2. Η άποψη που εκφράζει ο Μαζάουερ στο άρθρο που δημοσίευσε στους Financial Times με αφορμή την οκτάωρη επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα είναι συντηρητική και μοιρολατρική. Στο άρθρο με τίτλο «Ο γερμανικός φόβος τηςιστορίας θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της Ευρώπης» λέει πρώτον ότι δεν υπάρχει κανείς άλλως στην Ευρώπη για να παίξει το ρόλο του ηγέτη, δεύτερον ότι οι Γερμανοί φοβούνται την ιστορία και θέλουν απλώς να επιβάλλουν κανόνες στους οποίους να υποταχθούν όλοι και τρίτον, ότι ο ηγέτης πρέπει να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη για να είναι ηγέτης. Και θέτει το ερώτημα αν η Γερμανία είναι σε θέσει να ξεφύγει από το παρελθόν της και να ηγηθεί.
Το ερώτημα όμως για την Ευρώπη δεν είναι αν μπορεί να ηγηθεί η Γερμανία ή κάποιος άλλος, αλλά αν μπορεί η Ευρώπη να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό της και στην ομοσπονδοποίησή της. Η λύση του ενός δεν μπορεί να είναι αποδεχτή ούτε ως μεταβατική φάση. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πρόσκαιρο, είναι μια στιγμή της ιστορίας. Η Γερμανία φαίνεται να παίζει μόνη της τώρα στην Ευρώπη, αλλά αυτό οφείλεται σε λόγους πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας. Το «σετ κανόνων» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι ούτε αθώο, ούτε δημοκρατικό. Κατοχυρώνει την επιβολή και την κατοχύρωση των πλεονεκτημάτων της Γερμανίας και του προβαδίσματός της. Μοντάρει τον ευρωπαϊκό παραγωγικό ιστό στα μέτρα της.
3. Η Ευρώπη είναι μάλλον ο χώρος με την πιο εντατική και επεξεργασμένη ιστορία φιλοσοφικά, πολιτικά, κοινωνικά στον πλανήτη. Συνεπώς, αν μπορεί να υπάρξει μια αλλαγή στον ιστορικό ρου της ανθρωπότητας, ένα ιστορικό κλικ που θα οδηγήσει τον πλανήτη σε μια πιο ανθρώπινη και λιγότερο «αιματηρή» κατάσταση, αυτή είναι η Ευρώπη. Αν και η διεθνής συμπεριφορά της Κίνας, που επίσης είναι φορέας μιας εντατικής ιστορικής εμπειρίας, δείχνει να αντιλαμβάνεται –τουλάχιστον μερικές φορές- πιο βαθιά τις ανάγκες των καιρών. Η Κίνα εμφανίζει μια βαριά σοβαρότητα στις διεθνείς της σχέσεις και μοιάζει να αφουγκράζεται πιο βαθιά τον διεθνή της ρόλο.
4. Η Γερμανία δεν μπορεί να ηγηθεί της Ευρώπης, γιατί αυτό θα κατέστρεφε την οικολογία του ευρωπαϊκού πολιτισμού που με τόσο κόπο και αίμα διαμορφώθηκε. Αυτό θα συνέβαινε όχι τόσο επειδή ακόμη ζουν άνθρωποι που γνώρισαν τη γερμανική θηριωδία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε επειδή στην Ευρώπη των λαών δεν ανέχεται πια κανείς ξένα αφεντικά. Μια ανεξέλεγκτη ηγεμονία της Γερμανίας, έστω και με όρους κεϋνσιανούς που προτείνει ο Μαζάουερ, θα οδηγούσε στην γερμανοποίηση της Ευρώπης. Και εδώ δεν είναι μόνο μια γερμανοποίηση που θα είχε να κάνει με την εδραίωση του γερμανικού κεφαλαίου στις χώρες του νότου και την ασιατοποίησή τους, ούτε με την κάθοδο των Βορείων στις χώρες του ήλιου.
