Όπως ήταν αναμενόμενο, οι συζητήσεις για την στρατηγική που θα ακολουθήσουν τα κόμματα περιστρέφονται γύρω από την απόδοση του UKIP, αφού είναι η πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια που ένα κόμμα πέραν των Εργατικών και των Συντηρητικών κέρδισε εκλογική αναμέτρηση σε εθνικό επίπεδο. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί πως οι κομματικοί εκπρόσωποι επικεντρώνονται στο να κερδίσουν το 27,5% της ψήφου που έλαβε ο Nigel Farage (μόλις 10% του εκλογικού σώματος) αγνοώντας το καθόλου ευκαταφρόνητο 65% του εκλογικού σώματος που δεν ψήφισε καθόλου.
Ο David Cameron, αν και ηττημένος, έσπευσε να πείσει πως η νίκη του Farage στην Βρετανία, καθώς και η άνοδος των ακροδεξιών και ευρωσκεπτικιστών στην Ευρώπη γενικότερα, θα αποτελέσει εργαλείο διαπραγμάτευσης για καλύτερους όρους συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ.
Από την ώρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τόσο ο ίδιος ο Cameron όσο και άλλοι Συντηρητικοί τονίζουν πως είναι οι μόνοι που μπορούν να προσφέρουν στο Βρετανικό λαό διαπραγμάτευση αλλά και δημοψήφισμα.
Παράλληλα, ο EdMiliband των Εργατικών βρίσκεται σε μια ομολογουμένως άχαρη θέση. Αν και η απόδοση του στις Ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές ήταν ανοδική, σε αντίθεση με αυτή των Συντηρητικών, μοιάζει να μην μπορεί να την εξαργυρώσει. Μέσα στο κόμμα υπάρχει διχογνωμία σχετικά με τη στάση στο θέμα της Ευρώπης και της μετανάστευσης. Ενώ κάποιες φωνές πιέζουν για ενσωμάτωση δημοψηφίσματος στα μετεκλογικά σχέδια του κόμματος, ο TonyBlair συμβούλεψε να κρατηθεί ξεκάθαρη στάση υπέρ της ΕΕ και της μετανάστευσης. Η θέση του ίδιου του Miliband μοιάζει να είναι αδιαπραγμάτευτη στο θέμα της Ευρώπης, του λείπει όμως η στόφα του αρχηγού που απαιτείται για τον χειρισμό τέτοιων καταστάσεων.
Η πιο τραγική φιγούρα είναι ο Nick Clegg, αρχηγός των συντετριμμένων LiberalDemocrats, που πλήρωσαν το τίμημα της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση συνεργασίας χάνοντας 10 από τις 11 έδρες τους στο Ευρωκοινοβούλιο . Η έλλειψη ψυχραιμίας και οι εσωτερικές πιέσεις για αλλαγή αρχηγού έχουν οδηγήσει το κόμμα σε σπασμωδικές κινήσεις. Υπάρχει ανοικτή πολυφωνία, υψηλά στελέχη έχουν παραιτηθεί, και μια κρυφή δημοσκόπηση που διέρρευσε από το εσωτερικό του κόμματος προβλέπει πανωλεθρία των Liberal Democrats (αλλά και του ίδιου του Clegg), πράγμα που σημαίνει πως το κόμμα δεν θα μπορεί να παίξει ρόλο ρυθμιστή στις εκλογές του 2015.
Αυτός που φαίνεται να χειρίζεται καλύτερα την κατάσταση είναι ο David Cameron, που εκμεταλλεύεται τα εις βάρος του αρνητικά αποτελέσματα και, με τη βοήθεια των Βρετανικών ΜΜΕ, προσπαθεί να παρουσιάσει την εικόνα του μεταρρυθμιστή της ΕΕ. Οι Βρετανοί πολιτικοί σχολιαστές υποστηρίζουν πως ο Κάμερον είναι σε θέση να απαιτήσει θεσμικές αλλαγές στην ΕΕ παίζοντας το χαρτί της ανόδου των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων.
Παρ’ όλα αυτά δεν έχει επιβεβαιωθεί πως οι Βρυξέλλες συμφωνούν με μια τέτοια θεωρία και δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτό το σενάριο έχει βάσεις στην πραγματικότητα ή αν είναι απλά ένα φουσκωμένο προϊόν του Βρετανικού τύπου προς εσωτερική κατανάλωση.
Αυτό που φαίνεται να απασχολεί τώρα τον Cameron είναι η μη εκλογή του Jean-ClaudeJuncker ως προέδρου της Κομισιόν και η εκλογή κάποιου υποψηφίου που θα συμφωνεί με τις απόψεις της Βρετανίας για λιγότερη Ευρώπη. Ο Βρετανικός τύπος προβάλλει πως ο Cameron έχει την υποστήριξη της Σουηδίας, της Ουγγαρίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας, αλλά αυτό είναι κάτι που θα αποδειχτεί τις προσεχείς εβδομάδες.
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να αγνοούμε και την δυναμική που θα δημιουργηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη μετά το δημοψήφισμα ανεξαρτησίας της Σκωτίας, οπού, παραδόξως, το εθνικιστικό κόμμα (Scottish National Party) είναι φιλοευρωπαϊκό και η δεξιά στροφή που παίρνει αυτή τη στιγμή η Βρετανία μάλλον αυξάνει παρά μειώνει το ποσοστό υπέρ της ανεξαρτητοποίησης.
Όσο για το UKIP, έχει πλέον βάλει στόχο την είσοδο στο Βρετανικό Κοινοβούλιο το 2015. Αλλά παρά τη μεγάλη δυναμική που παρουσίασε σε αυτές τις εκλογές, η μακροπρόθεσμη πορεία του μοιάζει λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη. Όπως γράφει ο ιστορικός Anthony Seldon, σε ανάλυση του στην Evening Standard, αν ο Camron πετύχει αναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη και κάνει τους Βρετανούς να δουν θετικά την ΕΕ, το UKIP θα ατονήσει. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, τότε η Βρετανία θα ψηφίσει για έξοδο από την ΕΕ και το UKIP θα σταματήσει να έχει λόγω ύπαρξης.
Λουκία Γυφτοπούλου