Κίνηση αναγκαία και επιβεβλημένη (εκ των συνθηκών και της τρόικας). Αναμφισβήτητα, με το νομοσχέδιο επιχειρείται να μπει μία τάξη στο σκοτεινό και βαλτώδες τοπίο της χρηματοδότησης των κομμάτων και φυσικά θα ακούσουμε πολλά περί διαφάνειας, αξιοπιστίας και διάφορων άλλων που απευθύνονται μόνον σε όσους πιστεύουν ότι η πολιτική είναι μία αθώα και καθαρή υπόθεση.

Παρά ταύτα, οι νομοθέτες και πάλι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους με μία διάταξη που στην ουσία ακυρώνει - κατά την άποψή μας - το όλο εγχείρημα.

Στο άρθρο 1, παρ. 7 αναφέρεται (με ολίγον προβληματική διατύπωση) το εξής εκπληκτικό: «Η κρατική χρηματοδότηση δεν υπόκειται σε φόρο. Το ποσόν της ιδιωτικής χρηματοδότησης που δίδεται στους δικαιούχους χρηματοδότησης εκπίπτει ολόκληρο από το φορολογητέο εισόδημα του χρηματοδότη».

Το ποσόν αυτό, σύμφωνα με το ίδιο νομοσχέδιο, δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 20.000 ευρώ ανά φυσικό πρόσωπο.

Δεδομένου ότι την ίδια στιγμή μειώνεται τουλάχιστον κατά 50% η κρατική χρηματοδότηση, τα κόμματα πλέον στέλνουν το ξεκάθαρο σήμα στους πολίτες και τους δίνουν κίνητρα να προσέλθουν σε μία νέου τύπου συναλλαγή με την εξουσία. Το διαβόητο πλέον πελατειακό κράτος θεσμοποιείται, ισχυροποιείται και βαθαίνει τις ρίζες του.

Για τους πιο ευφάνταστους και έμπειρους, με την διάταξη αυτή ανοίγουν διάπλατα πλείστες όσες πύλες για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, καθώς είναι σαφές πως κανένα κόμμα δεν θα ρωτά κανέναν «πού τα βρήκες τα χρήματα που μου δωρίζεις». Επιπλέον, θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η γνωριμία ενός κυρίου, ή μίας κυρίας που θα δωρίσουν τα ωραία τους χιλιάρικα στα κόμματα εν είδει φιλανθρωπίας.

Υπό αυτές τις συνθήκες μία πραγματικά γενναία τροποποίηση του νομοσχεδίου θα ήταν η απόσυρση της διάταξης για την φοροαπαλλαγή. «Τότε όμως τα κόμματα δεν θα έπαιρναν μία», θα πει κάποιος.

Σιγά μην δεν έπαιρναν.