Εξάλλου, αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι η Τουρκία αποκλειστικά υπεύθυνη για τη δυστυχία των Ελλήνων, τουλάχιστον των σύγχρονων. Έχουμε πάρα πολλούς λόγους να είμαστε δυστυχισμένοι παρόλο που τους σχετίζουμε πάντα με κάποιους ξένους.
Η δυστυχία των Ελλήνων - αν τους ρωτήσουμε, που δεν τους ρωτήσαμε - θα μας πούν οτι οφείλεται στα μνημόνια. Δεν θα μας απαντήσουν οτι οφείλεται στην κρίση, αλλά στα μνημόνια.
Πάρα πολλοί Έλληνες πιστεύουν οτι η δυστυχία μας οφείλεται στην Ευρώπη. Δεν αντιλαμβάνονται οτι οφείλεται στην κρίση που δημιουργήσαμε εμείς μόνοι μας θεωρούν οτι οφείλεται στην ξένη παρέμβαση. Δεν αντιλαμβάνονται οτι η κρίση έφερε τα μνημόνια, πιστεύουν το αντίθετο, οτι τα μνημόνια έφεραν την κρίση.
Η ψευδαίσθηση αυτή η οποία οδηγεί και σε έξαρση του λαικισμού, οφείλεται στην πλήρη άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν αντιλαμβανόμαστε οτι όλες τις περασμένες δεκαετίες ζούσαμε με δανεικά χωρίς να τα επενδύουμε, απλώς τα καταναλώναμε σε εισαγωγές και σε αλματώδη αύξηση του βιοτικού μας επιπέδου, χωρίς να υπάρχει το υπόβαθρο για αυτό.
Η ευθύνη δεν βαραίνει τους ξένους για την κατάντια της χώρας μας, βαραίνει τους Έλληνες και μόνο. Ακόμη και αν πιστεύαμε σε μια θεωρία συνωμοσίας οτι οι ξένοι μας επιβουλεύονται και μας έφεραν σε αυτή τη δύσκολη θέση, πάλι η ευθύνη βαραίνει εμάς. Θα έπρεπε οι κυβερνήσεις μας να έχουν προστατεύσει τη χώρα από τους ξένους. Και πάλι όμως, δεν ισχύει η θεωρία συνωμοσίας.
Αυτό που συνέβη είναι το ίδιο που συνέβαινε πάντα από την Επανάσταση του 1821 και μετά, δηλαδή οι Έλληνες πολιτικοί συνέχισαν να κάνουν άθλια διαχείριση των οικονομικών, να χρησιμοποιούν τα δάνεια για να αγοράζουν ψήφους, να μεγεθύνουν τον δημόσιο τομέα υπερβολικά με κομματικούς φίλους και ψηφοφόρους και φυσικά η κατάληξη είναι πάντα η ίδια, δηλαδή η πτώχευση.
Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου απέφυγε την πτώχευση υπογράφοντας το πρώτο μνημόνιο. Ο Σαμαράς που ήταν τότε αντιπολίτευση ούρλιαζε εναντίον του μνημονίου και της κυβέρνησης υποσχόμενος οτι αν εκλεγεί θα το σκίσει. Εξελέγει και υπέγραψε νέο μνημόνιο. Ο Τσίπρας που ήταν τότε αντιπολίτευση ούρλιαζε και αυτός κατά του μνημονίου και όταν εξελέγη υπέγραψε και αυτός νέο μνμημόνιο.
Αν μπορούσε η χώρα να επιβιώσει χωρίς μνημόνιο, όλοι αυτοί θα το έσκιζαν. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί.
Δεν μπορεί, επειδή δεν έχει κάνει ακόμη τις μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν το κόστος του δημοσίου, που θα μειώσουν τη γραφειοκρατία και που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη.
Και δεν τις έχει κάνει η χώρα αυτές τις μεταρρυθμίσεις διότι οι πολιτικοί ηγέτες μας δεν θέλουν να τις κάνουν. Και δεν θέλουν να τις κάνουν διότι μέσω αυτών θα μειωθεί η ισχύς των πολιτικών, της δημόσιας διοίκησης και των κομμάτων καθώς και των μεγάλων ομάδων πληθυσμού που στηρίζουν αυτή την κατάσταση, αυτό το “σύστημα”.
