Την κωλοτούμπα την προσδοκούσαμε και την επιθυμούσαμε και ευτυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Ως εδώ καλά και ο Τσίπρας έπραξε άριστα.
Υπάρχουν βέβαια μερικές ανησυχητικές λεπτομέρειες, όπως αυτή που ανέφερε ο Ιρλανδός ΥΠΟΙΚ Μάικλ Νούναν το Σάββατο, σύμφωνα με την οποία στην ελληνική κυβέρνηση είχε διαμηνυθεί ότι αν δεν υπέγραφε μία συμφωνία στο eurogoroup της περασμένης Παρασκευής, την Τετάρτη δεν θα άνοιγαν οι τράπεζες. Εχουμε κάθε λόγο να υποθέτουμε με βεβαιότητα ότι αυτό διεμηνύθη και από την Μέρκελ στον Τσίπρα μία ημέρα νωρίτερα και έτσι κάθησαν όλοι στα κυβικά τους. Και έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι έως και εκείνη τη στιγμή κάποιοι μπορεί και να πίστευαν ότι όντως υπάρχουν περιθώρια να στείλουμε τον Σόιμπλε αδιάβαστο.
Οι Ελληνες έζησαν λοιπόν μερικές ημέρες σκληρής και ισότιμης διαπραγμάτευσης για να καταλήξουν να υπογράφουν περίπου άρον άρον μία συμφωνία που ελάχιστα διαφέρει από τις προηγούμενες και που πάντως της λείπει ένα βασικό στοιχείο: το πού θα βρεθούν τα λεφτά για την κάλυψη υποχρεώσεων. Είναι δε περισσότερο από σαφές ότι με το που λήγει αυτή η συμφωνία τον Ιούνιο, ακολουθεί ένα κολασμένο δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου, όπου η Ελληνική Δημοκρατία θα ψάχνει μερικά δισ. για να ξεχρεώσει και δεν θα ξέρει πού θα τα βρει. Πάλι θα διαπραγματευθεί φυσικά ισότιμα και ηρωικά.
Με λίγα λόγια, η τέχνη της κωλοτούμπας είναι ένα πράγμα, αλλά για να σταθεί κάποιος όρθιος μετά από αυτήν, δεν αρκεί ο αυτοσχεδιασμός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κακώς ψιλοθριαμβολογεί και κάνει ότι δεν συνέβη τίποτε. Θα έπρεπε ήδη να έχει ακολουθήσει την δοκιμασμένη, ασφαλή και εν τέλει εξυπνότερη - για να μην πούμε εντιμότερη - τακτική της «καμένης γης», ή «δεν είχαμε πλήρη εικόνα των δυσκολιών.» ή «οι συνθήκες έχουν αλλάξει.».
Ο τρόπος με τον οποίο φαίνεται ότι θα επιδιώξει να διαχειριστεί τα περαιτέρω ο Τσίπρας μοιάζει επικίνδυνος, ίσως και χειρότερος από αυτόν του Σαμαρά, επειδή οι προσδοκίες που καλλιέργησε είναι περισσότερες και πιο φιλόδοξες. Το μόνο που μέχρι στιγμής έχει αλλάξει είναι όμως η ορολογία και έτερον ουδέν.
Από ό,τι είδαμε δε την Παρασκευή, στην κρισιμότερη «διαπραγμάτευση» των ημερών, οι ομάδες λαϊκής υποστήριξης την είχαν κάνει από τις πλατείες. Ισως αυτό να αποτελεί και το σημαντικότερο στοιχείο προς διαχείριση: ο κόσμος θέλει να ακούει ψέματα μέχρις ενός σημείου. Ο πολιτικός πρέπει να ξέρει ποιο είναι το σημείο αυτό και να βρει το επόμενο, πιο αποτελεσματικό ψέμα.