ΟΚ, το «μη χτυπάτε τον Τσίπρα, γιατί είναι μόλις 44 ετών» που είπε ο Βερναρδάκης, «κανιβαλίστηκε» αρκετά. Δεν είχε την έννοια «είναι μικρός, μην τον μαλώνετε», αλλά είχε την πρόθεση να δείξει πως ο Τσίπρας δεν φέρει ευθύνη για πράγματα που συνέβησαν πριν από 40 ή 30 χρόνια.
Είναι αλήθεια αυτό και μάλιστα αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους που πολύς κόσμος και ιδιαίτερα νέοι, επέλεξαν να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ήταν νεότερος από τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκτός συστήματος, δεν ήταν από τζάκι και έμοιαζε πιο ορεξάτος για… δράση. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, όμως, μοιάζει ίδιος κι απαράλλαχτος με τους πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία προκατόχους του.
Αυτό αποδεικνύεται κι από τον τρόπο με τον οποίο έχει διαχειριστεί όλες τις μεγάλες κρίσεις στο διάστημα που βρίσκεται στο Μέγαρο Μαξίμου. Με εξαίρεση το δημοψήφισμα, για το οποίο μάλιστα φρόντισε να μας ενημερώσει πως το έχει μετανιώσει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κάνει τίποτα ριζοσπαστικό ή αντισυμβατικό.
Η νεανικότητα είναι άγνωστη λέξη για τον Αλέξη Τσίπρα, που υπογράφει μνημόνια (έστω και με έρπη), έχει μόνιμα στο μυαλό του τα ψηφαλάκια, κρύβεται στα δύσκολα και βγαίνει μπροστά μόνο στις φιέστες και τα πανηγύρια.
Περίτρανο παράδειγμα οι αντιδράσεις του μετά την τραγωδία στην ανατολική Αττική. Ένα τηλεοπτικό σόου τη στιγμή της μεγάλης κρίσης και στη συνέχεια… απομόνωση, με εξαίρεση την σκηνοθετημένη με απόλυτη ασφάλεια επίσκεψή του στο Μάτι.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα όλων των Πρωθυπουργών της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Η υπερπροστασία της οποίας τυγχάνουν από τους συμβούλους τους, γεγονός που αργά ή γρήγορα τους κάνει να χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα.
Ο Τσίπρας ξεκίνησε τη θητεία του κάνοντας βόλτες στα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας και κατέληξε να έχει «φρούριο» το Μαξίμου και ο ίδιος να μη ξεπορτίζει ούτε για τσιγάρο, αν πρώτα δεν έχει εξασφαλιστεί ότι δεν πρόκειται να έρθει αντιμέτωπος με πολίτες που θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα της διακυβέρνησής του.
Η τόλμη είναι αρετή, που ο Πρωθυπουργός δεν φαίνεται να διαθέτει. Ακόμη και σε αυτή την πολύ δύσκολη συγκυρία, δεν πήρε την απόφαση να πάει στο Μάτι και να έρθει αντιμέτωπος με τον πόνο και την οργή του κόσμου. Θα ήταν ίσως ταπεινωτικό, αλλά θα ήταν μία έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης του και σίγουρα θα μπορούσε από πολλούς να θεωρηθεί γενναιότητα. Σίγουρα, πάντως, θα βοηθούσε τον ίδιο να νιώσει περισσότερο άνθρωπος. Να μοιάζει περισσότερο «κανονικός» άνθρωπος και όχι σαν ένας από τους «άλλους».
Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της τραγωδίας από το «αποστειρωμένο» δωμάτιο του υπουργικού συμβούλιου και αμέσως μετά να κηρύξει… ανένδοτο πόλεμο ενάντια στην αυθαίρετη δόμηση. Αυτή είναι η οδός που επιλέγει για τη διαφυγή του από την οδυνηρή πραγματικότητα.
Ένας ψεύτικος εχθρός, να περάσει ο καιρός, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και να επαναφέρουμε το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια, τα υπερπλεονάσματα και τα κοινωνικά μερίσματα που μας βολεύουν. Αυτά, όμως, τα έκαναν και οι προηγούμενοι και ξέρουμε τα αποτελέσματα.
Ο Τσίπρας λοιπόν θα έχει σύντομα την ίδια μοίρα με αυτούς, γιατί δεν τόλμησε να βγει από το καβούκι του και να αντιμετωπίσει κατάματα την οργή του κόσμου για το κακά οργανωμένο κράτος του οποίου ηγείται. Γιατί εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια τώρα είχε τις ευκαιρίες του, αλλά προτίμησε πάντα εύκολους δρόμους.
Αυτή η επιλογή τον έφθειρε και στην πρώτη πραγματική δυσκολία φάνηκαν όλες του οι αδυναμίες. Είναι… ντεφορμέ, γέρασε πρόωρα και ήρθε ο καιρός να κρεμάσει τα παπούτσια του. Κι ας είναι μόλις 44 ετών.