Οι Έλληνες βρίζουμε το “σύστημα” σε κάθε ευκαιρία, όμως το μόνο “σύστημα” που υπάρχει εδώ είναι αυτό που έχουν φτιάξει οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Άλλο σύστημα δεν υπάρχει.
Και όσοι νόμιζαν επί δεκαετίες οτι οι ίδιοι είναι το “σύστημα”, οτι είναι στο απυρόβλητο, οτι δεν κινδυνεύουν, σήμερα είναι πτωχευμένοι, κυνηγημένοι και υπόδικοι. Οι μόνοι που επιβίωσαν σε αυτή τη χώρα από αυτή την κρίση είναι το πραγματικό “σύστημα”, δηλαδή οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Θα μου πείτε, οι Έλληνες είμαστε οι μόνοι; Είμαστε τρελοί ή ηλίθιοι; Όχι βέβαια. Ούτε οι μόνοι είμαστε ούτε τρελοί και ηλίθιοι.
Πράγματι, ο γερμανικός κορσές έχει προκαλέσει πολύ μεγάλα προβλήματα στην Ευρώπη. Η λογική των Γερμανών, η νοοτροπία τους, ο τρόπος που δουλεύουν, ο τρόπος που σκέφτονται δεν υπάρχει στον Ευρωπαικό Νότο. Σε καμία χώρα. Ούτε καν στη Γαλλία.
Και φυσικά δεν θα μπορέσει ποτέ να επικρατήσει σε χώρες όπως οι Νότιες Ευρωπαικές που έχουν παμπάλαιη ιστορία και εντελώς άλλη νοοτροπία ανά τους αιώνες.
Ειδικά στην Ελλάδα η οποία διαφέρει ακόμη και από τις άλλες χώρες του Νότου εξαιτίας της ανατολίτικης επιρροής. Μιας επιρροής που δεν προέρχεται αναγκαστικά από την τουρκοκρατία, αλλά επικρατούσε και επικρατεί σε όλη την Εγγύς Ανατολή. Είναι η ίδια νοοτροπία που επικρατούσε στο Βυζάντιο, πολύ πρίν το διαλύσουν οι Τούρκοι.
Δεν είμαστε λοιπόν τρελοί, αλλά η αλήθεια είναι οτι δεν σκεπτόμαστε και πολύ λογικά, δεν θέλουμε με τίποτα να δεχτούμε οτι φταίμε για το χάλι μας και προτιμάμε να τα ρίχνουμε στους ξένους.
Βέβαια τώρα που και η Ιταλία ψήφισε ακραίους λαικιστές και η Αγγλία νωρίτερα ψήφισε το Brexit, η Ευρώπη ίσως ταρακουνηθεί. Ταρακουνηθεί σημαίνει οτι πρέπει να χαλαρώσει ο γερμανικός κορσές και να προσαρμοστούν οι πολιτικές στις δυνατότητες όλων των χωρών, των δικών μας συμπεριλαμβανομένων.
Θα γίνει αυτό; Αργά ή γρήγορα θα γίνει, διότι αν δεν γίνει το ευρωπαικό πουλόβερ θα αρχίσει να ξηλώνεται.
Ότι και να γίνει πάντως στην Ευρώπη, εμείς απέχουμε πάρα πολύ από το να γίνουμε κανονική Ευρωπαική χώρα έστω και με ιδιαιτερότητες και αυτό διότι δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Και επιμένουμε να πιστεύουμε πολιτικούς που μας υπόσχονται μια εύκολη ζωή και να στρέφουμε το κεφάλι προς ένα παρελθόν το οποίο δεν έχει επιστροφή. Το παρελθόν των δανεικών και αγύριστων.
Ε, αυτό δεν θα συμβεί και έτσι θα αναγκαστούμε τελικά να αλλάξουμε δια της βίας, δηλαδή θα μας πτωχεύσουν οι αγορές όταν με το καλό επιχειρήσουμε την “καθαρή” έξοδο.