Όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές, τα ζητήματα στα οποία οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις θα κληθούν να απαντήσουν θα είναι πολύ συγκεκριμένα. Πολλές είναι όμως και οι ενδείξεις που γεννούν την εντύπωση ότι οσο σημαντκά είναι τα ζητήματα, εξίσου σοβαρές είναι και οι ασάφειες και οι συσκοτίσεις.
Αρκεί να δει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το ρωσικό εμπάργκο ή το αλαλούμ με τον ΕΝΦΙΑ.
Η στάση της κυβέρνησης μάλλον σε κανέναν δεν μπορεί να προξενεί έκπληξη. Το μόνο απροσδόριστο αυτή τη στιγμή είναι ο βαθμός του ανασμενόμενου πολιτικού κόστους - γιατί κόστος θα υπάρχει.
Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και τι αυτή προμηνύει.
Η αξιωματική αντιπολίτευση με βάση τις επίσημες τοποθετήσεις στελεχών της, δεν αμφισβήτησε π.χ. την φορολογία επί της ακίνητης περιουσίας. Περιορίστηκε απλώς να ανεβάσει το αφορολόγητο από τις 100.000 στις 200.000 ευρώ (δια δηλώσεων του πιθανού υπουργού Οικονομικών μίας κυβέρνησης Τσίπρα, του Γ. Σταθάκη).
Επίσης, στο θέμα του ρωσικού εμπάργκο, η ομάδα Τσίπρα, φάνηκε πως επιχειρεί να παίξει ένα ισορροπιστικό παιχνίδι, περιοριζόμενη σε κριτική κατά της κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο αυτή διαχειρίστηκε το ζήτημα των κυρώσεων της ΕΕ κατά της Μόσχας, που είχαν ως αποτέλεσμα τα ρωσικά "αντίποινα".
Και στα δύο ζητήματα αναδεικνύεται όμως το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο Τσίπρας, σε περίπτωση που βρεθεί σε θέση υψίστης ευθύνης.
Ενα μεγάλο τμήμα του κόμματός του εξακολουθεί να κινείται με την κομμουνιστικής έμπνευσης λογική, και βλέπει μία προοπτική για τη χώρα, που την θέλει ούτε λίγο ούτε πολύ ως μία "Κούβα της Μεσογείου".
Η στάση αυτή του αριστερού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, στοιχεία της οποίας ενστερνίζεται μέχρις ενός σημείου και ο Τσίπρας (στα λόγια τουλάχιστον), αναδεικνύει ένα σημαντικό πρόβλημα της Αριστερής λογικής εν γένει, ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες.
Πολύ συνοπτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να επιλέγει την τακτική της τουφεκιάς στον αέρα, χωρίς συναίσθηση του κόστους και του κινδύνου.
Πού ξεκινά και πού σταματά για παράδειγμα η θεωρία της ηρωϊκής απομόνωσης της χώρας, σε μία περίοδο πρωτοφανούς γεωπολιτικής αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογειου και της Μέσης Ανατολής; Αν η Ελλάδα επέλεγε σήμερα την μοναχική πορεία της Κούβας, πόσα πλήγματα θα μπορούσε να αντέξει - ακόμη και στρατιωτικά;
Ή πάλι, όσο κι αν οι ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Ρωσίας είναι μία κίνηση προβληματική, τι περιθώρια έχει η Ελλάδα να απέχει από αυτές, δεδομένης της συμμετοχής της στους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς συνασπισμούς, όπου ανήκει;
Το ζήτημα με όλα αυτά είναι ότι ο Τσίπρας εξακολουθεί να αποφεύγει να πάρει μία ξεκάθαρη θέση για κάποια πράγματα. Αφήνει να αιωρείται η ασάφεια, αφήνει τους Λαφαζανικούς να αλωνίζουν και αποφεύγει εν τέλει να αρθρώσει μία πρόταση που να ανταποκρίνεται στις συνήκες της εποχής.
Σε πολιτικό επίπεδο, το ζήτημα αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα τεθεί: η επίκληση της εσωκομματικής δημοκρατίας θα είναι πάντοτε επαρκής για την αιτολόγηση της πολιτικής ελαφρότητας του ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι προφανής και είναι αρνητική.
Στο σημείο αυτό, αξίζει κανείς να επιχειρήσει μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Θυμάται άραγε κάποιος σήμερα γιατί είχε αποπεμφθεί ο Π. Τατσόπουλος από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; Επειδή μεταξύ των άλλων είχε μιλήσει για τα ενδεχόμενα συνεργασιών με δυνάμεις στα δεξιά του κόμματος. Λίγους μήνες αργότερα ο Τσίπρας έδινε μάχη με τον Λαφαζάνη για τον ίδιο ακριβώς λόγο και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια γα να "περάσει" μία τέτοια απόφαση από τα όργανα του κόμματός του.
Το ερώτημα σήμερα είναι: Εχει ο Τσίπρας το πολιτικό σθένος να διαγράψει όσους λένε τα δικά τους; Σε αυτό θα δοκιμαστεί και από αυτό θα κριθεί, είτε προτού διεκδικήσει την πρωθυπουργία, είτε - σε κάθε περίπτωση - μετά τις εκλογές.