Οι επιδόσεις αυτές αναδεικνύουν ένα βασικό και δυστυχώς διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές υπάρχουν και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες. Εκεί όμως, η φορολόγηση συνδέεται με την παροχή καλύτερης ποιότητας δημοσίων αγαθών, με σταθερότητα του φορολογικού συστήματος, με ένα περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και βεβαίως, με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική πρόνοια, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση κ.ά.

Στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι φόροι επιβάλλονται, αυξάνονται και πληθύνονται μέσα σε ένα χαώδες πλαίσιο, που αλλάζει σχεδόν κάθε εξάμηνο, ανάλογα με το πόσο μεγάλη είναι η δημοσιονομική «τρύπα» που πρέπει κάθε φορά να κλείσει. Και βέβαια οι φόροι αυτοί τροφοδοτούν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, έναν κρατικό μηχανισμό με περισσότερους από 1.500 φορείς, που αντί να περιορίζεται και να νοικοκυρεύεται, γίνεται όλο και πιο δαπανηρός.

Σε μια περίοδο όπου πολίτες και επιχειρήσεις έχουν εξαντλήσει τη φοροδοτική τους ικανότητα, το κράτος οφείλει να χτίσει ξανά το ηθικό του δικαίωμα να εισπράττει φόρους. Αυτό σημαίνει, κυρίως, ένα πράγμα: μείωση της φορολογίας, σε συνδυασμό με αποτελεσματικότερο έλεγχο των λειτουργικών δαπανών του κράτους, μηχανισμούς λογοδοσίας και κριτήρια αξιολόγησης αποτελεσματικότητας για κάθε ευρώ που ξοδεύεται από το κράτος και τους φορείς του. Μένει να δούμε ποια κυβέρνηση θα τολμήσει να το κάνει πράξη.