Παρά τις αγκαλιές και τη διάθεση για χιούμορ από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, πάντως, αποτελεί κοινό μυστικό πως η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ούτε συμπαγής, ούτε υπάρχει το τέλειο κλίμα στο εσωτερικό της. Δεν συμβαίνει και συχνά αυτό, σε οποιοδήποτε κόμμα, εδώ που τα λέμε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ακόμα ο αρχηγός πίσω από τον οποίο έχει στοιχηθεί ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός. Είναι άλλωστε σχετικά νέος στη θέση του Προέδρου και εντός του κόμματος λειτουργούν πολλοί ακόμα πυρήνες, που έρχονται από μακριά... Οι καραμανλικοί, οι σαμαρικοί, οι ντορικοί...

Συνεπώς οι αγκαλιές δεν πείθουν. Ή καλύτερα δεν είναι απαραίτητο να συμβολίζουν την ενότητα.

Άλλωστε, είναι γνωστό πως οι αγκαλιές δεν έχουν σε όλες τις περιπτώσεις την ίδια σημασία.

Υπάρχει η αγκαλιά δύο ανθρώπων που αγαπιούνται. Υπάρχει, όμως και η αγκαλιά των παλαιστών. Αυτή που μοιάζει περισσότερο με λαβή στην ελληνορωμαϊκή πάλη, που ο ένας προσπαθεί να ρίξει κάτω τον άλλον.

Υπάρχει τέλος και η αγκαλιά του πυγμάχου που όταν έχει βρεθεί στα σχοινιά από τα απανωτά χτυπήματα αγκαλιάζει τον αντίπαλό του για να αποφύγει να φάει κι άλλες. Μέχρι να τους χωρίσει ο διαιτητής…