Όταν μιλάμε για ανάπτυξη, αναφερόμαστε κυρίως στη διευκόλυνση των επενδύσεων, στην δημιουργία ενός φιλικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στην μείωση των φόρων και του κόστους των ασφαλιστικών εισφορών, στην ταχύτερη αδειοδότηση των επιχειρήσεων, στις αποκρατικοποιήσεις κλπ.
Όμως αυτό που πρέπει να γίνει πρίν γίνουν όλα αυτά, είναι να μειωθούν τα εμπόδια που βάζει το κράτος στην οικονομική δραστηριότητα. Και αυτή τη στιγμή τα εμπόδια είναι τόσο μεγάλα που κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει νόμιμα σχεδόν καμία συναλλαγή.
Για παράδειγμα, κανείς που χρωστάει στο Δημόσιο, ακόμη και αν έχει ενταχθεί σε ρύθμιση, δεν μπορεί να μεταβιβάσει ακίνητο στα παιδιά του ή να το πουλήσει. Ακόμη και αν έχει ενταχθεί στις 100 δόσεις και τις πληρώνει, δεν μπορεί να μεταβιβάσει το ακίνητο στα παιδιά του, ούτε να το πουλήσει διότι δεν παίρνει ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα. Πώς θα κινηθεί λοιπόν η οικονομία, όταν 100 δόσεις σημαίνουν περισσότερα από 8 χρόνια; Πρέπει να περιμένει κάποιος να εξοφλήσει την εφορία του και να πουλήσει το σπίτι μετά από 8 χρόνια – αν δεν υπάρξουν νέες οφειλές στο ενδιάμεσο; Καθημερινά κατάσχονται περισσότερα σπίτια και ξεκινούν και οι πλειστηριασμοί που θα καταστρέψουν τελείως την αγορά.
Άλλο παράδειγμα: Κανένας δεν μπορεί να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό. Ούτε καν τα νέα παιδιά. Ένα παιδί 18 χρονών που τελειώνει το σχολείο, δεν έχει διακίωμα να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό, εκτός αν προσληφθεί και του ανοίξει η επιχείρηση λογαριασμό μισθοδοσίας. Όσοι δεν ξεκινήσουν επαγγελματική δραστηριότητα δεν μπορούν να άεχουν τραπεζικό λογαριασμό. Και αυτό σε μια χώρα που η ανεργία των νέων φτάνει το 65%.
Από πάνω, έρχονται οι φόροι οι οποίοι με τις παρακρατήσεις είναι τόσο υψηλοί που καταλήγει ο εργαζόμενος να πληρώνει στο κράτος περισσότερα από τα μισά του χρήματα και αν προστεθούν σε αυτά και ασφαλιστικές εισφορές και φόροι περιουσίας, το κράτος απορροφά ολόκληρο το εισόδημα που παράγει ένας εργαζόμενος.
Για τον λόγο αυτό, όποιος μπορεί φοροδιαφεύγει. Φοροδιαφεύγουν οι ελεύθεροι επαγγελαμτίες και τα μικρομάγαζα, φοροδιαφεύγουν ακόμη και οι μισθωτοί που δεν ζητάνε απόδειξη και προτιμάνε να πληρώνουν μαύρα για να πληρώσουν λιγότερα. Η αύξηση της φοροδιαφυγής απεικονίζεται και στα κρατικά έσοδα, όπου βεβαίως κυριαρχεί η εικόνα της αδυναμίας πληρωμής των φόρων και των άλλων οφειλών.
Υπό αυτές τις συνθήκες το να μιλάει κανείς για ανάπτυξη είναι αστείο.
Προυπόθεση για να ελπίσουμε – και όχι μετά βεβαιότητας για να πετύχουμε – σε ανάπτυξη, είναι η μείωση της παρέμβασης του κράτους στη ζωή μας. Η μείωση της γραφειοκρατίας, η απελευθέρωση των συναλλαγών, η απαλλαγή μας από το βραχνά του δημοσίου σε κάθε προσπάθεια όχι μόνο ανάπτυξης, αλλά και επιβίωσης.
Πώς μπορεί κανείς να φανταστεί οτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα γίνουν επενδύσεις; Πώς μπορει κανείς να φανταστεί οτι θα επενδύσει κάποιες χιλιάδες Ευρώ σε μια οποιαδήποτε επιχείρηση και θα περιμένει να τα πάρει πίσω μαζί με κάποια απόδοση, όταν γνωρίζει εκ των προτέρω οτι το κράτος θα του παίρνει και το κέρδος και το κεφάλαιο με φόρους και δεν θα του μένει τίποτα; Και αν του μείνει κάτι ώς μέρισμα, θα του το πάρει και αυτό το κράτος ώς έκτακτο φόρο ή ώς φόρο πολυτελείας με κάποια ξαφνική δικαιολογία. Καλύτερα λοιπόν να τα φυλάξει και να ζήσει με αυτά, αφού άλλα δεν πρόκειται να βγάλει υπό αυτές τις συνθήκες.
Και φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για επενδύσεις και ανάπτυξη χωρίς τραπεζική χρηματοδότηση. Και τραπεζική χρηματοδότηση ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε θα υπάρξει στο ορατό μέλλον. Μιλάμε συνεπώς μόνο για ξένες επενδύσεις που μπορούν να βρούν χρηματοδότηση από το εξωτερικό και οι οποίες όμως δεν θα γίνουν επειδή το κράτος είναι υπερβολικό και η γραφειοκρατία ασφυκτική.
Πρέπει να γίνει κατανοητό, οτι το μεγαλύτερο αν όχι το μοναδικό πρόβλημα που είχε και έχει ακόμη η ελληνική οικονομία, είναι η κρατική παρέμβαση σε όλες τις δραστηριότητες. Αν αυτό είχε αντιμετωπισθεί από την αρχή της κρίσης, δεν θα υπήρχαν σήμερα ούτε ύφεση, ούτε μνημόνια και η χώρα θα ευημερούσε. Όμως με τη διατήρηση του υπερβολικού κράτους και της γραφειοκρατίας που δημιουργεί για να επιβιώσει, δεν θα επιβιώσει τελικά η χώρα.