Ενας εκπρόσωπος του παλαιού - κατά την πρόχειρη συριζαϊκή συνθηματολογία - πολιτικού συστήματος, εμφανίζεται ξαφνικά δημοφιλέστερος και συμπαθέστερος από Εκείνον... Τον μεσία της αριστεράς, τον ήρωα της σύγκρουσης με τους τοκογλύφους, τον υπερήφανο διαπραγματευτή, εκείνον που έφερε το καλύτερο μνημόνιο απ' όλα.
Το στοιχείο αυτό στην ουσία φαίνεται να ακυρώνει το υπερ-όπλο της αριστεράς: τον ίδιο τον Τσίπρα, ο οποίος εμφανιζόταν έως σήμερα ως ο λευκός Πελέ της νέας πολιτικής πραγματικότητας της χώρας.
Σήμερα πλέον, ο Τσίπρας είναι κουρασμένος και καταπτοημένος, ξεκινά μία προεκλογική εκστρατεία χωρίς στρατηγική και σχέδιο, πάει στην Κρήτη και μιλάει σε συγκεντρώσεις που θυμίζουν μνημόσυνο - και το κυριότερο: δεν λέει τι σκποπεύει να κάνει. Αρχίζει φυσικά να γίνεται κατανοητό τι σκοπεύει να κάνει: ακόμη κι αν κερδίσει τις εκλογές, δεν σκοπευει σε καμία περίπτωση να εφαρμόσει το μνημόνιο, την συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε, αλλά να ξεκινήσει μία νέα διαδικασία δήθεν διαπραγμάτευσης...
Κατά κάποιους είναι προφανές ότι ελπίδα του Τσίπρα είναι να χάσει τις εκλογές, να μείνει στην αντιπολίτευση, να «πετάει πέτρες» και να προετοιμάσει την επάνοδό του. Στην πολιτική, λένε, ποτέ μην λές ποτέ.
Ο,τι κι αν συμβαίνει από όλα αυτά, ο Τσίπρας του Σεπτεμβρίου 2015 είναι μια πολιτική σκιά του «Αλέξη» του Ιανουαρίου. Χωρίς κανένα ρεαλιστικό επιχείρημα, χωρίς καμία πιστευτή ιστορία, χωρίς καμία δυνατότητα να υποσχεθεί τίποτε σε κανέναν, με ανύπαρκτη αξιοπιστία και δίχως την παραμικρή τόλμη να κάνει έστω και τώρα την υπέρβαση, να αφήσει πίσω του το θλιβερό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και να δεσμευθεί για την τήρηση των συμφωνημένων και την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη - κάτι που ακόμη δεν έχει κάνει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το δημοσκοπικό εύρημα της υποχώρησης της δημοφιλίας του Τσίπρα δεν θα πρέπει να αγνοηθεί. Μπορεί να κρύβει πολλές εκπλήξεις που η παρέα του Τσίπρα δεν μπορεί «να δει». Μπορεί να είναι η πρώτη ένδειξη μίας μη αναστρέψιμης πορείας. Πιθανώς να δείχνει αυτό που πολλοί πίστευαν και έλεγαν αλλά κανείς δεν τους έλαβε υπόψιν: ότι ο Τσίπρας δεν είναι το όπλο, αλλά το μεγάλο βαρίδι της αριστεράς.