Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα μείνει στην Ιστορία ώς ένας κορυφαίος πολιτικός του Κέντρου και της Δεξιάς παράταξης, ο οποίος επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα επί πολλές δεκαετίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο πριν, όσο και μετά τη χούντα. Έντονη προσωπικότητα, με ισχυρές και σαφέστατες απόψεις τις οποίες εξέφραζε με θάρρος κόντρα στις απόψεις του συρμού, ιδιαίτερα μορφωμένος και πολύγλωσσος σε αντίθεση με την πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών, ο Μηστοτάκης στεκόταν στη διεθνή πολιτική σκηνή ισάξια με τους ηγέτες πολύ ισχυρότερων χωρών. Πατριώτης, χωρίς ποτέ να απομακρυνθεί από τις ελληνικές αξίες και παραδόσεις και διατηρώντας διαρκώς πολύ στενή επαφή με τις ρίζες του στην Κρήτη, ο Μητσοτάκης ήταν φανατικά φιλοευρωπαίος πολιτικός και προωθούσε τις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα. Ήταν μαχητικός μεταρρυθμιστής ώς Πρωθυπουργός και πίστευε ακράδαντα και αταλάντευτα οτι η χώρα πρέπει να ακολουθήσει ένα δρόμο προσαρμογής στα δυτικά πρότυπα, σε μια εποχή που επικρατούσε ο αριστερός λαικισμός και η αμφισβήτηση του ευρωπαικού προσανατολισμού της χώρας. Ακόμη και σήμερα ο ευρωπαικός προσανατολισμός παραμένει ζητούμενο από μεγάλο μέρος του λαού, αλλά αμφισβητείται από συντεχνίες και από πολλούς σύγχρονους πολιτικούς. Ήταν ένας άνθρωπος γενναίος, κατάφερνε να διατηρήσει την ψυχραιμία του ακόμη και σε ακραία επικίνδυνες για τον ίδιο καταστάσεις ( η ψυχραιμία του ακόμη και το προηγούμενο βράδυ της προγραμματισμένης από τις δυνάμεις κατοχής εκτέλεσης του, προκαλεί έκπληξη σε όλους) και είχε υψηλού επιπέδου χιούμορ. Ρεαλιστής, θεωρείτο κυνικός από τους επικριτές του, αλλά η πραγματικότητα συνήθως τον δικαίωνε. Απέκτησε φανατικούς φίλους και ακόμη περισσότερους φανατικούς εχθρούς ακόμη και μέσα στους κόλπους της κεντροδεξιάς παράταξης. Κέρδισε όμως τον σεβασμό πολλών πολιτικών του αντιπάλων ακόμη και από το χώρο της κεντροαριστεράς. Μετριοπαθής, κεντρώος και προοδευτικός, ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη των εκπροσώπων της “λαικής δεξιάς” οι οποίοι πάντα υποστήριζαν τους “Καραμανλικούς”. Κέρδιζε μόνο την ανοχή τους και μάλιστα προσωρινά, αλλά οι διαφορές απόψεων και νοοτροπίας ενός κεντρώου με τους βουλευτές της λαικής δεξιάς ήταν πάντα ορατές. Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε πολύ “προοδευτικός” για την ελληνική δεξιά παράταξη. Τελικά, οι απόψεις που υποστήριζε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι οποίες την έντονα αριστερόστροφη εποχή της Μεταπολίτευσης θεωρούνταν ακραία φιλελεύθερες από την πλειοψηφία των πολιτικών και των πολιτών, επεκράτησαν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες και αποτελούν τη βάση για την πολιτική που εφαρμόζεται τόσο στην Ευρώπη όσο και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Ώς Πρωθυπουργός προσπάθησε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις για να προσαρμοστεί η χώρα στα Ευρωπαικά πρότυπα. Πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που δεν κατάφερε να περάσει ο Μητσοτάκης μας επιβάλλονται σήμερα από τα μνημόνια. Αν είχε αφεθεί να τις εφαρμόσει τότε ο Μητσοτάκης με ήπιο τρόπο και σταδιακά, σήμερα δεν θα αντιμετωπίζαμε αυτή τη βίαιη εφαρμογή τους και η χώρα ενδεχομένως να μην είχε βρεθεί καν στην ανάγκη υποστήριξης από τη διεθνή κοινότητα. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η χώρα δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει έναν σταθερό Ευρωπαικό προσανατολισμό που να διασφαλίζει την πορεία της με στόχο την ευημερία και την πρόοδο, αλλά ταλαντεύεται μεταξύ δεξιών πρακτικών και αριστερών ιδεοληψιών, διχασμένη και ανίσχυρη απέναντι στους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους. Ο Μητσοτάκης αποτελούσε ένα σταθερό σημείο αναφοράς για την ελληνική πολιτική. Υπό αυτή την έννοια, παρόλο που είχε αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική λόγω ηλικίας, ο πολιτικός κόσμος και η χώρα ολόκληρη έγιναν φτωχότεροι με τον θάνατο του. Η Ελλάδα έχασε χθές ένα καταφύγιο και έναν σύμβουλο με λογική και ψυχραιμία που χρειάζεται πάντα σε δύσκολες στιγμές.