Χρειαζόμαστε επειγόντως επενδύσεις και οικονομικές ενισχύσεις, αλλά δεν τις ζητάμε σωστά. Και δεν τις ζητάμε σωστά, διότι δεν είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Οι Αμερικανοί ξέρουν πριν από κάθε συνάντηση τι θέλουν να πάρουν και πώς θα το πάρουν. Εμείς πάμε εκεί και θεωρητικολογούμε χωρίς να έχουμε κάποια πολύ συγκεκριμένη απαίτηση. Δεν το κάνει μόνο ο Τσίπρας αυτό, το κάνουν όλοι οι Έλληνες πολιτικοί. Δεν είναι συγκεκριμένοι, απλώς πολιτικολογούν.
Ίσως να είναι χαρακτηριστικό της φυλής, να κυκλώνουμε τα ζητήματα και να μην εστιάζουμε στην ουσία. Πάντως στους πολιτικούς η αφηρημένη έκφραση, το ευχολόγιο, η αποφυγή της ουσίας, είναι πολύ συγκεκριμένη τακτική η οποία ακολουθείται διαρκώς.
Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα έρθουν τελικά πράγματι επενδύσεις στη χώρα και η απάντηση ενώ είναι απλή, τελικά δεν βρίσκει εφαρμογή. Η απλή απάντηση είναι οτι πρέπει να διαμορφωθεί ένα πολύ φιλικό και επικερδές περιβάλλον για τις επενδύσεις. Δεν μπορεί όμως να εφαρμοστεί, όσο οι κυβερνήσεις θέλουν να ελέγχουν την οικονομική δραστηριότητα, τις ζωές των πολιτών και την κυκλοφορία του χρήματος με στόχο την αναδιανομή προς την εκλογική τους πελατεία.
Όσο το κράτος παίρνει αυτούς τους πολύ υψηλούς φόρους, όσο μας αναγκάζει να εμπλεκόμαστε καθημερινά σε άχρηστες γραφειοκρατικές διαδικασίες, όσο περιπλέκει τις δηλώσεις προς τους δημόσιους φορείς, φορολογικές δηλώσεις, πόθεν έσχες, αιτήσεις για αδειοδοτήσεις, για την πολεοδομία, γνήσια της υπογραφής κλπ, επενδύσεις δεν θα δούμε.
Το κόστος της επένδυσης στην Ελλάδα είναι μη υπολογίσιμο. Δεν το γνωρίζει ο επενδυτής από την αρχή, δεν ξέρει τι θα του κοστίσει η επένδυση του ούτε σε χρήμα, ούτε σε χρόνο, δεν ξέρει πότε θα κερδίσει και τι – αν κερδίσει κάτι. Συνεπώς γιατί να επενδύσει;
Μάθαμε προχθές οτι ένας Κινέζος επενδυτής αγόρασε 100 διαμερίσματα στα Εξάρχεια. Υποθέτω οτι θα τα φτιάξει, μάλλον θα τα πουλήσει, ή θα προσπαθήσει να τα γεμίσει Κινέζους, ποιός ξέρει τι θέλει να κάνει ο άνθρωπος, μάλλον τα λεφτά του περίσσευαν. Όμως τώρα θα αρχίσει να πληρώνει ΕΝΦΙΑ ή μάλλον τον καινούργιο φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας. Φανταστείτε τι θα πάθει όταν αρχίσει να πληρώνει «κερατιάτικα» που ακόμη δεν τα ξέρει πόσο θα είναι. Και δεν τα ξέρει διότι ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί πώς ακριβώς θα υπολογίζεται ο φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Πρόκειται λοιπόν περί ενός θαρραλέου ή αφελούς Κινέζου, ο οποίος αγόρασε 100 διαμερίσματα τα οποία σε πέντε χρόνια μπορεί να του έχουν ήδη κοστίσει τα διπλά από όσα έδωσε, λόγω φόρων.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις όμως που θέλουμε να έρθουν και να επενδύσουν για να δώσουν δουλειές και παραγωγή, δεν λειτουργούν όπως ο Κινέζος. Μελετάνε από πρίν την επένδυση και λογοδοτούν στους μετόχους τους. Είναι αναγκασμένοι να βγάλουν κέρδη και αν δεν μπορούν να τα εξασφαλίσουν, δεν επενδύουν.
Αυτή είναι η προυπόθεση για να έρθουν επενδύσεις. Να μειωθεί η κρατική παρέμβαση. Και η γραφειοκρατία και οι φόροι και οι εισφορές και η διαφθορά που στηρίζεται σε όλα αυτά.
Το δεύτερο ερώτημα είναι ποιός θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι κρατιστές. Θέλουν μεγάλο κράτος που τα ελέγχει όλα. Θέλουν ημέτερους δημόσιους υπαλλήλους σε κρίσιμες θέσεις για να ελέγχουν τα πάντα και θέλουν να διατηρήσουν τους πολίτες και τους επιχειρηματίες στη θέση των διαρκώς κατηγορουμένων και ενοχοποιούμενων.
Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είχαν δημιουργήσει και συντηρήσει παρόμοια συστήματα και ελπίζουμε οτι τώρα άλλαξαν μυαλά, αλλά δεν το έχουμε δεί στην πράξη και δεν ξέρουμε αν θα το δούμε στο μέλλον. Μικρότερα κόμματα επιθυμούν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις αλλά δεν βλέπουν ψήφους και τα ακραία κόμματα, ας μη τα συζητάμε καν.
Ποιός θα φέρει λοιπόν τις αλλαγές, είναι ακόμη άγνωστο. Δεν φαίνεται να έχει αλλάξει κάτι και ούτε καν φαίνεται να θέλει η πλειοψηφία του λαού αυτή την αλλαγή. Εαν όμως δεν γίνουν αυτές οι αλλαγές, άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δούμε.