Αφενός διότι είναι αρκετοί οι αφελείς που θεωρούν ότι με τη Δραχμή θα είμαστε καλύτερα ως χώρα ( ή ότι θα είναι καλύτερα οι ίδιοι), αφετέρου διότι με την ανικανότητα που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς μας και τον έμφυτο ακραίο λαικισμό τους, δεν αποκλείεται να οδηγηθούμε ξανά πολύ σύντομα σε αδιέξοδο και στο δίλημμα αν θα χρειαστούμε νέα μνημόνια ή αν θα φύγουμε από την Ευρωπαική Νομισματική Ένωση και θα πάμε στη Δραχμή.
Μη ξεχνάμε ότι ακόμη υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που υποστηρίζουν ευθέως τη Δραχμή, τόσο στην άκρα αριστερά, όσο και στην άκρα δεξιά, αλλά και μερικοί μισότρελοι ενδιάμεσα, ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε. Δυστυχώς αυτά θα τα βρίσκουμε μπροστά μας όσο δεν στρώνουμε. Και δεν στρώνουμε, άρα η διακοπή της συζήτησης περί Δραχμής είναι δυστυχώς προσωρινή.
Όμως τώρα έχουμε ένα μεγάλο μάθημα μπροστά στα μάτια μας το οποίο δεν πρέπει να το αγνοήσουμε. Το μάθημα που παίρνει η Τουρκία από τις αγορές, οι οποίες εξαιτίας του καυγά της με τις ΗΠΑ, του εμπορικού πολέμου και του υπερβολικού δανεισμού της, υποτιμάνε καθημερινά την Τουρκική Λίρα. Και μπορεί ο Σουλτάνος Ερντογάν να κάνει ακόμη τον καμπόσο – μέχρις ότου διαπιστώσει ότι δεν θα βρει συμμάχους εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ - και οι εθνικιστές οπαδοί του να καίνε δολάρια και να μπουκοτάρουν τα iphone, αλλά η Τουρκική οικονομία καταρρέει, οι εταιρίες κλείνουν, τα εισαγόμενα προιόντα εξαφανίζονται και η Τουρκική Λίρα μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο.
Μιλάμε τώρα για μια οικονομία μεγάλη και παραγωγική, με πρωτογενή παραγωγή, με βιομηχανίες, με πολύ μεγάλο πληθυσμό. Η Ελλάδα μια οικονομία υπηρεσιών, χωρίς παραγωγή και χωρίς βιομηχανία θα ήταν πολύ πιο ευάλωτη στην υποτίμηση.
Αν λοιπόν είχαμε βρεθεί στη Δραχμή κατά λάθος ή από επιλογή ή αν βρεθούμε στο μέλλον, ας έχουμε υπόψη μας το πάθημα της Τουρκίας και ας συνηθίσουμε στην ιδέα ότι θα μας προσλαμβάνουν οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι να τους φροντίζουμε τα χωράφια καθώς επίσης και ότι θα πηγαινοερχόμαστε με τα πόδια διότι δεν θα έχουμε καύσιμα και ότι θα τρώμε βασικά χόρτα μέχρι να αρχίσουμε να παράγουμε κάποια από τα ζαρζαβατικά που τώρα εισάγουμε.
Καλώς ή κακώς, τα πράγματα στον Δυτικό κόσμο (και στις παρυφές του) έτσι έχουν. Για να επιβιώσει μια χώρα και να αναπτυχθεί θα ακολουθεί το τρένο της Ευρωπαικής Ένωσης ή των ΗΠΑ και το τρένο αυτό έχει κάποιους αυστηρούς - και πολύ σωστούς σε αρκετές περιπτώσεις – κανόνες για τους επιβαίνοντες. Εμείς επειδή δεν ακολουθήσαμε τους κανόνες αναγκαστήκαμε σε αυτό το βασανιστήριο που περνάμε εδώ και χρόνια. Και αν δεν προσαρμοστούμε σε αυτούς τους κανόνες – στους οποίους δεν έχουμε προσαρμσοτεί ακόμη διότι δεν έχουμε εξυγιάνει το δημόσιο τομέα και τη δημόσια διοίκηση και δεν έχουμε περιορίσει τη δύναμη των κομμάτων – σύντομα θα κινδυνεύουμε ξανά να βρεθούμε προ χρεοκοπίας.
Ιδιαίτερα τώρα που βγήκαμε από τα μνημόνια και θα δανειζόμαστε από τις αγορές. Οι αγορές το έκαναν αυτό στην Τουρκία, όχι η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Οι αγορές έκριναν ότι δεν είναι άξια δανεισμού, οι αγορές υποτίμησαν την Τουρκική Λίρα. Οι αγορές λοιπόν θα κρίνουν και το αν θα αξίζει το ρίσκο να μας δανείσουν ή όχι. Και αν κρίνουν ότι δεν διαθέτουμε την αξιοπιστία για να δανειστούμε δεν θα μας δανείσουν και θα τρέχουμε να παρακαλάμε πάλι τους δανειστές για νέα μνημόνια. Ή αν δεν καταλάβαμε τι συνέβη στην Τουρκία θα πάμε στη Δραχμή και μετά δεν θα υπάρχει πάτος.