Η ρύθμιση του χρέους με την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής του θα ανακουφίσει την ελληνική οικονομία διότι θα μειώσει τις ετήσιες δόσεις που πληρώνει για τόκους και χρεολύσια. Οι εταίροι έχουν συμφωνήσει ήδη στη ρύθμιση του χρέους και έχουν επανειλημμένως τονίσει οτι αυτή θα γίνει με την ολοκλήρωση του προγράμματος τον Αύγουστό του 2018. Τη θεωρούν ώς bonus επιβράβευσης της ολοκλήρωσης των μεταρρυθμίσεων, και παράλληλα θεωρούν οτι αν την κάνουν νωρίτερα, εμείς θα εγκαταλείψουμε τις μεταρρυθμίσεις. Συνεπώς αυτό που έχει σημασία μέχρι τότε, είναι να περιορίσουμε τις δανειακές μας ανάγκες, να μη χρειαζόμαστε δηλαδή επιλέον δάνεια, ώστε να μην αυξάνεται περισσότερο το χρέος.
Ο λόγος που θέλει τώρα η κυβέρνηση πάση θυσία να ρυθμιστεί το χρέος, είναι “μικροπολιτικός”.
Θέλει να παρουσιάσει στους ψηφοφόρους μια επιτυχία. Κανένας άλλος λόγος δεν υπάρχει για να πιεζόμαστε εδώ και τώρα να πετύχουμε ρύθμιση του χρέους.
Ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει καμία λογική στο να ρισκάρουμε πολλά, ακόμη και τη συμμετοχή μας στην ΟΝΕ, για να πετύχουμε αυτή τη ρύθμιση.
Συνεπώς, η επιμονή της κυβέρνησης στη ρύθμιση του χρέους εδώ και τώρα, δεν έχει κανένα όφελος για τη χώρα. Αντίθετα δημιουργεί τριβές, καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα και αβεβαιότητα και εμποδίζει την πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη.
Αυτό με το οποίο θα έπρεπε να ασχολείται καθημερινά και διαρκώς η κυβέρνηση, είναι να διορθώσει την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας. Και υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και τα οποία δεν αντιμετωπίζονται.
Εμμονικά βεβαίως, ασχολείται με τα θέματα της Παιδείας και μόνο, επειδή αυτά αποτελούσαν και αποτελούν το βασικό αντικείμενο ενασχόλησης των καταληψιών κυβερνητικών. Στόχος τους είναι να διαιωνίσουν την κομματικοποίηση των Πανεπιστημίων, να περάσουν τον απόλυτο έλεγχο των διοικήσεων τους στα κόμματα και στις φοιτητικές οργανώσεις, να εξαφανίσουν την αξιοκρατία στις σπουδές, να διαιωνίσουν την απόλυτη χαλαρότητα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, και να γενικεύσουν τη λογική των αιώνιων φοιτητών και των καφενόβιων.
Η διάλυση της Παιδείας ήταν πάντα στόχος αυτής της ομάδας των καταληψιών που κυβερνά.
Το καλό είναι οτι όσα κακά κάνει τώρα η κυβέρνηση στην Παιδεία, μπορούν αυτομάτως να ανατραπούν από την επόμενη κυβέρνηση.
Αν εξαιρέσουμε όμως την Παιδεία, την οποία διαλύει συστηματικά και βάσει σχεδίου, σε κανένα άλλο τομέα η κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα.
Ενώ έχει φορτώσει τον κόσμο χρέη, μετατρέποντας το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό, δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αυξήσει την παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα ή για να μειώσει τις σπατάλες του δημοσίου.
Δεν κάνει τίποτα για να μειώσει τη γραφειοκρατία που φτάνει σε επίπεδα παραλογισμού, και που εμποδίζει όχι μόνο τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, αλλά κυρίως τη λειτουργία της οικονομικής καθημερινότητας.
Οι πολίτες είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι στην κρατική γραφειοκρατία, και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πληρώνουν άδικους φόρους και έκτακτα χαράτσια, ή να πληρώνουν κατευθείαν στις τσέπες των διεφθαρμένων υπαλλήλων, δηλαδή να λαδώνουν, για να περισώσουν οτι μπορούν από το εισόδημα και την περιουσία τους.
Ένα πλήθος προβλημάτων απαιτεί επείγουσα λύση. Προβλημάτων ουσιαστικών, πολύ σοβαρών και επειγότων. Όμως η κυβέρνηση ασχολείται με τα “μεγάλα και τα ανούσια” και όχι με τα σημαντικά.
Αν είχαν λυθεί αυτά, αν οι δυσλειτουργίες που σκοπίμως έχουν δημιουργηθεί από την δημοσιουπαλληλική γραφειοκρατία για να ελέγχει τα πάντα είχαν αποκατασταθεί, η χώρα θα προχώραγε, η ανάπτυξη θα ερχόταν πολύ γρήγορα, και το μέλλον δεν θα σκιαζόταν από τα σύννεφα της μόνιμης και διαρκούς αβεβαιότητας.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτή την κυβέρνηση, διότι ουδείς από τους υπουργούς της και ίσως εκτός ελαχίστων, από τους βουλευτές της, ποτέ δεν αντιμετώπισε τέτοια καθημερινά προβλήματα.
Κρατικοδίαιτοι, καφενόβιοι, αριστεροί με δεξιά τσέπη, κουλτουριάρηδες της αμπελοφιλοσοφίας, δεν ενδιαφέρονται για τα καθημερινά προβλήματα αλλά για την “υψηλού επιπέδου πολιτική του καφενείου”.