Στην πιθανή περίπτωση που ο Μητσοτάκης θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα είναι άλλο να έχει είτε ώς σύμμαχο είτε ώς αξιωματική αντιπολίτευση τον κεντρώο χώρο από το να έχει τον ακραίο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πείτε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ακραίος, είναι ένα μνημονιακό κόμμα που εφήρμοσε τις σκληρότερες πολιτικές λιτότητας. Ναι, αλλά θα μετατραπεί αίφνης σε ακραίο κόμμα κουκουλοφόρων αμέσως μόλις βρεθεί στην αντιπολίτευση. Και θα κάνει δύσκολη τη ζωή του Μητσοτάκη – και όλων των πολιτών- αφού θα μετατρέψει ξανά τους δρόμους της Αθήνας σε κόλαση.
Αυτό που θα ευνοήσει την ελληνική οικονομία, αλλά και τις βασικές πολιτικές στην Παιδεία, στην Υγεία, στις Κοινωνικές Παροχές, αλλά και στην προσέλκυση επενδύσεων και στην αύξηση της παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας θα είναι μια μετακίνηση συνολικά του πολιτικού κόσμου και των πολιτών προς το «Κέντρο».
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις ώς προς τους εθνικούς στόχους, ώς προς την κατεύθυνση και την πορεία της χώρας προς τον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό της. Μόνο η σύγκλιση προς το Κέντρο μπορεί να εξασφαλίσει ομαλότητα και πρόοδο και όχι η κίνηση των πολιτικών κομμάτων και των πολιτών προς τα άκρα.
Ο διαχωρισμός Δεξιάς και Αριστεράς στην Ελλάδα δεν έχει τελειώσει και ούτε θα τελειώσει εύκολα, αλλά είναι μια από τις βασικές αιτίες που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Και οι Δεξιοί και οι Αριστεροί Έλληνες πολιτικοί είναι εξαιρετικά λαικιστές και στερούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό τη Δημοκρατική Συνείδηση. Δεν αντέχουν Ανεξάρτητους Θεσμούς που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας σύγχρονης Δημοκρατίας, θέλουν να ελέγχουν τα πάντα και να αποφασίζουν αυθαιρέτως για όλα με γνώμονα το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον.
Μόνο το Κέντρο μπορεί να στηρίξει και να αποδεχτεί Ανεξάρτητους Θεσμούς και να φέρει στη χώρα μια ουσιαστική, μη κομματική Δημοκρατία.
Το ποιός θα είναι λοιπόν επικεφαλής του χώρου του Κέντρου και το προς τα πού θα κατευθύνει την πολιτική αυτού του χώρου, έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Μέχρι στιγμής υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι για την ηγεσία της ΔΗΣΥ και θα υπάρξουν και άλλοι. Το ερώτημα είναι για ποιόν λόγο θέλει ο καθένας να ηγηθεί αυτού του χώρου και τι θέλει να κάνει. Ποιά δηλαδή είναι η άποψη του και η πολιτική του για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.
Αυτό στο οποίο πρέπει λοιπόν να απαντήσουν οι υποψήφιοι της ΔΗΣΥ, δεν πρέπει να είναι αφηρημένο, αλλά πολύ συγκεκριμένο. Πρέπει να παρουσιάσουν «κυβερνητικό» πρόγραμμα και όχι ουτοπικές κραυγές και φευγαλέα οράματα.
Και φυσικά το πρώτο το οποίο πρέπει να κληθούν να απαντήσουν είναι πώς θα βγάλουν τη χώρα από την ύφεση δεδομένων των πλαισίων που θέτεουν τα Μνημόνια σήμερα και η Επιτήρηση αύριο. Το να περιγράψουν ένα πρόγραμμα που δεν λαμβάνει υπόψη του τα ασφυκτικά περιοριστικά όρια που θέτουν οι δανειστές, θα είναι ουτοπικό, παραπλανητικό και επικίνδυνα λαικιστικό.
Το θέμα είναι τι θα κάνουν υπό τις δεδομένες συνθήκες. Τι θα κάνουν με τις μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα και την αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, τι θα κάνουν με τους εξαιρετικά υψηλούς άδικους και αντιπαραγωγικούς φόρους, τι θα κάνουν με τα πάνω από 90 δις που εμφανίζονται να χρωστάνε οι πολίτες στο Δημόσιο, τι θα κάνουν με τις κατασχέσεις καταθέσεων και ακινήτων, τι θα κάνουν για να φέρουν επενδύσεις και να μειωθεί η ανεργία. Αυτά – και πολλά άλλα θα είναι τα ερωτήματα στα οποία θα θέλαμε να απαντήσουν οι υποψήφιοι της ΔΗΣΥ και όχι να μας περιγράψουν ουτοπικά οράματα και ασαφείς πολιτικές.
Ο επικεφαλής της ΔΗΣΥ που θα εκλεγεί σε λίγο καιρό, θα διεκδικήσει μεθαύριο την Πρωθυπουργία. Εκτός και αν – που πολλές ενδείξεις υπάρχουν δυστυχώς για αυτό – οι εγωισμοί και οι εμπάθειες, οδηγήσουν σε έναν «μεταβατικό» ηγέτη που θα διαχειριστεί αύριο την ήττα και θα φύγει, για να δοθεί μελλοντικά η πραγματική μάχη από άλλους υποψηφίους για την ηγεσία του Κεντρώου χώρου. Αυτό φαίνεται να θέλουν οι Νεοδημοκράτες και οι Συριζαίοι. Δεν θέλουν τη ΔΗΣΥ στη μάχη με αξιώσεις, τη θέλουν παλαιομοδίτικη και κουρασμένη. Το θέμα όμως είναι τι ηγεσία θέλουν οι Κεντρώοι ψηφοφόροι. Θέλουν να αλλάξουν σελίδα και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την ηγεσία της χώρας, ή φοβούνται την αλλαγή;