιδευτούν οι υπάλληλοι και να δοκιμαστεί το σύστημα. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως όμως αποδεικνύονται διότι όποιος δεν θέλει να ζυμώσει σαράντα μέρες κοσκινίζει.
Χαμένα λεφτά, σπατάλες, μίζες, πελατειακές σχέσεις, προστατεύονται πλήρως από τους κυβερνώντες των οποίων ο βασικός στόχος είναι η προστασία αυτών των συμφερόντων που σχετίζονται με τα κόμματα και τους υμέτερους. Και καθυστερούν έτσι την εξυγίανση της δημόσιας διοίκησης και της χώρας, προτιμώντας “απλές” λύσεις που μεταφέρουν το κόστος της κρίσης από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό. Διαλύουν δηλαδή τα πάντα για να συνεχίσουν να ευημερούν.
Και φυσικά, αν δεν κάνεις τις μεταρρυθμίσεις και απλώς τσακίσεις τον κόσμο στους φόρους και στις μειώσεις των εισοδημάτων, τα μνημόνια θα αποτύχουν. Αν τα είχες εφαρμόσει όμως, θα είχαν πετύχει.
Αργά ή γρήγορα όλα θα εφαρμοστούν διότι αλλιώς η χώρα δεν συνέρχεται. Όμως αυτές οι καθυστερήσεις διαλύουν την οικονομία και την κοινωνία προς όφελος των διοικούντων.