Όχι επειδή ώς υπουργοί μπορούν να βελτιώσουν την οικονομία, ούτε επειδή απέδωσαν τα δέοντα. Αλλά επειδή μια αλλαγή αυτών των δυο θα σηματοδοτούσε και μια διάθεση αλλαγής οικονομικής πολιτικής από τον πρωθυπουργό. Διάθεση που προαφανώς υπάρχει, αλλά μάλλον οι δανειστές δεν του άφησαν κανένα περιθώριο. Θα ήταν παράδοξο εξάλλου να επιτρέψουν αλλαγή στο υπουργείο Οικονομικών και να ξεκινήσουν εκ του μηδενός τα «φροντιστήρια» σε κάποιο νέο φωστήρα που θα επέλεγε ο Τσίπρας για να υλοποιήσει πολιτική παροχών.
Η εμπειρία των Τσακαλώτου και Χουλιαράκη δεν είναι καθόλου αμελητέα, το ίδιο και οι δεσμεύσεις τους για μεταρρυθμίσεις. Διότι όσο και αν δεν τις πιστεύουν, όσο και αν δεν τις θέλουν, οι υπογραφές στα μέτρα και στις συμφωνίες που έρχονται, δικές τους είναι συνεπώς σε κάποιο μεγάλο βαθμό τους δεσμεύουν.
Το πιο αστείο δε είναι οτι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χώρα πολιτικός πιο εκπαιδευμένος στην άσκηση οικονομικής πολιτικής λιτότητας, από αυτούς τους δυο υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθησαν πολύ καιρό στο τιμόνι και μάλιστα σε δύσκολες συνθήκες, κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα σε ένα αλλοπρόσαλλο κόμμα, επέβαλαν μέτρα που καμία άλλη κυβένρηση, ούτε η πιο ακραία φιλελεύθερη δεν θα μπορούσε να επιβάλει. Για τους ξένους λοιπόν, αυτοί οι δυο είναι «εγγύηση». Το ίδιο και για τις αγορές στις οποίες σύντομα θα αρχίσουμε να προστρέχουμε για δάνεια.
Εννοείται οτι ο ρόλος των Τσακαλώτου - Χουλιαράκη στην προεκλογική περίοδο θα είναι να συγκρατήσουν όσο μπορούν τις δαπάνες και την αναντροπή των μεταρρυθμίσεων, όπως είναι βέβαιο οτι βαθειά μέσα τους, τα Μαρξιστικά ιδεώδη έχουν ατονίσει εξαιτίας της επαφής τους με τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι οι υπόλοιποι.
Και θα δείτε οτι τελικά ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ, ο βαθύς πυρήνας που λέμε, σε αυτούς θα τα ρίξει στο τέλος όλα και θα τους καταδικάσει ώς προδότες της αριστερής ιδεολογίας τους. Και η υπόλοιπη κυβένρηση αυτούς θα κατηγορεί όταν δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτά που εξαγγέλει ή που θα εξαγγείλει στο μέλλον ώς παροχές.
Η υπόλοιπη κυβέρνηση όμως – εκτός οικονομικών υπουργείων – είναι ένα αλλοπρόσαλλο πράγμα το οποίο μικρό ενδιαφέρον έχει, δεν αξίζει καν σχολίων διότι ούτε κάνει τίποτα, ούτε θα κάνει τίποτα και αν κάνει και κάτι «σουρεαλιστικό», αυτό θα ανατραπεί ούτως ή άλλως, είτε από την πραγματικότητα, είτε από τις επόμενες κυβερνήσεις.
Το μόνο που έχει τώρα σημασία, είναι αν και σε ποιό βαθμό αυτή η κυβέρνηση μπορεί να φέρει ανάπτυξη στην οικονομία. Και φυσικά δεν μπορεί. Δεν μπορεί να φέρει υγιή και βιώσιμη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Και μάλλον όσοι περιμένουν κάτι τέτοιο δεν έχουν καταλάβει κάτι βασικό:
Ο Τσίπρας και η κυβέρνηση του, ανάπτυξη θεωρούν την αύξηση των δημοσίων δαπανών και όχι τις ιδιωτικές επενδύσεις τις οποίες πάντα έδιωκαν και αν μη τι άλλο τους άφηναν παγερά αδιάφορους. Διότι τέτοια είναι η πολιτική τους παιδεία, τέτοια η ιδεολογία τους, τέτοια και η εμπειρία από το περιβάλλον τους.
Συνεπώς το να περιμένει κανείς να φέρει ανάπτυξη μέσω ιδιωτικού τομέα η κυβέρνηση αυτή, είναι προσδοκία άνευ λογικής.
Μόνο αν υπάρχει μια μεγάλη συμφωνία που έχει θετικό αντίκτυπο στην ελληνική κοινή γνώμη ώστε να την παρουσιάσουν ώς επίτευγμα πολιτικό και να κερδίσουν ψήφους, θα την στήριζαν. Όμως οι μεγάλες συμφωνίες που εκκρεμμούν δεν αποτιμώνται ώς θετικές από την κοινή γνώμη και όλες οι προσπάθειες των απλών επιχειρηματιών ή ελευθέρων επαγγελματιών μόνο αρνητικά αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση. Ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο μικρός επιχειρηματίας δεν είναι πρόσωπα άξια σεβασμού ή στήριξης από αυτή την κυβέρνηση διότι δεν είναι «πληβείοι». Θα αποκτήσουν ενδιαφέρον αν πληβειοποιηθούν πρώτα. Και σε αυτό το σημείο συνέπεσε η πολιτική λιτότητας με τις βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλειβιοποίηση όλων. Σε πολύ μεγάλο βαθμό το πέτυχαν.
Για να έρθει υγιής και βιώσιμη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή κυβέρνησης. Δυστυχώς, όπως λένε και οι μαθηματικοί, αυτό είναι μια αναγκαία συνθήκη, αλλά όχι και ικανή. Δεν είναι καθόλου βέβαιο οτι με μια άλλη κυβέρνηση θα υπάρξουν οι συνθήκες για την υγιή ανάπτυξη, αφού όλοι είναι κρατιστές και ρέπουν στον λαικισμό.
Ο Μητσοτάκης λιγότερο από τους άλλους, αλλά να δούμε στην πράξη πώς θα ελέγξει το σούπερ κρατικιστικό και λαικιστικό κόμμα του.
Συνεπώς, μετά τον ανασχηματισμό ας μείνουμε στην ανακούφιση που παρέχει η παραμονή των Τσακαλώτου – Χουλιαράκη, ας μή περιμένουμε ανάπτυξη και ας προσευχόμαστε για το μέλλον.