Κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα την προηγούμενη Παρασκευή και Σάββατο και αφότου ρωτήθηκε (από τον Αλ. Μητρόπουλο...), τι θα επέλεγε μεταξύ έντιμου συμβιβασμού και έντιμης εξόδου από το ευρώ, ο αμερικανός οικονομολόγος απάντησε απερίφραστα ότι δεν υπάρχει δίλημμα: «η έξοδος από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με την κόλαση», ήταν η φράση του. 

Φεύγοντας από την Αθήνα και αφότου το σκέφτηκε για μερικές ώρες στο αεροπλάνο, ο Κρούγκμαν θεώρησε καλό φτάνοντας στην Φρανκφούρτη και περιμένοντας την επόμενη πτήση για Νέα Υόρκη να γράψει στο μπλογκ του για την εμπειρία του από τις επαφές με την επαναστατική κυβέρνηση της Ελλάδας.

Στο σύντομο σημείωμα του επεσήμανε τα εξής απλά, αφού ξεκίνησε γράφοντας «Εντάξει, η εμπειρία ήταν έντονη» (Ok, that was intense):

• στο δημοσιονομικό σκέλος η προσαρμογή που έχει κάνει η Ελλάδα είναι της τάξεως του 20%, κάτι που στην αμερικανική οικονομία θα αντιστοιχούσε σε περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων της τάξεως των 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε ετήσια βάση (!)
• οι ονομαστικές περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα φτάνουν το 25% και είναι κατά 30% μεγαλύτερες από τον μέσο όρο της ευρωζώνης.

Με αυτά τα απλά στοιχεία που όλοι γνωρίζουμε αλλά η κυβέρνηση δείχνει με εμμονικό τρόπο να αγνοεί, ο Κρούγκμαν καταλήγει: Το κόστος αυτών των προσαρμογών θα μπορούσε να δικαιολογήσει μία απόφαση της Ελλάδας για έξοδο από το ευρώ το 2010. Ή ακόμη και ότι θα ήταν καλύτερο να μην είχε υιοθετήσει το νόμισμα εξ αρχής.

Ομως με όσα έχουν γίνει και με το κόστος που έχει υποστεί η χώρα, λέει ο Κρούγκμαν, είναι πολύ δύσκολο αυτή τη στιγμή να πει κάποιος ότι το κόστος εξόδου από την ευρωζώνη θα άξιζε τον κόπο, από την στιγμή που θα μπορούσε η κυβέρνηση να επιτύχει έναν λογικό συμβιβασμό, ο οποίος στην ουσία θα απέτρεπε την συνέχιση της λιτότητας.

Οταν ο Κρούγκμαν είπε στον Τσίπρα ότι «δεν ζηλεύω τη θέση στην οποία βρίσκεσαι», ο Πρωθυπουργός γελούσε, πιθανώς επειδή νόμιζε ότι ο νομπελίστας συνομιλητής του θεωρεί την περιπέτεια ενδιαφέρουσα.

Οι προειδοποιήσεις του επειτα από τα όσα είδε και άκουσε είναι περισσότερο από σαφείς.

Και αυτό που πλέον δοκιμάζεται είναι αρκετά ξεκάθαρο: πρόκειται για την ικανότητα της κυβέρνησης να αντιληφθεί το συμβαίνει και τον βαθμό ειλικρίνειας των προθέσεών της σε ό,τι αφορά την αποτροπή της συμφοράς.