Σε μία περίοδο κατά την οποία ο ίδιος επιχειρεί μία σοσιαλδημοκρατική στροφή και η κυβέρνηση προδήλως επιχειρεί να ακυρώσει την ατζέντα των περιορισμένων δυνατοτήτων εξαγγελιών του (βλ. πρόταση Χαρδούβελη για ρυθμίσεις των στεγαστικών δανείων έως και με επιδοτήσεις δόσεων από το κράτος - δηλ. μερικό κούρεμα), ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, το ρίχνει στην ιδεολογία και μάλιστα με τρόπο που θα δικαιολογούσε όσους το επιθυμούν, να τον χαρακτηρίσουν στην καλύτερη περίπτωση «νεοκομμουνιστή» και στην χειρότερη μία φθηνή απομίμηση του Ανδρέα.
Και μόνο η φρασεολογία που πλέον χρησιμοποιεί, είναι ενδεικτική.
Σε μία συνέντευξη που κάλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μανιφέστο στο κομματικό έντυπο «Εποχή», ο Τσίπρας αναφέρει μεταξύ των άλλων - και οι εκφράσεις είναι χαρακτηριστικές: «Οι κυριαρχούμενες τάξεις διαισθάνονται ότι οποιαδήποτε κοινωνική κινητοποίηση είναι δύσκολο να αποσπάσει υλικά ανταλλάγματα προς όφελος τους χωρίς μια ριζική αλλαγή στο πολιτικό επίπεδο, στην κυβέρνηση της χώρας. Είναι ακριβώς αυτή την πραγματικότητα που έχει σήμερα να διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην οποία καλείται να αναζωογονήσει τις λαϊκές προσδοκίες και να αναστήσει την πίστη των ανθρώπων στη δυνατότητα ενός καλύτερου μέλλοντος». Ιδιίοτερη σημασία πρέπει προφανώς να δοθεί στην έκφραση «οι κυριαρχούμενες τάξεις». (Εννοείται, από τον καπιταλισμό, το σύστημα, κλπ, κλπ.)
Εν συνεχεία, ο νεαρός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της διαδικασίας κομματικής ανασυγκρότησης της Κεντροαριοστεράς (ξέροντας καλά ότι οι κοινωνικές δυνάμεις που τοποθετούνται εκεί υπάρχουν, αλλά δεν ταυτίζονται με ηγεσίες, πρόσωπα, μηχανισμούς κλπ. - αυτές ακριβώς τις δυνάμεις θέλει να ενσωματώσει ως ψηφοφόρους ο ΣΥΡΙΖΑ). Τι λέει ο Τσίπρας επ΄αυτού στο ίδιο έντυπο:
«Ο μόνος δε τρόπος για να αποτρέψουμε αυτή την διαδικασία ανασυγκρότησης είναι μια ανοιχτή πολιτική συμμαχιών. Η επιδίωξη της πλατύτερης δυνατής συσπείρωσης των κυριαρχούμενων τάξεων και πολιτικών δυνάμεων που αναγνωρίζουν το αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής της λιτότητας με άξονα ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής. Και με στόχο αυτή η πλατιά συσπείρωση να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του, στην κατάκτηση της αυτοδυναμίας στις επόμενες εθνικές εκλογές».
Μείζων αντίφαση: πολιτική συμμαχιών, αλλά με στόχο και προϋπόθεση ταυτόχρονα, την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς και γιατί να ταυτιστούν όλα αυτά;
Εν συνεχεία, στο «δια ταύτα» - ας πούμε - ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εξηγήσει πώς θα γίνουν όλα αυτά. «Ανατροπή όμως της λιτότητας δεν σημαίνει απλώς αυξήσεις στους μισθούς με κυβερνητικές εντολές αλλά αφορά σε τελευταία ανάλυση την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος των εργαζόμενων τάξεων και τελικά την κατάκτηση της εξουσίας από αυτές τις ίδιες, αφού εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δυνατότητα μιας τάξης να ικανοποιεί τα ειδικά της συμφέροντα. Αυτός είναι ο καθοδηγητικός μίτος της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και όχι η επιδίωξη μιας φαντασιωτικής κοινωνικής αρμονίας σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης που μόνο σε ήττες έχει οδηγήσει». (Πολύ μαρξιστικό, πολύ γοητευτικό. Οι «τάξεις» δεν φαίνεται να έχουν τσιμπήσει, όμως, ακόμη...)
Το κερασάκι στην τούρτα εντοπίζεται σε μία άλλη συνέντευξη του Τσίπρα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Ολα τα παραπάνω, λέει, θα τα πετύχει μέσα από κοινωνικές και κοινοβουλευτικές συμμαχίες, που θα του δώσουν την αυτοδυναμία (;) και πού όμως θα εμπνέονται από το παράδειγμα του ΕΑΜ και όχι του ΠαΣοΚ και της ΝΔ (προσέξτε: το ΕΑΜ ήταν υπόδειγμα κοινωνικών συναινέσεων - ολίγον αιματηρών, είναι η αλήθεια - ενώ οι κυβερνήσεις ΠαΣοκ και ΝΔ διχαστικές και στρεβλωτικές των κοινωνικών συσχετισμών.
Ιδού το σχετικό απόσπασμα:
«Η λέξη αυτοδυναμία έχει δυσφημιστεί τις τελευταίες δεκαετίες από τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν και σήμερα τη χώρα. Πάμε για μεγάλη, μαχόμενη, όρθια, λαϊκή και κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αλλά όχι κλεισμένοι στις βεβαιότητές μας και με την υπεροψία της επερχόμενης νίκης. Θέλουμε να κατακτήσουμε την αυτοδύναμη πλειοψηφία, ναι, αλλά με απλωμένο το χέρι μας για ενότητα και όχι το ζωνάρι μας για καυγάδες. Για αυτό και θα συγκροτήσουμε ψηφοδέλτια που θα μας φέρουν στην αυτοδυναμία. Το ευρύτερο δυνατό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι απαραίτητο γιατί επιδίωξή μας δεν είναι κάποια εναλλαγή στην εξουσία, αλλά μια μεγάλη, ριζική, δημοκρατική, θεσμική, οικονομική και κοινωνική αλλαγή. Κι ένα τέτοιο έργο απαιτεί, για να το πω πιο απλά, πολλά χέρια. Από ιστορική άποψη, αν θέλετε, μας εμπνέει το παράδειγμα του ΕΑΜ, κι όχι οι χρεοκοπημένες αυτοδυναμίες του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, που έριξαν την Ελλάδα στα βράχια».
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν κάποιος φοβάται πλέον το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς όμως υπάρχει ένας κίνδυνος που μπορεί να έχει και μεγαλύτερη σημασία: να αρχίσει να μειώνεται ο αριθμός εκείνων που έχουν διάθεση να τον πάρουν στα σοβαρά.