Συγκεκριμένα οι φόροι από 20,8% του ΑΕΠ το 2007 φθάνουν σήμερα το 26,6% του ΑΕΠ και οι δαπάνες του δημοσίου, από 19,1% του ΑΕΠ το 2017 ανέβηκαν σε 24,4% του ΑΕΠ το 2018.

Ποιός μπορεί να πεί οτι αυτή είναι βελτίωση;

Δέκα χρόνια κρίσης οδήγησαν σε μια χειρότερη κατάσταση από αυτή που βρισκόμαστε προ της κρίσης. Και για αυτό φταίει η μείωση του ΑΕΠ η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στις επιλογές της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. 

Στη δεκαετία που πέρασε έκλεισαν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις. Η ανεργία εκτινάχθηκε σε απαράδεκτα για ευρωπαική χώρα επίπεδα. Η υπερφορολόγηση διέλυσε τις περιουσίες και τα εισοδήματα. 

Και όλα αυτά έγιναν για να διατηρηθεί ο μεγάλος δημόσιος τομέας, ο οποίος παρόλο που μειώθηκε σε απόλυτο μέγεθος τα τελευταία χρόνια, ώς ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε σημαντικά.

Η διάλυση του ιδιωτικού τομέα από τους πολιτικούς που έγινε για την προάσπιση του κομματικού κράτους (όλων των κομμάτων) σημαίνει οτι η οικονομία παραμένει αδύναμη και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από την επιπολαιότητα της πολιτικής. 

Ευρισκόμενοι ήδη σε προεκλογική – ίσως και εκλογική - χρονιά, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ένα πισωγύρισμα στην οικονομία.

Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το 2007 διέλυσε την οικονομία μεγεθύνοντας το δημόσιο τομέα για να κερδίσει πολιτική υποστήριξη. 

Η κυβέρνηση Τσίπρα το 2018 δεν μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο λόγω τρόικας, αλλά θα επιχειρήσει μεταξύ Αυγούστου 2018 που τελειώνει το μνημόνιο και εκλογών, να εξαγοράσει όσο περισσότερες ψήφους μπορεί με παροχές. Συμβασιούχοι, επιδόματα, κάθε είδους παροχές θα επιστρατευτούν για να εξαγοράσουν ψήφους, κρυπτόμενες επιμελώς από τους ελεγκτές της Ευρώπης, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ.

Αυτός ο κίνδυνος δεν είναι αμελητέος. 

Αν «ξανακυλήσουμε» φέτος, θα πέσουμε ακριβώς στην ίδια παγίδα του παρελθόντος και μάλιστα με χειρότερες συνθήκες αφού η οικονομία σε όρους ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 22% τουλάχιστον, οι επιχειρήσεις μας έχουν μειωθεί και οι περιουσίες μας είναι υποθηκευμένες και υπό κατάσχεση.

Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους και αποδεικνύουν τη ματαιότητα των θυσιών του ιδιωτικού τομέα και των πολιτών (μισθώτων, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών) οι οποίοι πλήρωσαν με αίμα την επιβίωση των κομματικών στρατών και του κράτους των ημετέρων. Και οι κομματικοί αυτοί στρατοί είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να ξαναρίξουν τη χώρα στα βράχια για προσωπικό τους όφελος.