Το γεγονός ελάχιστη σημασία έχει και πάντως αναδεικνύει μία άλλη παράμετρο του πολιτικού παιχνιδιού.
Την στιγμή που ο Τσίπρας, επιστρατεύοντας κάθε δυνατή και γνωστή μέθοδο προπαγάνδας και πολιτικής σκοπιμότητας ψηφίζει μέτρα θατσερικού τύπου και υποδύεται τον αριστερό με τις ελάχιστες δυνατές κοινοβουλευτικές απώλειες, η φιλελεύθερη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη περισσότερες απορίες καλείται να εξηγήσει.
Με ανορθόδοξες αφηγήσεις και προφάσεις, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν τον δημοσιονομικό κόφτη και το υπερταμείο αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου, μέτρα σαφώς οικονομικά φιλελεύθερα. Όμως η ΝΔ και ο Μητσοτάκης που καταψήφισαν, δεν εξήγησαν για ποιον λόγο δεν το έκαναν.
Με αυτήν την στάση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται - κατά κάποιους - ότι έχασε μία ευκαιρία.
Επιλέγοντας αυτήν την τακτική, η ΝΔ ακολούθησε την πεπατημένη. Είπε απλώς «όχι» σε αυτό που λέει η κυβέρνηση και περιορίστηκε στο να κατηγορεί - βασίμως - τον Τσίπρα ως ψεύτη και αναξιόπιστο. Όμως αυτή η προφανής κατηγορία δεν αρκεί πλέον.
Θα μπορούσε η ΝΔ να έχει κάνει κάτι διαφορετικό: να υπερψηφίσει τα συγκεκριμένα μέτρα, που ούτως ή άλλως εμπίπτουν στις πολιτικές της επιδιώξεις και αξίες και να καταδείξει ότι ο Τσίπρας έχει συρθεί στις γραμμές της.
Αντί γι' αυτό, ο Κυρ. Μητσοτάκης υιοθέτησε μία κλασική και προβλέψιμη πολιτική ρητορική, η οποία φάνηκε πως ικανοποιούσε μόνον τον ίδιο.
Ολοι ξέρουν πλέον ότι ο Τσίπρας είναι ψεύτης. Το να το επισημαίνει ο Μητσοτάκης δεν συγκινεί και πολλούς.
Αντιθέτως, απογοητεύει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν δεν έχει να προτείνει την δική του λύση.
Απογοητεύει ο Μητσοτάκης επίσης, επειδή μερικούς μήνες έπειτα από την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος, δεν έχει κατορθώσει να παρουσιάσει μία συνολική δική του πρόταση, είτε για την φορολογία, είτε για το ασφαλιστικό, είτε για τις ιδιωτικοποιήσεις, είτε για τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες απευθύνεται.
Εχοντας σπαταλήσει δε και ένα ολόκληρο συνέδριο για απλές εσωκομματικές διευθετήσεις, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως δαπανά χρόνο χωρίς να δικαιολογεί προσδοκίες για κάτι πολύ καλύτερο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η πολιτική αντιπαράθεση των προσεχών μηνών στο ερειπιώνα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, φαίνεται πως θα χαρακτηριστεί από το εξής σχήμα: την σύγκρουση ενός προέδρου 15μελούς στο πολυκλαδικό Αμπελοκήπων με τον πρόεδρο του 15μελούς του Κολεγίου. Ασχέτως του ποιος θα κερδίσει, το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό.