Κατά τη χθεσινή του ομιλία προς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας, Ζελένσκι, έδωσε άλλη μια παράσταση προσαρμοσμένη στο ακροατήριο του. Ο Ζελένσκι επικοινωνεί με τα κοινοβούλια φιλικών προς την Ουκρανία χωρών, αυτό είναι δεδομένο: όλες οι χώρες υποστηρίζουν τον αγώνα του εναντίον των Ρώσων εισβολέων με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Σκοπός του είναι να συγκινήσει ώστε να γιγαντωθεί το κλίμα στήριξης προς τη χώρα του, και να μεγιστοποιηθούν οι δράσεις οικονομικών κυρώσεων εναντίον της αντιπάλου του Ρωσίας και του Προέδρου της Πούτιν συγκεκριμένα.

Είπα να βάλω τα παπούτσια των δύο μονομάχων για την Πρωθυπουργία (σοβαρευτείτε τώρα που θα γράψω και για την “τρίτη εντολή”, έλεος κάπου) και να καταγράψω τι πιστεύω ότι περιμένει ο καθένας τους.

Μια εμπορική εταιρία με μεγάλη εμπειρία στα social mediaαποφασίζει να "παίξει" με το ευαίσθητο θέμα μιας εν εξελίξει εκλογικής αναμέτρησης και μάλιστα με σημείο αιχμής της διαφημιστικής παρέμβασης μια "τολμηρή" υπαινικτική απόδοση του (άγνωστου ακόμη) εκλογικού αποτελέσματος.

Αυτό που κατ' εξοχήν διαπιστώθηκε κατά το επτάμηνο μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, ήταν η αυξανόμενη δυσκολία ερμηνείας των πολιτικών εξελίξεων αλλά και διατύπωσης προβλέψεων με βάση την παραδοσιακή "πολιτική λογική" στην οποία όλοι - αναλυτές, σχολιαστές και κοινό, ήμασταν συνηθισμένοι.

Δημοψήφισμα. Θυμάμαι αμυδρά δύο δημοψηφίσματα στη ζωή μου, το πρώτο της Χούντας το καλοκαίρι του 1973, το δεύτερο αμέσως μετά την Μεταπολίτευση, χειμώνα του 1974. Και τα δύο με αντικείμενο το Πολιτειακό, στο οποίο τελικά δόθηκε ξεκάθαρη και τελεσίδικη λύση. Θυμάμαι, πολύ πιο έντονα, την πρόταση του ΓΑΠ λίγο πριν τις "μοιραίες" (για κείνον) Κάννες, περί ενός δημοψηφίσματος που δεν έγινε ποτέ. Ήμουν αντίθετος στην ιδέα: πιστεύω ότι οι Έλληνες δεν έχουμε την πολιτική παιδεία να διαχειριστούμε μια δημοψηφισματική ερώτηση που αφορά ένα καίριο τρέχον ζήτημα πραγματικής πολιτικής, και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρόνο και υπό πίεση, εν θερμώ.

Η χθεσινή συγκέντρωση πολιτών στο Σύνταγμα με κεντρικό σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» κατόρθωσε να καταστεί, ήδη πριν την επιτυχημένη ολοκλήρωσή της, πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ, κυρίως, των σχολιαστών και αναλυτών της Ελληνικής πολιτικής σκηνής ―δημοσιογράφων, επαγγελματιών και σκεπτομένων πολιτών. Ένας βασικός άξονας των συζητήσεων εστιάζει στον βαθμό “αντικυβερνητικότητας” (sic!) της συγκέντρωσης. Ο προβεβλημένος ευρωβουλευτής του ΣυΡιζΑ Δ. Παπαδημούλης δήλωσε μέσω twitter: «Η αποψινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα είναι αντικυβερνητική κ όχι φιλοευρωπαϊκή, όπως λανσάρεται. Όσοι μετέχουν κ την στηρίζουν, το “φωνάζουν”.» Διαφώνησε έτσι με την προσέγγιση της “Δημόσιας Τηλεόρασης” που είχε ήδη από την προηγουμένη χαρακτηρίσει την συγκέντρωση ως “φιλοκυβερνητική”. Δεν θεωρώ καθόλου περίεργο το γεγονός ότι πολλοί από τους συμμετέχοντες αλλά και τους υποστηρικτές της συγκέντρωσης διαφώνησαν σφόδρα και άσκησαν κριτική και στις δύο απόψεις. Θα εξηγήσω το σκεπτικό μου. Πρόκειται για κλασική περίπτωση του there’s more than meets the eye.

Οι ευχές δεν κοστίζουν τίποτα. Όλοι, συμπεριλαμβανομένων των "μαυρισθέντων" στις κάλπες πολιτικών αρχηγών ―που, αντί να έχουν πάει σπίτι τους, επιμένουν να "νουθετούν" τους νικητές από βήματος Βουλής (με την ευκαιρία, ας πει κάποιος του Σαμαρά ότι έληξε η προεκλογική εκστρατεία και ότι δεν τον βοηθάει σε τίποτα να απαριθμεί τα όσα θετικά έπραξε ως κυβέρνηση απευθυνόμενος στον άρτι εκλεγέντα πρωθυπουργό: στους ψηφοφόρους έπρεπε να τα είχε διαφημίσει αντί των τρομολαγνικών σποτ που επέλεξε), όλοι λοιπόν εύχονται στον Τσίπρα, στον Βαρουφάκη, στην κυβέρνηση-πρώτη-φορά-αριστερά-με-εθνίκι-δεκανίκι "επιτυχία στις διαπραγματεύσεις". Όλοι, εχθροί και φίλοι, θέλουν πάρε-δώσε με την "επιτυχία". Και, βεβαίως, ο καθένας την εννοεί αλλιώς.