Με την κίνηση αυτή ο κ. Τσίπρας καταρρίπτει όχι μόνον έναν μύθο (το πόσο σοβαρά έχει πάρει την υπόθεση που υποτίθεται ότι υπηρετεί), αλλά πέφτει στην παγίδα της μεγάλης αντίφασης. Προκειμένου να αποκρούσει ή έστω να αντιπαρέλθει τα εσωκομματικά πυρά του Λαφαζάνη, καταφεύγει στο γνωστό παιχνίδι του life style, το οποίο ο ίδιος τόσο επικρίνει. Εκεί δηλαδή που δείχνει να περιφρονεί το Ποτάμι και να το θεωρεί ένα «μη-κόμμα» (δεν έχει άδικο σε αυτό...), υιοθετεί μια τακτική που όλα τα συστημικά κόμματα της μεταπολίτευσης αγάπησαν.

Κάπου εδώ όμως μοιάζει να τελειώνει το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όσο κι αν ο Λάκης θέλει να διεκδικεί τα πρωτεία της κοινωνικής αντιπλίτευσης, το κόμμα που υποστηρίζει εδώ και καιρό από τα τηλεοπτικά πλατό δείχνει πως πριν καλά καλά ενηλικιωθεί έχει εξαντλήσει όλες τις παλιοκομματικές πρακτικές. Πού είναι οι «νέοι και άφθαρτοι», πού είναι αυτοί που ξέρουν πώς θα βγάλουν την χώρα από την κρίση και θα δημιουργήσουν εν μιά νυκτί νέα ήθη στην πολιτική καθημερινότητα;

Τα πρόσωπα - παρά τα όσα έχουμε φτάσει να πιστεύουμε σχεδόν αξιωματικά τα τελευταία χρόνια - δεν έχουν καμία σημασία. Για την ακρίβεια, αποκτούν σημασία όταν οι λόγοι και οι πράξεις έχουν στερέψει.

Και επί της ουσίας, η πρόσκληση του Τσίπρα στον Λαζόπουλο είναι η απάντηση στην κυβέρνηση για την «ακριβή» έξοδο στις αγορές και την επίσκεψη Μέρκελ.

Οσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πιστεύει ότι και τα δύο είναι απλώς και μόνο προεκλογικά πυροτεχνήματα, η αμηχανία του από τις εξείλίξεις είναι περισσότερο από εμφανής. Ο πολύ απλός λόγος είναι ότι με την έξοδο της χώρας στις αγορές, έστω και με τους όρους που αυτή έγινε, ισοδυναμεί με την ταφόπλακα στην κεντρική προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι άλλη από το κούρεμα του χρέους.

Από την στιγμή δηλαδή που, έστω κάποιοι «μιλημένοι» κερδοσκόποι, δέχονται να διακινδυνεύσουν ποσά στην Ελλάδα, ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να κατανοήσει ότι τα αιτήματα για κουρέματα, διασκέψεις για το χρέος και μετωπικές συνγκρούσεις με την ΕΕ, είναι τουλάχιστον ανεδαφικά: εφόσον δηλαδή η χώρα γίνεται εκ νέου συνομιλητής των αγορών, σε ποια βάση θα ξεκινούσε μία νέα συζήτηση για κήρυξη νέας πτώχευσης; Η μόνη βάση είναι πως αυτήν την φορά η πτώχευση θα είναι πιο περήφανη.

Το δυστύχημα για τον Τσίπρα είναι ότι ο Λαφαζάνης καταλαβαίνει πολύ καλύτερα από αυτόν τους μηχανισμούς - ακόμη και των αγορών - και γι' αυτό και υπάρχει μία κάποια συνέπεια σε αυτά που υποστηρίζει.

Ομως ο νεαρός ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως συννενοείται καλύτερα με τον Λαζόπουλο...