Υποτίθεται οτι όλα αυτά που περιγράφει η κυβέρνηση εντάσσονται σε ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας. Όμως αυτά τα μέτρα ανάπτυξη δεν φέρνουν. Ίσως φέρουν ψήφους - και αυτό αμφίβολο - αλλά όχι ανάπτυξη. Τα μέτρα που θα φέρουν ανάπτυξη συνδέονται αναγκαστικά με πολύ σημαντικές αλλαγές στη δημόσια διοίκηση. Αλλαγές που θα επιτρέψουν τη γρήγορη μείωση των φόρων, των ασφαλιστικών εισφορών και του κόστους της γραφειοκρατίας, μέτρα που θα διευκολύνουν τις επενδύσεις και θα ευνοήσουν το κέρδος, μέτρα που θα ενισχύσουν τους ανεξάρτητους θεσμούς και τη Δημοκρατία και θα περιορίσουν την κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία αλλά και την διοικητική αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Αυτές οι αλλαγές όχι μόνο θα έφερναν οικονομική ανάπτυξη και αύξηση της απασχόλησης, αλλά θα διασφάλιζαν και δεκαετίες προόδου και ευημερίας.
Δεν υπάρχουν όμως τέτοια μέτρα στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξουν και στην ατζέντα της επόμενης κυβέρνησης. Και αυτό διότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι κρατιστές στο σύνολο τους. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν τολμούν ούτε καν να διανοηθούν τον περιορισμό της κρατικής πα΄ρεμβασης στην οικονομία, αντίθετα θεωρούν οτι το κράτος πρέπει να βρίσκεται παντού και να τα “διορθώνει” όλα - όπου διορθώνει, διαβάζουμε φυσικά “καταστρέφει”.
Εν πάση περιπτώσει, οι παροχές που εξαγγέλει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ για αυξήσεις του κατώτατου μισθού δεν μπορούν να προκαλέσουν ανάπτυξη για τον απλούστατο λόγο οτι δεν αυξάνουν την ποσότητα χρήματος που υπάρχει στην οικονομία. Προέρχονται από φόρους, δηλαδή από χρήμα το οποίο αφαιρεί η κυβέρνηση από τους πολίτες και το μοιράζει σε κάποιους άλλους. Αναδιανομή του εισοδήματος, ναί, είναι, αλλά αναπτυξιακή πολιτική δεν είναι.
Η ανάπτυξη προυποθέτει εισροή νέου χρήματος. Προυποθέτει αύξηση των επενδύσεων, αύξηση της παραγωγής, αύξηση των εξαγωγών. Αν δεν έχουμε επενδύσεις και αύξηση της παραγωγής, δεν θα έχουμε αύξηση των εξαγωγών και οι αυξήσεις μισθών θα μεταφραστούν αυτομάτως σε αυξήσεις των εισαγωγών. Το χρήμα δηλαδή θα φεύγει στο εξωτερικό αντί να έρχεται από το εξωτερικό. Και μπορεί σε μια οικονομία που έχει δικό της νόμισμα οι αυξήσεις μισθών να προκαλούν μικρή ζημιά, αλλά σε μια οικονομία με Ευρώ χωρίς παραγωγή, οι αυξήσεις μετατρέπονται σε εμπορικό έλλειμμα.
Η λογική της κυβέρνησης είναι πολιτικά εξηγήσιμη, αλλά οικονομικά λανθασμένη. Προτεραιότητα της θα έπρεπε να είναι ο περιορισμός της σπατάλης στο δημόσιο και των ανισοτήτων στις αμοιβές του δημοσίου και στις συντάξεις ώστε να χρειάζεται λιγότερους φόρους για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του δημοσίου. Ταυτόχρονα θα έπρεπε να βιάζεται πολύ να λύσει το ζήτημα των κόκκινων δανείων ώστε να αρχίσει η χρηματοδότηση της οικονομίας από τις τράπεζες. Όταν οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν τις επιχειρήσεις, ούτε φυσικά τους ιδιώτες η οικονομία πάσχει από έλλειψη ρευστότητας. Τη στιγμή αυτή, όλοι βρίσκονται υπό μια ιδιότυπη ομηρεία. Χρωστάνε στην εφορία, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες, στους Δημούς, παντού. Καλούνται οι πολίτες να πληρώσουν τα σπασμένα δεκαετιών ανικανότητας, ανοργανωσιάς, ασάφειας, αντιφάσεων στους νόμους, έλλειψης λογικής. Και επειδή χρωστάνε, δεν μπορούν να λειτουργήσουν οικονομικά, δεν μπορούν να κάνουν νόμιμες συναλλαγές, δεν μπορούν να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία, δεν μπορούν να ανοίξουν νέες επιχειρήσεις, δεν μποορύν να ξεκινήσουν νέες δουλειές.
Η οικονομία έχει παραλύσει και πράγματι χρειάζεται μια σοβαρή αναπτυξιακή πολιτική. Αλλά δεν είναι αυτή που περιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι μια προεκλογική πολιτική μικροπαροχών που είναι αμφίβολο αν μπορούν καν να υλοποιηθούν και που ακόμη και αν υλοποιηθούν, δεν θα έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα στην οικονομία.