5. Η γερμανοποίηση έχει ακριβώς να κάνει με το πλαίσιο, με τους κανόνες που το Βερολίνο επιθυμεί να επιβάλει σε όλους. Αυτό δεν είναι μόνο ένα εργαλείο εδραίωσης της ηγεμονίας, ούτε καν ένα πλαίσιο δημοκρατίας, είναι η γερμανική ιδιαιτερότητα. Κι αυτή έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη συνίσταται στην ασυγκράτητη βουλιμία προβολής της ισχύος της Γερμανίας, όποτε αυτή συνειδητοποιεί τη δύναμή της. Τώρα, είναι μια μεγάλη γεωοικονομική δύναμη και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως δεν κρατιέται να προβάλει την ισχύ της. Αυτό φαίνεται και από την αγνωμοσύνη έναντι των Αμερικανών. Η δεύτερη έκφανση της γερμανικής ιδιαιτερότητας έχει να κάνει με την κακή χρήση του ορθολογισμού και την κατάχρησή του. Αυτό ξεκίνησε με τον Καντ που κάλεσε τον άνθρωπο να πειθαρχήσει στα όρια του λόγου, τα οποία αυτός χάραξε (και που στη συνέχεια πήγε να διορθώσει ο Φίχτε), αλλά και τον Χέγκελ που είδε στις εκδηλώσεις της λογικής τα φαινόμενα της ιστορίας του απόλυτου πνεύματος και στο κράτος τον ενσαρκωτή της έλλογης ιδέας της καθολικής πραγματικότητας. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Χίτλερ, τον μεγαλύτερο απλουστευτή της ιστορίας, όπως τον είχε αποκαλέσει ο Ουίστον Τσόρτσιλ.
6. Με τον ίδιο μανιακό τρόπο, η κυβέρνηση Μέρκελ επιχειρεί να εφαρμόσει το… βιβλίο. Της έτυχαν όμως οι Έλληνες, που είναι οι φορείς της πιο εντατικής και πιο αιμάτινης ιστορικής εμπειρίας στην Ευρώπη. Η αντοχή που επιδεικνύουν στη λοιδορία και στην (βλακώδη – εδώ ο ρασιοναλισμός υπερβαίνει τα άκρα και γίνεται παράλογος, εσχατολογικός) οικονομική καταπίεση. Όμως, η ιστορία είναι ανοιχτή και όπως έγραψε ο Μαζάουερ στο καταπληκτικό άρθρο του με τίτλο «Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη» (ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times -30/06/2011), «σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;"».
7. Η Ευρώπη του 21ου αιώνα έχει τη δυνατότητα να προσκομίσει στην ιστορία μια αναβαθμισμένη προοπτική για τον άνθρωπο. Γι΄ αυτό δεν χρειάζεται τα γερμανικά κεφάλαια, ούτε τη γερμανική ηγεμονία. Η Ευρώπη πρέπει να δημοκρατικοποιήσει σε βάθος τους θεσμούς της, να εγκαταλείψει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που διογκώνει τις κοινωνικές και εθνικές ανισότητες, να τυπώσει χρήμα και να προχωρήσει στην πολιτική της ομοσπονδοποίηση.
8. Σε αυτά μπορεί να συμβάλει ο γερμανικός λαός. Αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν οι Γερμανοί της κας Μέρκελ που συσσωρεύουν χρυσό, ούτε η Γαλλία των δύο Α του Ολάντ, ούτε η Βρετανία που Κάμερον που ήθελε να κλείσει το ίντερνετ και να κατεβάσει το στρατό επειδή κάποιοι νεαροί έκαψαν δύο κτίρια.
9. Την οραματική Ευρώπη δεν μπορούν να την φτιάξουν αυτοί, αλλά οι λαοί της και ιδιαίτερα αυτοί που δεν έχουν απειλητικό μέγεθος και που έχουν συσσωρεύσει πόνο και εμπειρία. It takes time, αλλά θα το ζήσουμε… Άλλωστε, μετά την Αναγέννηση και τους ρομαντικούς … εκκρεμεί μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση στην Ευρώπη.