Από την περίοδο της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έως σήμερα πολύ νερό έχει κυλίσει στο αυλάκι. Τους πρώτους έξι μήνες του 2015, η κυβέρνηση μας θύμιζε φορτηγό με τον Πρωθυπουργό στο τιμόνι που έτρεχε στον κατήφορο με σπασμένα τα φρένα κουβαλώντας περιοδεύοντα θίασο σκιών στην καρότσα του. Πρωταγωνιστές του έργου ήταν ο Καραγκιόζης και η Ιωάννα η Τρελή, ενώ ο Μπάρμπα Γιώργος προσπαθούσε απεγνωσμένα να πείσει τον οδηγό να πατήσει τα φρένα.
Ωστόσο, η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης έχει αρχίζει να μας θυμίζει τη μεταβατική περίοδο κυβέρνησης οποιασδήποτε Ευρωπαϊκής χώρας, η οποία είχε στρώσει να κοιμηθεί με απατηλά σοσιαλιστικά όνειρα πριν από μερικά χρόνια για να ξυπνήσει λίγα χρόνια αργότερα στην πραγματικότητα. Πραγματικότητα της περίφημης παγκοσμιοποίησης και των διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών αλληλεξαρτήσεων, από την οποία κανένα κράτος, όσο μεγάλο και αν είναι, δεν μπορεί να ξεφύγει, αν θέλει να πετύχει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και να μειώσει την ανεργία και τις ανισότητες.
Μόνο που στην περίπτωσή μας η μεταβατική αυτή διαδικασία προσαρμογής στην πραγματικότητα συντελείται πλέον σε ταχύτατους, για τα Ελληνικά δεδομένα, ρυθμούς. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι οι εταίροι μας ελέγχουν τα πάντα και δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω. Ότι η αξιοπιστία της χώρας μας εξακολουθεί ακόμη να βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά και ότι οι δομικές καθυστερήσεις μας είναι ακόμη τεράστιες.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τα 13 προαπαιτούμενα, τα οποία παραμένουν ακόμη σε εκκρεμότητα για την εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δις.Ευρώ και την έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης.
Αν τα αναλύσουμε, θα δούμε ότι από το ΤΑΙΠΕΔ και την εφαρμογή των Οδηγιών της ΕΕ για την ενέργεια έως τη βιώσιμη λειτουργία της Αρχής Εσόδων και την εναρμόνιση των ασφαλιστικών εισφορών, η ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας μας αποτελεί τον κοινό παρονομαστή των 13 προαπαιτουμένων.
Για να παύσει επιτέλους η χώρα μας να παίζει τις καθυστερήσεις στις περισσότερες από τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει έναντι των εταίρων μας. Για να μπορέσει επιτέλους να αντιμετωπίσει τις σοβαρότατες δομικού χαρακτήρα καθυστερήσεις που παρουσιάζει η οικονομία μας προκειμένου να καταστεί στοιχειωδώς ανταγωνιστική. Με δυο λόγια, για να μπορέσει και η δική μας χώρα να προσελκύσει επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη και θα μειώσουν την ανεργία.
Καλά, θα μου πείτε, γιατί επιμένεις να λες «η χώρα μας» και όχι «η Κυβέρνηση»;
Για 3 λόγους. Πρώτον, διότι η χώρα μας εκπροσωπείται από την εκάστοτε κυβέρνηση που έχουμε εκλέξει και ό,τι καλό ή κακό κάνει είναι για μας. Δεύτερον, διότι, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν καλύτερες. Τρίτον, διότι οι εταίροι μας δεν αναγνωρίζουν τις κυβερνήσεις με βάση την κομματική τους προέλευση αλλά με βάση την καταγωγή τους. Στα μάτια τους, όλες μας οι κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις της χώρας μας.
Και θα καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε εγκαίρως τα 13 προαπαιτούμενα; Αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε.
Αυτό που πιστεύουμε, ωστόσο, μολονότι δεν γνωρίζουμε επαρκώς τα εσωκομματικά ή τα διακομματικά της κυβέρνησης, είναι πως, αν ο Πρωθυπουργός μας είναι όντως ειλικρινής στις προθέσεις του, θα πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο με το άδειασμα της καρότσας του φορτηγού που έκανε με γενναιότητα πριν από ένα περίπου χρόνο, αμέσως μετά την περίφημη κωλοτούμπα.
Θα πρέπει δηλαδή να αποφασίσει, ποιά από τα στελέχη της κυβέρνησής του έχουν τις δυνατότητες να τον παρακολουθήσουν και να συμβάλουν νευρικά και γρήγορα στην ολοκλήρωσή των προαπαιτουμένων και να τους εμπιστευθεί κομβικό ρόλο στις μεταρρυθμίσεις.
Για τα υπόλοιπα, αν πιστεύει στις δυνατότητες μελλοντικής προσαρμογής τους, θα πρέπει να φροντίσει να επιστρέψουν στα θρανία τώρα με την έναρξη της σχολικής περιόδου, ώστε να έχουν την ευκαιρία να απαλλαγούν από τις αγκυλώσεις τους, να φρεσκάρουν τις γνώσεις τους και να μπορέσει κάποτε να τα χρησιμοποιήσει εκ νέου.
Κάποια άλλα όμως, που είναι ανεπίδεκτα μαθήσεως και βάζουν τρικλοποδιές στο κυβερνητικό έργο, θα πρέπει, ίσως, να τα στείλει στο αναμορφωτήριο.