Ο Πρωθυπουργός δήλωσε μάλιστα χθές, οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι λίγοι σε σχέση με το μέσο όρο του ΟΟΣΑ και οτι αν μικρύνει το κράτος, τα “συμφέροντα” θα δρούν ανενόχλητα. Τι θα πεί αυτό, ουδείς αντιλαμβάνεται πλήρως. Αποκαλύπτει όμως τη λογική που επικρατεί στον πολιτικό κόσμο και στη Δημόσια Διοίκηση, οτι δηλαδή από τη μία πλευρά, οι “προστάτες” του δημοσίου συμφέροντος είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και από την άλλη, οτι για να δράσουν τα “συμφέροντα” πρέπει να έχουν την έγκριση του δημοσίου τομέα, δηλαδή τη διαπλοκή.
Με δεδομένο λοιπόν οτι κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα τα βάλει με τους δημοσίους υπαλλήλους και δεν θα περιορίσει το δημόσιο τομέα, αυτά που θα πρέπει εμείς οι “κακοί ιδιώτες” να επιδιώξουμε, είναι δυο πράγματα:
Πρώτον να αυξήσουμε τις απαιτήσεις μας από τις υπηρεσίες του Δημοσίου. Δεν είναι αποδεκτό το επίπεδο των δημοσίων υπηρεσιών στην Ελλάδα και ακόμη περισσότερο δεν είναι αποδεκτό το να πληρώνουμε διαρκώς περισσότερους φόρους και να παίρνουμε ολοένα και χαμηλότερου επιπέδου υπηρεσίες.
Η αύξηση των απαιτήσεων μας από το Δημόσιο, σχετίζεται ασφαλώς και με το ζήτημα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, παρά το γεγονός οτι κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει τελικά με τρόπο που δεν θα θίγει κανέναν, ίσως μόνο τους αδικαιολογήτως απόντες από την υπηρεσία τους, ή τους συλληφθέντες “στα πράσα”. Η αξιολόγηση είναι η βάση για ένα καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών, αλλά δεν την εξασφαλίζει.
Για να εξασφαλιστεί η αναβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, χρειάζεται το δεύτερο:
Να μειωθεί η γραφειοκρατία και να αυξηθεί η αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα. Και τα δυο τα πολεμούν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και οι πολιτικοί. Οι μεν πρώτοι διότι η γραφειοκρατία αυξάνει τη δυνατότητα τους να ελέγχουν όλες τις δραστηριότητες της χώρας, οι δε δεύτεροι διότι με την έλλειψη αξιοκρατίας καταφέρνουν να ελέγχουν τις δημόσιες υπηρεσίες τοποθετώντας “δικά τους παιδιά” σε κρίσιμα πόστα και βολεύουν φίλους, ψηφοφόρους και συγγενείς.
Η αύξηση της παραγωγικότητας των δημοσίων υπαλλήλων και της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού δημοσίου τομέα, είναι απαραίτητη όχι μόνο για να αναπτυχθεί, αλλά και για να επιβιώσει η ελληνική οικονομία. Σε μια κρατική οικονομία όμως, όπως η ελληνική, ο δημόσιος τομέας παίζει σημαντικό ρόλο στην επίδοση της. Και εφόσον έχει φανεί χωρίς αμφιβολία πλέον, μετά από επτά χρόνια “στραγίσματος” του ιδιωτικού τομέα, οτι ουδείς επιθυμεί τη μείωση της συμμετοχής του δημοσίου στην ελληνική οικονομία, είναι τουλάχιστον αναγκαίο να γίνει ο δημόσιος τομέας πιο παραγωγικός και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα του.
Τι σημαίνει αύξηση της ανταγωνιστικότητας του Δημοσίου; Σημαίνει καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών προς τους πολίτες καλύτερη διαχείριση των δημοσίων δαπανών με στόχο το παραγόμενο από το Δημόσιο έργο να είναι υψηλότερης ποιότητας.
Η Ελλάδα, λόγω μικρού μεγέθους και έλλειψης ισχυρού ιδιωτικού τομέα αλλά και λόγω νοοτροπίας, θα μπορούσε να επιβιώσει και να αναπτυχθεί διατηρώντας έναν σχετικά μεγάλο δημόσιο τομέα, χωρίς να εγκαταλείψει δηλαδή πλήρως το οικονομικό μοντέλο που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες.
Δεν μπορεί όμως να διατηρήσει ταυτόχρονα και μεγάλο και αντιπαραγωγικό και χαμηλού επιπέδου δημόσιο τομέα. Δεν θα καταφέρει ποτέ να βγεί από την κρίση με αυτές τις συνθήκες.
Αν οι πολιτικοί καταφέρουν να μειώσουν την γραφειοκρατία θα πετύχουν τα εξής: Πρώτον θα απαλλάξουν την οικονομία από ένα τεράστιο και αχρείαστο κόστος. Δεύτερον θα περιορίσουν τη διαφθορά και τη διαπλοκή, τρίτον θα αυξήσουν την παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα, τέταρτον θα διευκολύνουν την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και θα αυξήσουν την συνολική ανταγωνιστικότητα της χώρας. Αν ταυτόχρονα καταφέρουν να ενισχύσουν την αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα θα πετύχουν τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών και θα αυξήσουν σημαντικά την παραγωγικότητα του δημοσίου.
Οι δυο αυτοί παράγοντες, δηλαδή ο περιορισμός της γραφειοκρατίας και η αύξηση της παραγωγικότητας του δημοσίου, είναι απαράιτητες προυποθέσεις για να κινηθεί θετικά μια κρατικοδίαιτη οικονομία.
Και αυτό είναι το “στοίχημα” πλέον για τον πολιτικό κόσμο, εφόσον φάνηκε ξεκάθαρα, οτι δεν θέλει και ενδεχομένως ούτε καν μπορεί να περιορίσει το μέγεθος του δημοσίου τομέα και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αλλάξει το οικονομικοπολιτικό μοντέλο και να κινηθεί προς την οικονομία της αγοράς, όσο και αν πιέζεται από τους εταίρους.