Και ποια είναι η πραγματικότητα; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που - σύμφωνα τουλάχιστον με τον αρχηγό του - έχει σημαντικές πιθανότητες να κερδίσει τις επικείμενες ευρωεκλογές και εν συνεχεία να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας. 
Παραδόξως πώς, δεν φαίνεται να έχεουν την ίδια αντίληση στελέχη του κόμματος, τα οποία κατηγορούν τον Τύπο και τα «συστημικά» ΜΜΕ ότι διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και δραματοποιούν αδικαιολόγητα μία κατά τα άλλα «δημοκρατική εσωκομματική συζήτηση». 
Συνεπώς, κατά την άποψη αυτή, οι διαφωνίες στο κόμμα για το αν η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ ή για το αν οι συμμαχίες του θα πρέπει να αναζητηθούν δεξιά ή αριστερά στο πολιτικό φάσμα είναι απλώς ένα αντικείμενο συζήτησης για περνά η ώρα και κακώς το κάνουμε θέμα...
Καλώς ή κακώς, είτε αρέσει είτε όχι στον Τσίπρα και στον Λαφαζάνη, οι συζητήσεις αυτού του ύφους και θέματος αντιμετωπίζονταν με την δέουσα χαλαρότητα όταν το κόμμα τους μάζευε ποσοστά της τάξεως του 3,4 ή 5% και το τι έλεγε ο καθένας εκεί μέσα δεν είχε καμία σημασία. 
Σήμερα, που όπως λένε, διεκδικούν την εξουσία, οι απαντήσεις που δίνει ο καθένας από αυτούς και η διαδικασία με την οποία λαμβάνονται οι αποφάσεις, επηρεάζουν όχι μόνο την κρίση των ψηφοφόρων (αυτό, άλλωστε, είναι ένα θέμα που αφορά τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με όσους επιθυμούν να τον ψηφίσουν), αλλά κυρίως δείχνουν τι θα πρέπει να αναμένει κάποιος αν ο κ. Τσίπρας κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση και να περάσει από την Βουλή προς έγκρισή τα σχέδιά του. 
Οι δημοκρατικές συζητήσεις είναι καλές και άγιες και ουδείς είναι διατεθειμένος να αμφισβητήσει την θεμελιώδη σημασία τους. 
Πλην όμως, είναι εξαιρετικά αφελές και παραπλανητικό να ισχυρίζεται κάποιος ότι κόμμα σημαίνει πως ο καθένας κάνει και λέει ό,τι του καπνίσει. Τα πρόσφατα παραδείγματα είναι πολλά και αρκεί να θυμηθεί τις εξαντλητικές δημοκρατικές διαδικασίες και συνεδριάσεις που εγκαθίδρυσε ο Γ. Παπανδρέου και το αποτέλεσμα που είχαν. 
Δυστυχώς, η πολιτική με όρους εξουσίας δεν είναι δεκαπενταμελές συμβούλιο. 
Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ισχυρίζεται ότι δεν είναι αρχηγικό κόμμα, τότε πολύ απλά προσπαθεί να παραπλανήσει. 
Ας προσπαθήσει κάποιος να φανταστεί αν θα βρισκόταν στην σημερινή θέση αυτός ο σχηματισμός, με αρχηγό κάποιον άλλον και όχι ένα πρόσωπο με τα χαρακτηριστικά του Τσίπρα (νεαρό ηλικίας, απουσία από κυβερνητικά ή άλλα πόστα, «καθαρός», κλπ.). 
Με βάση αυτά, το ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο ότι είναι σαφώς ένα αρχηγικό κόμμα, με αρχηγό όμως «περιορισμένης ευθύνης», ο οποίος ούτε το χέρι στο τραπέζι μπορεί να χτυπήσει, ούτε αφτιά να τραβήξει.  
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος και πώς θα αποφασίζει σε μία υποθετική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.  Ο Τσίπρας ή ο Λαφαζάνης; Και οι δύο; ΄Η μήπως θα υπάρχει η πολυτέλεια πολύωρων κομματικών συνεδριάσεων προτού ληφθεί η όποια απόφαση; 'Η θα συζητούν επί ημέρες για το «φύλο του Αγγέλου» και οι συνομιλητές της κυβέρνησης εντός και εκτός χώρας θα περιμένουν...; Σε αυτά τα ερωτήματα απάντηση δεν υπάρχει. 
Και σε αυτό δεν φταίνε τα συστημικά ΜΜΕ.