Τότε μπήκε στη ζωή μας η Α.Τ., ως πολύ καλή και έμπιστη οικογενειακή φίλη, σύντομα όμως εγώ και εκείνη καταλάβαμε ότι μεταξύ μας υπάρχει ισχυρή ερωτική και συναισθηματική έλξη, μοιραστήκαμε αυτή την εμπειρία και έχουμε από τριετίας αποκτήσει μία κορούλα. Η νόμιμη σύζυγός μου εξαρχής δεν ενοχλήθηκε ούτε ένιωσε παραμελημένη από εμένα, καθώς είμαστε άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και ακέραιη λογική, εγώ, δε, ποτέ δεν έπαψα να αισθάνομαι τα τρυφερά και ειλικρινή αισθήματα αγάπης μου για εκείνη, ούτε εκείνη για εμένα, φυσικά.
Το ίδιο αισθάνεται και βιώνει η δεύτερη σύζυγός μου (έτσι επιθυμώ να την αποκαλώ), με την οποία η διαφορά ηλικίας μας είναι πλέον της δεκαετίας, αλλά μας ενώνουν πολλά κοινά και περισσότερο οι ίδιες απόψεις για τις σχέσεις και την οικογένεια, τη διευρυμένη και ελεύθερη οικογένεια.
Εδώ και τέσσερα χρόνια ζούμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη, τα παιδιά μας έχουν δύο μητέρες που ζουν σε πλήρη συνεννόηση και αρμονία ως οι καλύτερες φίλες (καλύτερες και από συγγενείς), ενώ –για τους περίεργους– δηλώνω ότι ουδεμία δυσχέρεια (ζηλοτυπία) δεν δημιουργείται ανάμεσα σε εμένα και τις δύο συζύγους μου ούτε φυσικά αναμεταξύ τους, με τις οποίες οι προσωπικές μας στιγμές είναι πλήρως διακριτές και τηρούνται ακέραια και με πολλή αξιοπρέπεια. Μεταξύ τους οι κυρίες δεν έχουν ούτε επιθυμούν να έχουν οποιαδήποτε φυσική επαφή (χωρίς, το τονίζω, κάτι τέτοιο να ήταν κατακριτέο, εφόσον συνέβαινε, από κανέναν μας) ενώ η διακριτικότητά τους στα θέματα αυτά είναι παροιμιώδης.
Και οι δύο σύζυγοί μου εργάζονται κανονικά, όπως και εγώ, το οικογενειακό μας εισόδημα υποστηρίζουν τρεις μισθοί, τα έξοδα μοιράζονται ακριβοδίκαια και ζούμε άνετα χωρίς πολυτέλειες και σπατάλες.
Την οικογενειακή μας κατάσταση ουδέποτε αποκρύψαμε, ουδέποτε, άλλωστε, την αμφισβητήσαμε μεταξύ μας. Είμαστε υπερήφανοι που έχουμε καταφέρει αυτόν τον ύψιστο βαθμό συνεννόησης και αγάπης, χωρίς υποκρισίες και περιττούς καυγάδες.
Όλα τούτα στο σπίτι.
Εκτός οικίας είμαστε κάτι λιγότερο από σαιξπηρική τραγωδία. Στο σχολείο σπάνια μας υποδέχονται με χαμόγελο (γονείς και εκπαιδευτικοί), οι προσκλήσεις σε φιλικά σπίτια είναι ανύπαρκτες, στα πάρκα δεν μας πλησιάζουν εύκολα (όσοι μας γνωρίζουν) ενώ από την Εκκλησία κάποτε μας απέπεμψαν ως αμαρτωλούς. Να επισημάνω ότι όλα μας τα παιδιά είναι βαπτισμένα Χ.Ο.
Πριν από δύο χρόνια επεχείρησα να συμπεριλάβω στην οικογενειακή μου μερίδα την δεύτερη σύζυγό μου, για να έχει τα αντίστοιχα οφέλη, όμως στον Δήμο όπου κατοικούμε αυτό κατέστη αδύνατον! Η μόνη περίπτωση κατά την οποία θα δέχονταν στο Ληξιαρχείο την παρουσία νέου προσώπου στην οικογενειακή μου μερίδα, θα ήταν η υιοθεσία, το οποίο σημαίνει ότι θα έπρεπε να δηλώσω πως αναγνωρίζω ανήλικο τέκνο με την θετή μου κόρη!
Όλα τούτα τα καταγράφω, επειδή επιθυμώ, ως ευρωπαίος πολίτης (και το τονίζω αυτό) να προβλεφθεί η αντίστοιχη νομοθεσία, που να επικροτεί και να υποστηρίζει γάμο ανάμεσα σε περισσότερα εκ των δύο πρόσωπα, στα πρότυπα του Δυτικού Ορθολογικού και Ανθρωπιστικού Πολιτισμού. Να δηλώσω ότι δεν κάνω διάκριση στην αριθμητική και διαφυλική σύνθεση των εμπλεκομένων στους νέους αυτούς εξελιγμένους γάμους (ένας άνδρας-δύο γυναίκες, δύο άνδρες-μία γυναίκα, τρεις, τέσσερεις κ.λπ.), αρκεί να υπάρχει σύμπνοια χωρίς ίχνος προσωπικής/οικονομικής εκμετάλλευσης, κυρίως, όμως, αγάπη!
Η μόνη αντίστοιχη θαρραλέα περίπτωση που συναντήσαμε, ήταν μια κυρία από επαρχιακή ελληνική πόλη, που ζει αρμονικά (σε πλήρη, όμως, κοινωνική απομόνωση) εδώ και επτά χρόνια με τους δύο συζύγους της κάτω από την ίδια στέγη, έχουν έξι παιδιά και ήρθαμε σε επαφή μέσω social media.
Παρακαλώ, καταθέστε ελεύθερα τη γνώμη σας και στηρίξτε μας στον αγώνα αυτό που ξεκινάμε για την πλήρη απενοχοποίηση και την νομική στήριξη της Νέας, Ελεύθερης και Ανοικτής Οικογένειας, στη σύγχρονη κοινωνία μας.
* Η ιστορία αυτή είναι φανταστική. Αν ήταν αληθινή, ποιά θα ήταν η ηθική σας στάση;