Κατ' αρχάς δεν πρέπει κανείς να λησμονεί τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συνέχεια δηλαδή της ελληνικής Αριστεράς, η οποία ήδη από τον Μεσοπόλεμο κατατρύχεται από διεθνιστικές εμμονές και φοβικά σύνδρομα απέναντι σε οτιδήποτε το «εθνικό». Η τάση αποφυγής της λέξης από την Αριστερά ακόμη και σήμερα είναι χαρακτηριστική (προτιμάται το «πατριωτικό»...). 
Αυτά τα σύνδρομα κυριαρχούν ακόμη και σήμερα στον στενό πυρήνα στελεχών, οπαδών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ, του λεγόμενου δηλαδή «ΣΥΡΙΖΑ του 3%». 
Καλώς ή κακώς, η πραγματικότητα είναι πλέον διαφορετική και το κόμμα αυτό έχει διευρύνει, αν μη τι άλλο, το ακροατήριό του. 
Στο πλαίσιο αυτό, πριν από μερικές ημέρες επιχειρήθηκε μία πραγματικά υπερβατική κίνηση, με την υποψηφιότητα της ελληνίδας, μουσουλμάνας και Ρομά, κυρίας Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο. Η ταν μία πρόταση εξωκομματικής προέλευσης από πρόσωπο της εμπιστοσύνης του κ. Τσίπρα, η οποία εν τέλει εγκρίθηκε και από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. 
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή: η υποψηφιότητα αποσύρθηκε λόγω εσωτερικών αντιδράσεων και ο ΣΥΡΙΖΑ περιέπεσε στην δραματικά γελοία αντίφαση να χαρακτηρίζει ανεπισήμως μία Ρομά «εθνικίστρια» ή ακόμη και «ακροδεξιά», παραγνωρίζοντας την δράση της (προσπάθεια αποτροπής του εκτουρκισμού των Ρομά, συμβολή στην ανέγερση και λειουργία ελληνόφωνου σχολείου στο Δροσερό, ανάδειξη της δράσης του τουρκικού προξενείου κ.ά.). 
Ταυτόχρονα, από το κόμμα αναδείχθηκαν οι πάγιες παλαιομαρξιστικές θέσεις: όλα τα προβλήματα της εργατικής τάξης αντιμετωπίζονται με ενιαίο τρόπο, το μειονοτικό λύνεται μόνο με την οικονομική ανάπτυξη κλπ κλπ., όπως υποστήριξε ο επίσης υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος, καθηγητής Δ. Χριστόπουλος. 
Από το περιστατικό αυτό, ένα σίγουρο συμπέρασμα προκύπτει: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξακολουθεί να πλέει σε πελάγη επικίνδυνης ελαφρότητας και επιπολαιότητας. 
Εν ολίγοις, αν δεν τους άρεσε η συγκεκριμένη υποψηφιότητα θα έπρεπε στην συνεδρίαση του οργάνου που την ενέκρινε, να έχει τεθεί το ζήτημα και να έχει εκφραστεί η θέση - δεν συνέβη κάτι τέτοιο. 
Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι οι ουσιαστικές αντιφάσεις του κόμματος για το μειονοτικό ζήτημα οφείλουν να προξενήσουν προβληματισμό. 
Και αυτό επειδή η Αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ) με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα, δεν έχει απαντήσει σε ένα θεμελιώδες ερώτημα για το μέλλον της Θράκης: για ποιον λόγο αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στους τουρκογενείς μουσουλμάνους και όχι σε εκείνους που δηλώνουν έλληνες μουσουλμάνοι (όπως η Σαμπιχά Σουλεϊμάν); 
Η απάντηση είναι κατά πάσα βεβαιότητα ότι η «ενιαία μειονότητα» αντιμετωπίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως δεξαμενή ψήφων, ενώ η «διχασμένη» δεν προσφέρει τις ίδιες εκλογικές προοπτικές. 
Η επικινδυνότητα αυτής της προσέγγισης είναι προφανής: ο υπάρχων τουρκικός εθνικισμός στην περιοχή επικυρώνεται και επιβραβεύεται, κάθε προσπάθεια αντιμετώπισής του υπονομεύεται - έστω και αν αυτά δεν συμβαίνουν εκ προθέσεως, αλλά εκ του αποτελέσματος. 
Το δείγμα δεν είναι καλό για ένα κόμμα που ενδέχεται και να κυβερνήσει την χώρα.