Αρκεί για αυτό να επισημανθούν δύο παράμετροι για συγκεκριμένα πρόσωπα που αυτή τη στιγμή κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Για να μην συζητήσουμε τα περί διαπραγμάτευσης.
Κατ' αρχάς ο Βαρουφάκης. Τα τελευταία χρόνια ως γνωστόν βρέθηκε κοντά στον Τσίπρα, το έπαιξε κάτι σαν πνευματικός του, τον έπεισε ότι μαζί θα αλλάξουν την Ευρώπη.
Ο Τσίπρας φημολογείται ότι δεν είναι ενθουσιώδης τύπος. Του άρεσαν αυτά που έλεγε ο Βαρουφάκης - τζάμπα ήταν άλλωστε τότε...- σκέφτηκε να τον αξιοποιήσει, αλλά είχε και αμφιβολίες.
Οι πληροφορίες λένε ότι πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ του είχε προτείνει να είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, με προοπτική να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών, να κάνει την Ευρώπη άνω κάτω. Και ό,τι βγει...
Ο Βαρουφάκης φέρθηκε πολύ πιο πονηρά και είπε «όχι, θα είναι υποψήφιος με σταυρό». Εκεί ο Τσίπρας την πάτησε. Αναδείχθηκε έτσι με λαϊκή υποστήριξη ένα πολιτικό «τέρας», το οποίο λειτούργησε ως ωρολογιακή βόμβα για την Ευρώπη. Σήμερα λειουργεί πλέον ως ατομική βόμβα για την Ελλάδα και την κυβέρνηση. Και μία ημέρα προτού ο Πρωθυπουργός συναντηθεί με την Μέρκελ και τον Ολάντ, ο υπουργός του ομολογεί ότι ηχογραφούσε τους ομολόγους του στο eurogroup.
Αν ο Τσίπρας είχε επιμείνει στην αρχική επιλογή του, ο Βαρουφάκης θα αποτελούσε ήδη παρελθόν. Τώρα έχει τον «λαό» να τον ακολουθεί και επειδή ο Τσίπρας επιχείρησε να τον υποβαθμίσει, τοποθετώντας «σφήνα» τον Τσακαλώτο, έχει εκνευριστεί. Ετσι, στην πλέον κρίσιμη στιγμή και έπειτα από διάλλειμμα μερικών ημερών, ο Βαρουφάκης υποδαυλίζει και πάλι τα πάθη, κάνει εμπρηστικές δηλώσεις όπου βρεθεί και όπου σταθεί και θέλει να πάρει εκδίκηση. Το λάθος του Τσίπρα ήταν ότι δεν επέμεινε στην αρχική του επιλογή. Αν είχε επιμείνει, τη στιγμή που θα επέλεγε να διώξει τον Βαρουφάκη θα τον έδιωχνε. Τώρα τον φοβάται.
Το ίδιο ισχύει για την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Σκέφτηκε ο Τσίπρας «θα την στείλω στη Βουλή, να μην την έχω μέσα στην κυβέρνηση να με ζαλίζει». Δραματικό λάθος, για έναν πολύ απλό λόγο, πέραν των όσων παρακολουθούμε καθημερινώς πλέον: αν η Ζωή είχε ένα υπουργείο, θα ήταν απλώς μία υπουργός που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να απομακρυνθεί. Τώρα είναι ένας πολιτειακός παράγων που επιχειρεί να αναδειχθεί σε πόλο εξουσίας.
Και ο Πρωθυπουργός παρακολουθεί ανήμπορος να αντιδράσει.
Με αυτά τα δύο περιστατικά, δυστυχώς αναδεικνύεται το σημαντικότερο έλλειμμα του Πρωθυπουργού. Αφορά την δυνατότητά του να διαχειριιστεί πρόσωπα και καταστάσεις, να επιβάλλει αποφάσεις και εν τέλει να «δει» τις λύσεις και τις επιλογές του. Πρόκειται για πρόβλημα σημαντικό, όπως καταλαβαίνουμε...