Η ουσία των όσων είπε, μοιάζουν με προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος λατινοαμερκανικού Τύπου, με περιορισμούς στις θητείες των βουλευτών, εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τους πολίτες, διαρκή δημοψηφίσματα, περιορισμούς στις δυνατότητες κατάθεσης πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης, κ.ά. 

Αν δεν είναι αυτό, τότε πρόκειται για μία επιφανειακή, αφελή και πάντως επικίνδυνη προσέγγιση της ύφιστης θεσμικής διαδικασίας.

Το ενδιαφέρον στην ομιλία του Τσίπρα ήταν οτι αντιλαμβάνεται την συνταγματική αναθεώρηση ως μία διαδικσία όχι θεσμική, αλλά ως τρόπο ιδεολογικής επιβολής και μετατροπής του καταστατικού χάρτη της Ελληνικής Δημοκρατίας σε μέσο ιστορικής επικράτησης της Αριστεράς.

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι κάτι άλλο. Ότι όλα αυτά είναι μία συζήτηση στον αέρα.

Οι προϋποθέσεις για την συνταγματική αναθεώρηση στην πραγματικότητα δεν υφίστανται. 

Για να προχωρήσει η διαδικασία, η σημερινή Βουλή θα πρέπει να εγκρίνει τις αναθεωρητέες διατάξεις με πλειοψηφία 180 βουλευτών. Η επόμενη θα αποφασίσει για την ουσία με πλειοψηφία 151 βουλευτών.

Αν δεν συμβεί αυτό, θα πρέπει να ισχύσει το αντίστροφο. Η απλή πλειοψηφία θα εγκρίνει μεν τις υπό αναθεώρηση διατάξεις, όμως στην επόμενη Βουλή θα απαιτείται πλειοψηφία 180 για την ουσία της αναθεώρησης.

Τίποτε δεν προμηνύει ότι οι προϋποθέσεις αυτές υπάρχουν σήμερα. 

Οπότε ο Τσίπρας, απλώς χρησιμοποιεί άλλη μία θεσμική διαδικασία με στόχο την καλλιέργεια κλίματος και την προετοιμασία για τις εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.

Υπό τις συνθήκες αυτές, από τα δύο μεγάλα οράματα της κυβέρνησης στο διάστημα των τελευταίων εβδομάδων (απλή αναλογική και αναθεώρηση Συντάγματος), έχουμε δύο μάλλον ήσσονος σημασίας νέα στοιχεία: την επανεμφάνιση του Φ. Κουβέλη και τον “έρωτα” Τσίπρα - Λεβέντη. 

Ισως θα πρέπει να αρκεστούμε σε αυτά και να προετοιμαστούμε για ένα φθινόπωρο αχαλίνωτης πολιτικής φαιδρότητας.