Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να περάσει από τη Βουλή μέτρα λιτότητας που δεν έχουν εφαρμοστεί ποτέ ξανά στη χώρα. Έχει καταφέρει να περάσει νόμους που απορρυθμίζουν το εργασιακό πλαίσιο, δυσκόλεψε πολύ τις απεργίες περνώντας το νόμο για την ύπαρξη πλειοψηφίας προκειμένου να γίνει απεργία, προχωρεί τις ιδιωτικοποιήσεις, τα κάνει όλα χωρίς πρόβλημα. Ποιά κάνει; Αυτά που ώς αντιπολίτευση εμπόδιζε να γίνουν. Καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει κανένα από αυτά τα σκληρά μέτρα, διότι ο Τσίπρας θα κατέβαζε τον κόσμο στα πεζοδρόμια και θα έκαιγε την Αθήνα εμποδίζοντας τα μέτρα. Αυτό έκανε ώς αντιπολίτευση. Τώρα ώς κυβέρνηση υλοποιεί όλα τα μέτρα τα οποία εμπόδιζε.
Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος που έλεγε με σπαστά αγγλικά “go home Μadam Merkel”, έγινε το αγαπημένο παιδί των Ευρωπαίων πολιτικών. Ο αντιαμερικανός Τσίπρας, συνάντησε τον Τράμπ σε πολύ φιλικό κλίμα. Ο καταληψίας κόβει βόλτες στο Νταβός και μοιράζει χαμόγελα με τους δυτικούς ηγέτες και τους διεθνείς επιχειρηματίες. Ταυτόχρονα εμφανίζεται ώς αριστερός ηγέτης στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο, ο μόνος ηγέτης δυτικής χώρας που πήγε στην κηδεία του. Μου θυμίζει τον ήρωα της ταινίας του Γούντυ Άλεν, Ζέλινγκ, έναν τύπο “χαμαιλέοντα” ο οποίος άλλαζε εμφάνιση ανάλογα με το ποιοί βρίσκονταν γύρω του και γινόταν μαύρος που τραγουδούσε μπλουζ, κοκινομάλης Ιρλανδός, Ραβίνος, ανάλογα την περίσταση.
Που καταλήγει όλο αυτό; Πουθενά συνήθως, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Επί της ουσίας, ο Τσίπρας έχει καταφέρει να καταργήσει όλα τα ¨κεκτημένα” για τα οποία πάλευε επί δεκαετίες η Αριστερά και είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας που κατάφερε να εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Κατάφερε να προχωρήσει τις ιδιωτικοποιήσεις τις οποίες εκείνος εμπόδιζε όλα αυτά τα χρόνια και έστειλε στην ουρά των συσιτίων τους συνταξιούχους και τους πιο αδύναμους οικονομικά πολίτες. Το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμη ούτε αυτός, είναι να διώξει δημοσίους υπαλλήλους. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει όταν φτάσει η στιγμή - διότι θα φτάσει όπου νάναι. Ίσως το κάνει και αυτό, ανάλογα με το πότε έχει αποφασίσει να κάνει εκλογές. Πάντως αν δεν το κάνει ο Τσίπρας, δεν θα μπορέσει να το κάνει κανένας άλλος.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ξένοι είναι ενθουσιασμένοι. Διότι τους κάνει τα χατήρια αδιαμαρτύρητα και χωρίς να ανοίξει μύτη στην Αθήνα.
Και πιστεύω τελικά οτι όλα αυτά τα κομπλιμέντα του τα κάνουν οι ξένοι διότι με την κυβέρνηση Τσίπρα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Το κακό είναι οτι αυτά που κάνει ο Τσίπρας δεν τα κάνει σωστά. Δεν τα πιστεύει, δεν τα γνωρίζει και τα κάνει τσπατσούλικα χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες και χωρίς να διασφαλίζει την μελλοντική τους απόδοση.
Θεωρητικοποιεί με αριστερό πρόσημο αυτή την άδικη πολιτική που εφαρμόζει λέγοντας οτι παίρνει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς. Το βέβαιον είναι οτι από τους πλούσιους δεν παίρνει, παίρνει από τους μεσαίους εργαζόμενους και παίρνει και από τους φτωχούς μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ), των μειώσεων του αφορολογήτου, και την στέρηση του διακιώματος στην εργασία. Όταν η πολιτική χτυπάει τις επιχειρήσεις, χτυπάει κατευθείαν τον φτωχό και τον άνεργο που δεν βρίσκουν δουλειά. Όταν αυξάνονται οι φόροι κατανάλωσης χτυπάει το καλάθι της φτωχής νοικοκυράς. Τι τον νοιάζει τον πλούσιο αν ο ΦΠΑ θα είναι 6 ή 24%; Τίποτα. Τον φτωχό νοικοκύρη όμως τον νοιάζει πάρα πολύ διότι η διαφορά φαίνεται στο πορτοφόλι του.
Ο Τσίπρας πέτυχε τη φτωχοποίηση όλων και ταυτόχρονα πέτυχε δυο αντιφατικούς στόχους. Να τα έχει καλά και με τους Ελληνες και με τους ξένους. Στο εσωτερικό, όταν απευθύνεται στους Έλληνες λέει οτι ενώ δίνει μάχη με τους ξένους αναγκάζεται να περάσει τα μέτρα που του επιβάλουν για να μη πτωχεύσει η χώρα και όταν μιλάει με τους ξένους τους υπόσχεται λαγούς με πετραχίλια και τους λέει να μην ανησυχούν διότι αυτός θα τα περάσει όλα.
Μοναδική επιτυχία.
Βεβαίως εμείς που ζούμε εδώ βλέπουμε πράγματα που οι ξένοι δεν βλέπουν ή που δεν τους ενδιαφέρουν: Βλέπουμε ένα κράτος να μη διοικείται, ανομία παντού, απογοήτευση και φόβο, ελλείψεις σε βασικά αγαθά, μηδενικές κρατικές υπηρεσίες, απόλυτη αναξιοκρατία, κατάργηση δημοκρατικών διαδικασιών, καθεστωτικές διώξεις, ατιμωρησία, κατάρρευση θεσμών και αξιών.
Που θα πάει αυτή η ιστορία;
Ο λαός αργά ή γρήγορα θα έχει την ευκαιρία να διαλέξει. Να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει την κυβέρνηση. Και η ιστορία μέχρι σήμερα δείχνει οτι όλες τις φορές, η ψήφος του λαού είναι τιμωρητική. Ποτέ δεν επιβραβεύει. Ο Τσίπρας έχει κερδίσει δυο εκλογές. Κανείς ποτέ δεν έχει κερδίσει τρίτη συνεχόμενη εκλογική μάχη. Κοντός ψαλμός, λοιπόν, σύντομα θα δούμε.