Οταν έλεγε «δεν μοιράζουμε υποσχέσεις, μοιράζουμε ευθύνες», εννοούσε «ψαρεύουμε εναγωνίως ψήφους» τις κρίσιμες ψήφους που κρίνουν την έκβαση των εκλογών. Κοινώς, τις ψήφους του περίφημου μεσαίου χώρου, ο οποίος θα λάβει τις αποφάσεις του και θα τοποθετηθεί στις εκλογές, έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στο δίπολο «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ», όπως το επικύρωσε ο Τσίπρας, περιγράφοντας το δίλημμα σε μία σαφή και πιθανώς δικαιολογημένη ένδειξη περιφρόνησης προς το ΠΑΣΟΚ.  
Είναι η μάζα των πολιτών που σήμερα είναι πολιτικά άστεγοι, που έως τώρα δεν έχουν εμπιστευτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας ακόμη ΠΑΣΟΚ (κατά κύριο λόγο, αφού η ΔΗΜΑΡ αυτοκτόνησε) και που σήμερα θέλουν να ακούσουν αυτά που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Επαναφορά αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ, ρυθμίσεις ή μερικές διαγραφές δανείων, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αποκατάσταση κάποιων συντάξεων, ρυθμίσεις ασφαλιστικών εισφορών. 
Την ίδια ομάδα πολιτών επιχείρησε να πιέσει ο Τσίπρας, όταν έλεγε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, ότι η κυβερνητική αλλαγή επείγει, διότι σε διαφορετική περίπτωση και όσο ο χρόνος περνά, τα όσα εξαγγέλλει σήμερα δεν θα είναι εφαρμόσιμα σε έναν χρόνο. Μία φράση που ήδη διαμορφώνει το άλλοθι που ενδεχομένως χρειαστεί σε μία μελλοντική τροποποίηση δεσμεύσεων ή και σε μία αθέτησή τους, στην οποία οι ψηφοφρόροι της μεσαίας τάξης είναι ούτως ή άλλως συνηθισμένοι. 
Πέραν αυτών, ο  Τσίπρας τερμάτισε το κοντέρ του λαϊκισμού κατά το διήμερο που πέρασε. 
Είπε όμως και το σύθνθημα που πιθανώς και να μίλησε στους πιο ηλικιωμένους ψηφόρους, σε αυτούς που έχουν τον Ανδρέα Παπανδρέου βαθιά χαραγμένο στην μνήμη τους και τις ένδοξες εποχές του ΠΑΣΟΚ στο DNA τους. «Προχωράμε άμεσα τη θεσμική και λειτουργική ενδυνάμωση των τριών κυττάρων της Δημοκρατίας: το Κοινοβούλιο, τη λαϊκή αυτοδιοίκηση και το συνδικαλισμό βάσης». Τα ίδια ακριβώς διακήρυττε ο Ανδρέας στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν μιλούσε για τα τρία βάθρα της δημοκρατίας...