Οι συναντήσεις πήγαν καλά για τους Αμερικανούς, αυτό φάνηκε και από την ομιλία του Τράμπ. Μοιάζουν να πήγαν καλά και για τους Ελληνες, αλλά αυτό δεν είναι τόσο σίγουρο. Και δεν είναι σίγουρο επειδή οι Αμερικανοί ζήτησαν και σίγουρα πήραν συγκεκριμένες συμφωνίες, ενώ εμείς ζητήσαμε και ίσως πάρουμε αφηρημένες υποσχέσεις.
Ο Τράμπ, περιέγραψε ο ίδιος τα οφέλη για τις ΗΠΑ. Μίλησε για τις εργασίες αναβάθμισης των F16, αξίας 2,4 δις δολαρίων που θα φέρουν όπως είπε πολλές δουλειές στις ΗΠΑ, μίλησε για τους αγωγούς που περνάνε από την Αδριατική, μίλησε για τις αμερικανικές εξαγωγές υγρού φυσικού αερίου στην Ελλάδα, μίλησε για τη βάση των Αμερικανών στη Σούδα. Απολύτως συγκεκριμένα πράγματα, μετρημένα, κοστολογημένα, συμφωνημένα.
Ο Τσίπρας ευχήθηκε να έρθουν αμερικανικές επενδύσεις, εξήγησε την εξωτερική μας πολιτική απέναντι στην Τουρκία διευκρινίζοντας ηρωικά οτι ενώ είμαστε υπερ του διαλόγου, δεν ανεχόμαστε την επιθετικότητα, μίλησε για το Κυπριακό και για το πώς θα θέλαμε να λυθεί, μίλησε για τη φιλία των δυο λαών (την οποία μέχρι τώρα όλη του τη ζωή πολεμούσε). Θεωρίες και ευχολόγια.
Ο Τράμπ διαβεβαίωσε τον Τσίπρα οτι θα δεί με συμπάθεια τα αιτήματα του, ο Τσίπρας συμφώνησε για τις δουλειές που ήθελαν οι Αμερικανοί.
Τι πήραμε από αυτή τη συνάντηση; Υποσχέσεις. Τι δώσαμε; Συμφωνίες και λεφτά.
Μίλησε ένας Έλληνας πολιτικός με έναν Αμερικανό μπίζνεσμαν και πήρε ο καθένας αυτό που ζήταγε.
Μόνο που αυτό που ζήταγε ο Τσίπρας, δε μας φτάνει τώρα.
Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και εμείς συγκεκριμένα πράγματα; Ασφαλώς. Θα μπορούσαμε να τα πάρουμε; Ασφαλώς. Το κάναμε; Ασφαλώς όχι.
Θυμήθηκα χθές την πρόταση του Ευάγγελου Μυτιληναίου για το χρέος. Λέει οτι πρέπει να συνδέσουμε μεταρρυθμίσεις με μείωση του χρέους και να πούμε στους εταίρους οτι αν πετύχουμε αυτά τότε, θα πάρουμε τόση μείωση χρέους. Στα επόμενα, άλλη τόση, μετά από κάποιες άλλες μεταρρυθμίσεις, άλλη τόση. Αυτή είναι μια μέθοδος διαπραγμάτευσης, αναγνωρίσιμη διεθνώς, λογική, απολύτως συγκεκριμένη και έντιμη και για τις δυο πλευρές, μια μέθοδος που ακολουθούν όλοι οι επιχειρηματίες του κόσμου όταν διαπραγματεύονται. Και την αποδέχονται όλοι.
Δεν διαπραγματεύονται όμως έτσι οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί. Παραμένουν στο αφηρημένο, στο ευχολόγιο ή στην απειλή και στον εκβιασμό, με αποτέλεσμα να μη κερδίζουμε τίποτα.
Αυτή είναι η διαφορά μιας διαπραγμάτευσης που θα έκανε ένας άνθρωπος με εμπειρία στις δουλειές με τη διαπραγμάτευση που κάνεις ένας λαικιστής πολιτικός. Ο πρώτος θα έκανε μια αποτελεσματική διαπραγμάτευση. Ο δεύτερος μια ηρωική διαπραγμάτευση. Ο πρώτος θα κέρδιζε χρήμα και δουλειές όπως ο Τράμπ. Ο δεύτερος θα κέρδιζε κατανόηση.
Αυτό έγινε στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες.